தொகுப்பு: மௌலவீ அல்ஹாஜ் A அப்துர் றஊப் மிஸ்பாஹீ பஹ்ஜீ
ذكر الشيخ محي الدين ابن عربي في الباب الرابع والخمسين من الفتوحات المكيّة، ما نصّه! ”اعلم أنّ اَهلَ الله لم يضعوا الإشاراتِ الّتي اصطلحوا عليها فيما بَينهم لِأنفسهم، فإنّهم يعلمون الحقّ الصّريحَ في ذلك، وإنّما وضعوها مَنعًا لِلدَّخِيْلِ بينهم، حتّى لا يعرف ماهُمْ فيه شفقةً عليه، أن يسمعَ شيأ لم يَصِلْ إليه فيُنكِرَه على أهل الله، فيُعاقَبَ على حِرمانه، فلا ينالُه بعد ذلك أبدًا،
قال : وَمِن أعجَب الأشياء في هذه الطّريق بل لا يُوجد إلّا فيها، أنّه ما مِن طَائفةٍ تَحمَّل علما من المَنْطِقِيِّيْنَ والنُّحاةِ وأهل الهَنْدَسةِ والحساب والمتكلّمين والفلاسفة إلّا ولهم اصطلاح لا يعلمه الدَّخيلُ فيهم، إلَّا بتوقِيف منهم، لا بُدَّ من ذلك، إلّا أهل هذه الطريق خاصّةً، فإنَّ المريدَ الصادق إذا دخل طريقهم وما عنده خَبرٌ بما اصطلحُوا عليه وجلس معهم وسمع منهم ما يتكلَّمون به من الإشارات فهِم جميعَ ما تكلّموا به، حتّى كأنّه الواضعُ لذلك الإصطلاح، ويشاركُهم في الخوض في ذلك العلم، ولا يستَغْرِب هو ذلك من نفسه،
بل يَجِدُ علمَ ذلك ضرُوريًّا لا يقدِر على دفعه، فكأنّه مازال يعلمه، ولا يدري كيف حصل له ذلك، هذا شأنُ المريد الصادق،
وأمّا الكاذب فلا يعرف ذلك إلّا بتوقيف ولا يَسمَحُ له قبل إخلاصه في الإرادة وطلبِه لَهَا أحدٌ من القوم، ولم يزل علماء الظاهر في كلّ عصر يتوقَّفُون في فهم كلام القوم .
( اليواقيت ج أول ص – 14)
அஷ் ஷெய்குல் அக்பர் முஹ்யித்தீன் இப்னு அறபீ றஹிமஹுல்லாஹ் அவர்கள் தங்களின் “புதூஹாதுல் மக்கிய்யா” எனும் நூல் 54ம் பாடத்தில் பின்வருமாறு கூறியுள்ளார்கள்.
(“அஹ்லுல்லாஹ்” அல்லாஹ் உடையவர்கள் என்று ஸூபீ மகான்கள் குறிப்பிடுவது இறை ஞான மகான்களையே குறிக்கும். ஸூபீ மகான்கள் தமக்கென்றே பரிபாஷை ஒன்றை அமைத்துக் கொண்டார்கள். அதாவது ஸூபிகள் மட்டும் விளங்கிக் கொள்ளும் வகையில் சில சொற் பிரயோகங்களை அமைத்துக் கொண்டார்கள். இவ்வாறு அவர்கள் பரிபாஷை ஒன்றை அமைத்துக் கொண்டது ஸூபீகள் அல்லாதவர்களின் நன்மை கருதியேயாகும்.
ஏனெனில் ஸூபீகளின் சபையில் எதிர்பாராமல் ஸூபீ அல்லாத ஒருவர் வந்து கலந்து கொண்டாராயின் ஸூபீகள் பேசக் கூடிய விடயங்களை தவறாகப் புரிந்து கொண்டு வீணான சர்ச்சைகளையும், கருத்து வேறுபாடுகளையும் உண்டாக்கி ஸூபீகள் மீது மற்றவர்களுக்கு தவறான எண்ணங்களை ஏற்படுத்தி விடுகிறார். ஸூபீகள் மீது கெட்ட எண்ணத்தையும், தவறான அபிப்பிராயங்களையும் ஏற்படுத்தியவர்கள் இவர் போன்றவர்களே!
