“மவ்த்” என்றால் மரணம் இதில் இருவகை உண்டு. ஒன்று – “அல் மவ்துல் ஹகீகிய்யு” எதார்த்த மரணம். அதாவது இயற்கை மரணம். இரண்டு – “அல் மவ்துல் மஜாஸிய்யு” ஆன்மீக மரணம். அல்லது செயற்கை மரணம்.

 

முதலாம் வகை மரணம் உயிரனங்கள் அனைத்திற்கும் உண்டு. இந்த மரணத்திலிருந்து எவரும் விடுபட முடியாது. كُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ- உயிரனம் அனைத்தும் இயற்கை மரணத்தை அனுபவிக்க வேண்டுமென்பதில் இரண்டாம் கருத்துக்கோ, ஆய்வுக்கோ இடமில்லை. இது திருக்குர்ஆன்.

أَيْنَمَا تَكُونُوا يُدْرِكْكُمُ الْمَوْتُ وَلَوْ كُنْتُمْ فِي بُرُوجٍ مُشَيَّدَةٍ

நிங்கள் எங்கிருந்தாலும் உங்களை மரணம் அடைந்து கொள்ளும். நீங்கள் பலமான இரும்புக் கோட்டைக்குள் இருந்தாலும் சரியே!

திருக்குர்ஆன் – (3 – 78)

 

முதலாம் வகை மரணம் அல்லாஹ்வின் படைப்பினங்களில் உயிரனங்கள் அனைத்திற்கும் உண்டு. நபீமார், றஸுல்மார், வலீமார் அனைவருக்கும் இயற்கை மரணம் நிச்சயமாக உண்டு.

 

இரண்டாம் வகை மரணம் “அல்மவ்துல் மஜாஸிய்யு” எனப்படும். இது இயற்கை மரணமல்ல. இந்த வகை மரணம் மனிதனுக்கு மட்டுமே உண்டு. ஏனைய உயிரினங்களுக்கு இந்த வகை மரணம் இல்லை. ஆறாம் அறிவான பகுத்தறிவுள்ள மனிதனுக்கு மட்டுமே இந்த மரணம் உண்டு. மனிதர்களிலும் ஆன்மீக வழி செல்பவர்களால் மட்டுமே இந்த வகை மரணம் சாத்தியமாகும்.

 

நபீ பெருமான் அலைஹிஸ்ஸலாது வஸ்ஸலாம் அவர்கள் பின்வருமாறு கூறினார்கள்.

قال النبي صلى الله عليه وسلّم مُوْتُوا قَبْلَ أَنْ تَمُوْتُوا

“நீங்கள் மரணிக்கு முன் மரணித்துக் கொள்ளுங்கள்” என்ற நபீ மொழி இரண்டாம் வகை மரணத்தையே வலியுறுத்துகிறது. இயற்கை மரணமென்பது தானாக வருவதேயன்றி நாம் ஏற்படுத்துகிற ஒன்றல்ல. நம்மால் ஏற்படுத்தவும் முடியாது.

 

ஆயினும் இரண்டாம் வகை மரணம் என்பது ஒருவன் தனது ஆன்மீகப் பயணத்தின் போது தானாக ஏற்படுத்திற் கொள்கின்ற மரணமாகும். இது தற்கொலையாகாது. இதன் விபரத்தை அறிந்து கொண்டால் இது தற்கொலையல்ல என்பது தெளிவாகும்.

 

( அல் மவ்துல் மஜாஸிய்யு) இரண்டாம் வகை மரணம் பற்றிய சுருக்கமான விளக்கம்.

 

இந்த வகை மரணம் موتٌ اِخْتِيَارِيٌّ என்று ஸூபீ மகான்களால் சொல்லப்படும்.

 

அல்லாஹ் மனிதனைப் படைத்து அவன் வாழ்வதற்காக தன்னுடைய ஏழு தன்மைகளை அவனுக்கு இரவலாக வழங்கியுள்ளான். இவற்றை அவன் வழங்கியது மனிதனின் நல் வாழ்வுக்காகவேயாகும்.

