1944ல் பிறந்த நான் 1960ம் ஆண்டுவரை – 15 ஆண்டுகள் காத்தான்குடி 06 பிரதான வீதியில் அமைந்துள்ள இரும்புத் தைக்கா என்று அக்காலத்தில் பிரசித்தி பெற்று விளங்கிய பள்ளிவாயலோடு தொடர்புள்ளவனாகவே இருந்தேன். என் தந்தை மர்ஹூம் அப்துல் ஜவாத் ஆலிம் வலிய்யுல்லாஹ் அவர்களும் அப்பள்ளிவாயலோடு மேற்குறித்த 60ம் ஆண்டு வரை தொடர்புள்ளவர்களாகவே இருந்தார்கள். எனது தொடர்புக்கு எத்தனையாண்டுகளுக்கு முன் குறித்த பள்ளிவாயலோடு தொடர்புள்ளவர்களாக இருந்தார்கள் என்பதை என்னால் திட்டமாகக் கூற முடியவில்லை.

1908ம் ஆண்டு இரும்புத் தைக்கா “மஹல்லா”வில் பிறந்த என் தந்தை தங்களின் ஏழு வயது முதல் அதாவது 1915 முதல் 1960ம் ஆண்டு வரை சுமார் 45 ஆண்டுகள் இரும்புத் தைக்காவோடு தொடர்புள்ளவர்களாகவே இருந்தார்கள். அங்கேயே தொழுவார்கள். சில சமயம் அங்கேயே நீண்ட நேரமெடுத்து “முறாகபா” “முஷாஹதா” முதலான இறை தியானத்தில் இருப்பார்கள்.

 

1960ம் ஆண்டு பத்ரிய்யா ஜும்ஆப் பள்ளிவாயல் ஆரம்பித்தது முதல் அவர்களின் மறைவு (1978) வரை அங்கேயே தங்களின் சகல தொடர்புகளையும் வைத்துக் கொண்டார்கள்.

 

சுமார் 45 ஆண்டுகள் இரும்புத் தைக்காவுடன் தொடர்புள்ளவர்களாக இருந்த காலத்தில் அவர்கள் அப்பள்ளிவாயல் நிர்வாகத்தில் ஓர் அங்கத்தவராக இருக்கவில்லை. ஏனெனில் அக்காலத்தில் நிர்வாகம் செய்தவர்களின் நடவடிக்கைகள் அவர்களுக்கு பிடிக்காமற் போனதேயாகும்.

 

ஆயினும் நிர்வாகம் மார்க்கத்திற்கு முரணான முடிவுகள் எடுப்பதை அறிந்தால் உரியவர்களுடன் தொடர்பு கொண்டு அதை நிறுத்திவிடுவார்கள்.

 

ஒரு சமயம் பள்ளிவாயல் நிர்வாகம் ஜாமிஉள்ளாபிரீன் பள்ளிவாயலில் நடைபெறுகின்ற புகாரீ ஓதும் நிகழ்விற்கு எதிராக இரும்புத் தைக்காவிலும் புகாரீ ஆரம்பித்து ஓத வேண்டுமென்று முடிவு செய்து புகாரீ கிதாபுகளும் வாங்கிய பின் எனது தந்தையிடம் வந்து புகாரீ சபைக்கு தலைமை தாங்கி முப்பது நாட்களும் தொடராக நடத்த வரவேண்டுமென்று கேட்டபோது அவர்கள் மறுத்துவிட்டு அதற்கான காரணத்தையும் அவர்களுக்கு விளக்கி வைத்தார்கள். அதாவது “புகாரீ ஓதுவதென்பது ஒரு வணக்கம். வணக்கம் என்பது நன்மை கருதி அல்லாஹ்வுக்காக செய்யப்பட வேண்டிய ஒன்றாகும். நீங்கள் மீரா பள்ளிவாயலுக்கு எதிராக ஓத வேண்டுமென்ற நோக்கத்தில் ஆரம்பிக்கின்றீர்கள். அதற்கு நான் அனுசரணை வழங்கத் தயாராக இல்லை” என்று கூறினார்கள். அதோடு நிர்வாகம் அந்த முயற்சியை கைவிட்டது. புகாரீ ஓதுவதற்காக நிர்வாகம் வாங்கிய புகாரீ கிதாபுகளில் ஒன்று இதுவரை என்னிடம் உள்ளது. என் தந்தைக்கு நிர்வாகம் கொடுத்தது தனயனுக்கு வந்து சேர்ந்துள்ளது. இந்த நிகழ்வு என் தந்தையின் “இக்லாஸ்” தூய்மையான எண்ணத்தை எடுத்துக் காட்டுகிறது.