இதனால் ஸூபீ மகான்கள் அனைவரும் ஒன்று பட்டு தமக்கென்று – ஸூபீ மகான்கள் மட்டும் விளங்கிக் கொள்வதற்கென்று சில சொற்களை அமைத்துக் கொண்டார்கள். அது அவர்களின் பரிபாஷை – “இஸ்திலாஹத்” என்றழைக்கப்படலாயிற்று. இதனால்தான் இறை ஞானிகள் ஒன்று பட்டு
قال العارفون تَحْرُمُ الْمُطَالَعَةُ فِيْ كُتُبِنَا اِلَّا لِعَارِفٍ بِاصْطِلَاحِنَا.
எங்களின் பரிபாஷை அறியாதவர்கள் எங்களின் நூல்களைப் பார்ப்பது – வாசிப்பது “ஹறாம்” என்று கூறினார்கள்.
اِصْطِلَاحَة- “
இஸ்திலாஹத்” என்ற அறபுச் சொல் தமிழில் பரிபாஷை எனப்படும். பரிபாஷை என்றால் ஒரு சாரார் தாம் மட்டும் விளங்கும் பாணியில் சில சொற்களை அமைத்துக் கொள்வதாகும். அந்தச் சொற்களை ஸூபீகள் அல்லாதவர்கள் வேறு பொருளுக்குப் பாவித்தாலும் கூட ஸூபீகள் இச் சொற்களை தமக்கு மட்டும் விளங்கும் பாணியில் வேறு கருத்துகளுக்கு பயன் படுத்துவர்.
உதாரணமாக கஷ்பு, இல்ஹாம், தஜல்லீ, இஷ்க், ஷுஊன் தாதிய்யா, ஷுஊன் காரிஜிய்யா என்பன போன்று.
ஒவ்வொரு கலையுடையவர்களும் தமக்கு மட்டும் விளங்கும் பாணியில் சில சொற்களை அமைத்து நடை முறைப் படுத்துவார்கள். அந்தச் சொற்களுக்கான பொருள் அந்தக் கலையுடையவர்களுக்கு மட்டுமே தெரியும். மற்றவர்கள் அறிந்து கொள்ள மாட்டார்கள்.
சில ஊர்களிலும் இவ்வாறான பரிபாஷை நடைமுறை இன்று வரை இருந்து வருவதைக் காணலாம்.
உதாரணமாக எனதூரான காத்தான்குடி மக்களிற் சிலர் இப்றாஹீம் புள்ளை, மின்னல் ஹபீப் என்ற சொற்களைப் பயன்படுத்துவார்கள். இப்றாஹீம் புள்ளை தட்டுப்பாடு என்றும், மின்னல் ஹபீப் இன்று தட்டுப்பாடு என்றும் கூறுவார்கள். இவ்விரு சொற்களையும் பணத்துக்குப் பயன்படுத்துவார்கள். இந்த இரகசியம் குறிப்பிட்ட சிலருக்கு மட்டுமே தெரிந்ததாக இருக்கும்.
இவ்வாறான பரிபாஷை நடைமுறை டொக்டர்மாரிடமும், இரத்தினக்கல் வியாபாரிகளிடமும் உண்டு.
பரிபாஷை அமைப்பதிலுள்ள பிரதான நோக்கம் தாம் என்ன பேசுகிறோம் என்பதை பிறர் விளங்காமல் இருக்க வேண்டும் என்பதேயாகும். இவ்வாறுதான் ஸூபீ மகான்களும் பரிபாஷை அமைத்ததுமாகும்.
ஸூபீ மகான்கள் இவ்வாறு ஒரு வழியைக் கண்டு பிடித்தது பிறர் பாவத்தில் விழுந்து விடாமல் இருப்பதற்கேயாகும்.
ஏனெனில் ஸூபீ அல்லாத, ஸுபீ மகான்களின் பரிபாஷையும் தெரியாத ஒருவன் ஸூபீகளின் சபையில் இருந்தால் அவர்கள் பேசுவதை தவறாகப் புரிந்து அவர்களைப் பற்றி தவறான அபிப்பிராயங்களை ஏற்படுத்தி விடுவான். இதனால் அவனுக்கு இறை ஞானக் கலையில் நஸீப் – நற்பாக்கியம் இல்லாமலும் போய் விடலாம். இத்தகைய விளைவுகளைத் தவிர்ப்பதற்காகவே ஸூபீகள் பரிபாஷையை அமைத்தனர்.