 

அவை “குத்றத்” – சக்தி, “இறாதத்” – நாட்டம், “ஸம்உ” – கேள்வி, “பஸர்” – பார்வை, “கலாம்” – போச்சு, “இல்ம்” – அறிவு, “ஹயாத்” – உயிர், என்பனவாகும்.

 

இவ் ஏழு தன்மைகளில் இறுதியாகச் சொல்லப்பட்ட தன்மையான “ஹயாத்” உயிர் இல்லையானால் ஏனைய ஆறு தன்மைகளில் ஒன்றுமே இயங்காது. இது மட்டும் இல்லையெனில் ஏனைய தன்மைகள் இருந்தும் பயனில்லை. அவன் உயிரற்ற வெறும் உடல் மட்டும்தான்.

 

குறித்த ஏழு தன்மைகளும் அல்லாஹ்வால் மனிதனுக்கு இரவலாக வழங்கப்பட்டவையாகும். தவிர அவனுக்கு சொந்தமாக்கப் பட்டவையல்ல. எனினும் மனிதன் இதை உணராமல் எனது சக்தி, எனது நாட்டம், எனது கேள்வி, எனது பார்வை, எனது அறிவு, எனது பேச்சு, எனது உயிர் என்று மருட்சியால் மயங்கிச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கின்றான். உண்மையில் அவை அல்லாஹ்வால் தனக்கு இரவலாக வழங்கப்பட்டவை என்பதை உணர்ந்தானாயின் இரவல் பொருளை மரணிப்பதற்கு முன்னர் கொடுத்து விட வேண்டும் மென்று முடிவுக்கு வருவான்.

 

 

ஸூபீ மகான்கள் இரவலாகப் பெற்ற ஏழு தன்மைகளையும் அதற்குரியவனிடம் எவ்வாறு திரும்பக் கொடுப்பது என்பதற்கு வழி சொல்லித் தந்துள்ளார்கள்.

 

இறை ஞான வழி நடக்கின்ற ஒருவன் ஏழு தன்மைகளையும் இரவல் தந்த இறைவனிடம் நன்றியுணர்வோடு ஒப்படைத்து விட வேண்டும். இரவல் தந்தவன் கேட்பதற்கு முன் அதைப் பெற்றவன் கொடுத்து விடுவதே சிறந்தது. அவன் கேட்டும் கொடுக்க வில்லையானால் கேட்டவனுக்கு எடுக்கத் தெரியும். அவன் எடுத்துக் கொள்வான். இரவல் தந்தவன் கேட்கின்றான். இல்லை யென்றால் அவன் விடுவானா?

 

ஆகையால் கேட்பதற்கு முன்னே கொடுத்து விடுவோம். ஏழு தன்மைகளையும் ஏழு “திக்ர்”கள் மூலம் ஒப்படைத்து விடுவோம்.

 

இரவலாகப் பெற்ற சக்தியை لَا قَادِرَ إِلَّا الله – சக்தியுள்ளவன் அல்லாஹ் தவிர வேறுயாருமில்லை என்ற “திக்ர்” மூலமும், அதேபோல் இரவலாகப் பெற்ற நாட்டத்தை لَا مُرِيْدَ إِلَّا اللهُ – நாட்டமுள்ளவன் அல்லாஹ் தவிர வேறு யாருமில்லை என்ற திக்ர் மூலமும், அதேபோல் கேல்வியை لَا سَمِيْعَ إِلَّا الله – கேள்வியுடையவன் அல்லாஹ் தவிர வேறு யாருமில்லை என்ற திக்ர் மூலமும், அதேபோல் பார்வையை لَا بَصِيْرَ إِلَّا الله – பார்வையுடையவன் அல்லாஹ் தவிர வேறு யாருமில்லை என்ற திக்ர் மூலமும், அதேபோல் அறிவை لَاعَلِيْمَ إِلَّا الله – அறிவுள்ளவன் அல்லாஹ் தவிர வேறு யாருமில்லை என்ற திக்ர் மூலமும், அதேபோல் பேச்சு என்பதை لَا مُتَكَلِّمَ إِلَّا الله – பேசுகின்றவன் அல்லாஹ் தவிர வேறு யாருமில்லை என்ற திக்ர் மூலமும், உயிரை لَا حَيَّ اِلَّا الله – உயிருள்ளவன் அல்லாஹ் தவிர வேறு யாருமில்லை என்ற திக்ர் மூலமும் அவனிடம் ஒப்படைத்து அடியான் எது வுமில்லாத வெறும் “மையித்” பிரேதமாக ஆகிவிட வேண்டும்.