 

அவர்கள் பள்ளிவாயலுடன் தொடர்பாக இருந்த கால கட்டத்தில் ஒரு நாள் காலை சுமார் 10 மணியளவில் பள்ளிவாயலுக்குச் சென்றுள்ளார்கள். அவர்கள் சில நாட்களில் சுமார் 10 மணியளவில் அங்கு சென்று வெளிப்பள்ளியில் ஒரு பக்கம் “ளுஹ்ர்” நேரம் வரை தனிமையாக இருப்பது அவர்களின் வழக்கமாக இருந்தது. சில நாட்களில் அவர்களிடமிருந்து ஞான அறிவைப் பெற்று வந்த அவர்களின் வயதையொத்த சிலரும் அந்நேரம் அங்கு சென்று அவர்களிடம் ஞான அறிவைப் பெறுவதும் வழக்கம்.

 

அவர்களில் “ஷேகுவரா” ஷரீப் என்று நமதூரில் அறிமுகமான எனது நண்பர் முஹம்மது ஷரீப் அவர்களின் தந்தை அசனார் (ஹஸனார்) என்பவரும், மர்ஹூம் “பிஸ்கத் மஃறூப்” என்றழைக்கப்பட்ட தம்பி லெவ்வை ஓடாவியார் என்பவரும், வேலி கட்டும் முஹம்மத் தம்பி மாமா என்பவரும் அடங்குவர்.

 

ஒரு நாள் அவர்களுடன் இறை ஞானம் தொடர்பாக பேசிக் கொண்டிருந்த தந்தை சலம் கழிப்பதற்காக வெளியே வந்த போது காத்தான்குடி 6ம் குறிச்சியைச் சேர்ந்த “இப்றாஞ்சாப்பிள்ளை” என்பவர் பள்ளிவாயல் பாயொன்றை எடுத்து மண்ணில் விரித்து அதன் மேல் நின்றவராக பள்ளிவாயல் கிணற்றில் குளித்துக் கொண்டிருந்தார். கிணற்றுக்குப் பக்கத்திலேதான் தந்தையின் தந்தை அலியார் ஆலிமின் அடக்கத்தலமும் இருந்தது.

 

இதைக் கண்ட என் தந்தைக்கு கோபம் வந்து “அடே இபுறாஞ்சாப்பிள்ளே! இது பள்ளிவாயலல்லவா? உனது சுகத்துக்காக நீ இவ்வாறு செய்வது நியாயமா?” என்று கேட்டார்கள். அதாவது சீறினார்கள். இப்றாஞ்சாப்பிள்ளைக்கு ஆத்திரமேற்பட்டு குளித்துக் கொண்டிருந்தவர் தந்தையை நெருங்கி அடிப்பவர் போல் பள்ளிப்பாய் உன்னுடையதா நீ கேட்பதற்கு? என்று அவரும் சீறினார். தந்தை மௌனியாகிப் போய்விட்டார்கள்.

 

இந்த நிகழ்வு நடந்து சில நாட்களில் இபுறாஞ்சாப்பிள்ளை நோயாளியானார். அவரின் நோய் மாடு கத்துவது போல் எந்நேரமும் கத்துவதுதான். சாப்பிடவோ, குடிக்கவோ முடியாத நிலையில் பல நாட்கள் இருந்து மரணித்துவிட்டார்.