ஷெய்குல் அக்பர் இப்னு அறபீ றஹிமஹுல்லாஹ் அவர்களின் பேச்சில் ஒரு பந்தியின் சுருக்கம் இத்துடன் முடிந்தது.
இரண்டாம் பந்தியின் தமிழாக்கம் பின்வருமாறு,
ஸூபிஸ வழியில் மட்டுமுள்ள, வேறு வழிகளிலில்லாத ஓர் சிறப்பம்சம் என்னவெனில் பல்கலைகளில் எந்தக் கலையுள்ளவர்களாயினும் அவர்கள் தமது கலைக்கென்று பரிபாஷை நடைமுறையை வைத்திருப்பார்கள். உதாரணமாக தர்க்கவியல், பொறியியல், விஞ்ஞானம், கணக்கியல், இறையியல் போன்ற எந்தக் கலையாயினும் அந்தக் கலைகளில் இல்லாத விஷேட அம்சம் ஸூபிஸக் கலையில் இருக்கிறது. அல்லாஹ் இக்கலைக்கு மட்டும் அப்படியொரு விஷேட அம்சத்தை வழங்கியுள்ளான்.
ஸூபிஸக் கலை தவிர ஏனைய கலைவாதிகள் தமெக்கென்று மட்டும் வைத்துக்கொண்ட பரிபாஷை அவர்கள் பிறருக்குச் சொல்லிக் கொடுத்தாலன்றி அவர்களின் பரிபாஷையை மற்றவர்கள் அறிந்து கொள்ள வாய்ப்பே இல்லை.
ஆயினும் ஸூபிஸ ஞானக் கலையில் நடந்து செல்பவன் உண்மையாளனாக – கலப்பற்ற தூய எண்ணத்துடன் ஸூபிகளின் சபையில் அமர்ந்தானாயின் – சில நாட்கள் அவர்களின் சபையில் பங்குபற்றுவானாயின் அவன் அறியாமலேயே அவர்களின் பரிபாஷை அவனுக்கு வாலாயமாகி விடும். எந்த அளவெனில் ஸூபீகளுக்கு பரிபாஷை அமைத்துக் கொடுத்தது தானேதான் என்று சொல்லுமளவு அவன் அதில் முன்னேறிவிடுவான். ஸூபீ மகான்களின் சபையில் முன் வரிசையில் அமர்ந்து விடுவான். தனக்கு பரிபாஷையின் விபரம் எவ்வாறு வந்தது என்று அவன் கூட வியப்படையமாட்டான். இது தூய தூய்மையான எண்ணமுள்ளவனுக்கு கிடைக்கின்ற ஒரு விஷேடமாகும். ஆயினும் தூய்மையற்ற எண்ணமுள்ளவனின் நிலை மற்றவனுக்கு மாறுபட்டதாகவே இருக்கும். இலகுவில் அவனுக்கு புரியாது. ஸூபீகள் அவனுக்கு சொல்லிக் கொடுத்து புரிய வைக்க வேண்டும். அவன் தெளிவாகப் புரியாத வரை அவனை சபையில் அனுமதிக்க மாட்டார்கள்.
எல்லாக் காலத்திலும் “ளாஹிர்” வெளிரங்க உலமாக்கள் இறையியல் மேதைகள், ஸூபீ மகான்களின் பேச்சை விளங்குவதில் குறைபாடுள்ளவர்களாகவே இருந்து வருகிறார்கள். எதற்கும் விதி வேண்டும். நக்குண்பதற்கும் நஸீப் அவசியமே!
குறிப்பு: இக்கட்டுரையில் இடம் பெற்றுள்ள கருத்துக்கள் ஸூபீ மகான்கள் கூறியவையாகும். திருக்குர்ஆனையும், நபீ மொழிகளையும் மட்டுமே நாங்கள் ஏற்றுக் கொள்வோமேயன்றி அந்த இமாம், இந்த இமாம் சொன்னவற்றை ஏற்றுக் கொள்ள மாட்டோம் என்று கூறும் வஹ்ஹாபிகள் மன நோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்களாவர். அவர்கள் ஸூபிஸ முற்றம் வந்து முட்டுக்காலில் நின்றால் மட்டுமே அவர்களின் கண் திறக்கும்.