 

ஒருவன் இரவில் உறக்கத்திற்குச் சென்று, அமைதியான ஒரு சூழலை உருவாக்கி, பக்திப் பரவசத்தோடு மேற்கண்டவாறு “திக்ர்” செய்து வந்தால் நாளடைவில் அவனின் “கல்பு” – உள்ளம் ஒளி மயமாக ஆகிவிடும். பார்வையுள்ளதாகவும் ஆகிவிடும்.

 

மேற்கண்ட முறையில் ஏழு தன்மைகளையும் சொன்ன முறைப்படி அல்லாஹ்விடம் ஒப்படைத்து வரும் போது கருணையுள்ள அல்லாஹ் அவனைப் பொருந்திக் கொண்டானாயின் அவன் “இஸ்முல் அஃளம்” கிடைத்த பெரும் பாக்கியவானாகிவிடுவான். ஆன்மீக உலகையாளும் அரசர்களுடன் இனைந்து கொள்வான். அவன் மக்களின் பார்வையில் உயிருள்ளவனாக நடமாடினாலும் அவன் உயிர் துறந்த “மையித்” பிரேதமேதான்.

 

நாலாவது கலீபா ஸெய்யிதுனா அலீ றழியல்லாஹு அன்ஹு அவர்கள் கூறியது போல் مَنْ مَاتَ فَقَدْ قَامَتْ قِيَامَتُهُ. எவன் இந்த அடிப்படையில் மரணிக்கின்றானோ அவனுக்கு மறுமை உண்டாகிவிடும். அவன் ஆன்மீக அடிப்படையில் உயிர் போன “மையித்” ஆகவும், மக்களின் பார்வையில் உயிருள்ள “ஹையுன்” ஆகவும் இருப்பான்.

 

ஒருவனுக்கு இயற்கை மரணம் ஏற்பட்டாலும் அவனுக்கு “கியாமத்” நாள் ஆரம்பமாகி விடுவது போல் ஆன்மீக அடிப்படையில் மரணித்தவனுக்கும் மறுமை உண்டாகிவிடும்.

 

அவன் எதார்த்தத்தில் அல்லாஹ்வுடனும், சமூக மக்களின் பார்வையில் அவர்களோடும் இருப்பான். திருமணம் செய்வான், குழந்தைகளைப் பெற்றெடுப்பான், வியாபாரம் செய்வான், நண்பர்களுடன் விளையாடுவான். பாவமான காரியங்கள் தவிர சமூகத்தோடு சேர்ந்து எல்லா வேலைகளும் செய்வான். ஆயினும் தான் செய்வதென்று அவனுக்குத் தெரியாத தாகவே இருக்கும்.

 

قال وَلِيٌّ من أَوْلِيَاءِ اللهِ إِنِّيْ اَتَكَلَّمُ مَعَ اللهِ مُنْذُ أَرْبَعِيْنَ عَامًا وَالنَّاسُ يَظُنُّوْنَ أَنِّيْ اَتَكَلَّمُ مَعَهُمْ .

வலீமாரில் ஒருவர் பின்வருமாறு சொன்னார்கள். “நான் நாற்பதாண்டுகளாக அல்லாஹ்வுடன் பேசிக் கொண்டிருக்கிறேன். ஆனால் நான் ஊர் மக்களுடன் பேசிக் கொண்டிருப்பதாக அவர்கள் நினைக்கிறார்கள்” என்று.

 

இயற்கை மரணம் வருமுன் நாமாக மரணித்து உயிர்வாழ்வோம்.

இந்த ரகசியம் எவருக்கும் தெரியாமல் இருக்கட்டும்.