 

அவர் மாடு கத்துவது போல் கத்துவதை நேரில் பார்ப்பதற்கு கூட்டம் கூட்டமாக மக்கள் வருவார்கள். நான் அக்காலத்தில் சுமார் 7 வயதுச் சிறுவனாயிருந்தேன். ஒரு நாள் நானும் அவரைப் பார்ப்பதற்கென்று சென்ற போது அவரின் வீட்டிற்கு முன்னால் பெரும் சனக்கூட்டம் நின்றதால் அவரை நேரில் பார்க்க முடியாமல் போயிற்று. அவரின் வீட்டு வாயலில் பொரிய ஆல மரம் போன்ற புளிய மரமொன்று நின்றது. அதில் ஏறியும் சிலர் பார்த்தார்கள். சில நாட்களில் அவர் மரணித்துவிட்டார். அவருடைய சந்ததிகளிற் சிலர் இப்போதும் உயிருடன் உள்ளார்கள். அவர்களில் ஒருவர் என்னுடைய வயதையொத்த எனது நண்பர் ஆவார். இவர் அக்காலத்தில் இங்கிலீஸ் மஜீத் என்று அழைக்கப்பட்டார். பாலமுனையில் வாழ்ந்து மரணித்துவிட்டார்.

 

பள்ளிவாயல் சொத்துக்களைத் தமது சுய நலத்திற்காக பயன்படுத்துவோருக்கு இது ஒரு பாடமாக இருக்க வேண்டுமென்பதற்காக இதை எழுதினேன்.

 

 

தனி நபர் ஒருவர் தனது சொந்தப் பணத்திலோ, அல்லது பலர் சேர்ந்து பங்காளர்களாகவோ ஒரு நிலத்தை – காணியை வாங்கி அதை “மஸ்ஜித்” என்று அல்லாஹ்வுக்காக “வக்பு” செய்தால் அந்த நேரத்திலிருந்து அது “மஸ்ஜித்” பள்ளவாயல் என்ற பெயரால் அழைக்கப்படும். அதோடு அதற்கான மார்க்க சட்டங்களும் வந்து விடும்.

 

தனி நபரோ, அல்லது பலர் சேர்ந்தோ ஒரு நிலம் வாங்கி அதை “மஸ்ஜித்” என்று “வக்பு” செய்த நேரத்தலிருந்து அது அல்லாஹ்வுக்குச் சொந்தமான இடமாகிவிடும். பணம் செலவிட்டு நிலத்தை வாங்கி “வக்பு” செய்தவர்களுக்கு கூட அதன் பிறகு அதில் எந்த ஓர் உரிமையும் இல்லாமற் போய்விடும். அவர்களில் எவரும் அதில் எந்த உரிமையும் கொண்டாட முடியாது. அதிலுள்ள ஒரு மண் கூட அவர்களில் எவருக்கும் உரிமையற்றதாகிவிடும்.

 

அந்த இடத்தில் கட்டிடம் கட்டி அதை பள்ளிவாயலாக “வக்பு” செய்தால்தான் அது பள்ளிவாயலாகிவிடுமென்பது கருத்தல்ல. அந்த நிலமே பள்ளிவாயல்தான். அந்த நிலத்திற்கு அதை வக்பு செய்த நேரம் முதல் பள்ளிவாயலுக்குரிய “ஷரீஆ”வின் சட்டம் யாவும் வந்துவிடும். அந்நிலத்தில் உமிழ்வதும் கூட “ஹறாம்”தான்.

 

அந்த நிலத்தில் மல சலம் கழிப்பதும், அதை ஏனைய நிலங்கள் போல் வேறு தேவைகளுக்குப் பயன்படுத்துவதும் கூடாது. அதாவது ஹறாம் ஆகிவிடும். தண்டனைக்குரிய குற்றமாகிவிடும். அந்த நிலத்தில் “இஃதிகாப்” நிய்யத்துடன் இருந்தால் அது நிறைவேறும். அந்த நிலத்தை பொது வேலைக்காக பயன்படுத்துவதும் கூடாது.

 

உதாரணமாக ஏழை மக்களுக்கு உணவு தயாரித்து வழங்குவதற்காக அவ்விடத்தில் சமையல் செய்வது கூட பாவமாகிவிடும். அங்கு அவ்லியாஉகளின் கந்தூரிக்கு சமைப்பது கூட குற்றமாகிவிடும். மார்க்கம் சம்பந்தமான கூட்டங்கள் தவிர ஏனைய கூட்டங்கள் நடத்துவதும் குற்றமாகிவிடும்.

 

அந்த நிலத்தில் பள்ளிவாயல் தவிர ஹோட்டல், வீடு, கடை போன்றவை கட்டுவதும் “ஹறாம்” ஆகிவிடும்.