“ஸூபிஸம்” தெரியாத போலி உலமாஉகளால் கொல்லப்பட்ட ஸூபீ மகான்களும், அவர்களால் (காபிர் – முர்தத் – சிந்தீக்) என்று “பத்வா” தீர்ப்பு வழங்கப்பட்ட ஸூபீ மகான்களும், மேலும் அந்த போலிகளால் நாடு கடத்தப்பட்ட ஸூபீ மகான்களும் உள்ளனர். அவர்களின் ஒவ்வொருவரின் வரலாறும் எழுதப்பட வேண்டியதும், முஸ்லிம்களால் வாசிக்கப்பட வேண்டியதும், உலக நாடுகளில் வாழும் அனைத்து முஸ்லிம்களாலும் அறியப்பட வேண்டியதுமாகும்.

அவர்களில் ஒவ்வொருவரின் வரலாறையும் தெளிவாகவும், விபரமாகவும் எழுதுவதாயின் பல பாகங்களும், பல வால்யூம்களுமே எழுதப்பட வேண்டும். இது தொடர்பாக எழுதுவதற்கு நான் ஆற்றல் உள்ளவனாயினும் ஸூபிஸ சமூகத்தின் அன்புத் தொல்லைகளினாலும், ஸூபிஸ எதிரிகளின் அம்புத் தொல்லைகளினாலும் என்னால் எழுத முடியாதுள்ளது.

 

இருந்தாலும் நான் செய்கின்ற ஆன்மிக வணக்க வழிபாடுகளையும் குறைத்து, நான் எடுக்கின்ற ஓய்வையும் குறைத்து என்னால் முடிந்த அளவு எழுத முடிவு செய்துள்ளேன். தூற்றுவோர் தூற்றட்டும், போற்றுவோர் போற்றட்டும். نَبْحُ الْكِلَابِ لَا يَضُرُّ السَّحَابَ நாய் குரைத்தால் மேகத்திற்கு எந்த ஒரு நட்டமும் இல்லை. இது முன்னோர் சொன்ன பழமொழி.

 

اَلصُّوْفِيُّوْنَ الْمَقْتُوْلُوْنَ بِفَتْوَى الْعُلَمَاءِ الْجَاهِلِيْنَ الْحَاسِدِيْنَ،

பொறாமையுள்ள அறிவிலிகளான, போலி உலமாஉகளின் “பத்வா” தீர்ப்பினால் கொல்லப்பட்ட ஸூபீ மகான்கள்.

01. மன்சூர் ஹல்லாஜ்.

02. அபுல் அப்பாஸ் இப்னு அதாஇல்லாஹ்.

03. அஸ்ஸுஹ்றவர்தீ.

04. அப்துஸ்ஸலாம் இப்னு மஷீஷ்.

இவர்கள் அல்லாத இன்னும் பலர் கொல்லப்பட்டுள்ளனர். அவர்களின் வரலாறுகள் இதுவரை எனக்கு கிடைக்கவில்லை.

 

اَلصُّوْفِيُّوْنَ الْمُخْرَجُوْنَ مِنْ بِلَادِهِمْ،

பொறாமையுள்ள, நயவஞ்சகர்களான போலி மார்க்க அறிஞர்களின் “பத்வா” தீர்ப்பினால் நாடு கடத்தப்பட்ட உண்மையான ஸூபீ மகான்கள்.

 

01. அபூ யஸீத் அல் பிஸ்தாமீ. இவர் “பிஸ்தாம்” நகரில் இருந்து ஏழு முறை நாடு கடத்தப்பட்டார்.

 

02. அபூ ஹம்ஸா அஸ்ஸூபீ. இவர் “தர்தூஸ்” நகரிலிருந்து நாடு கடத்தப்பட்டார்.

 

03. அல் ஹுஸைன் இப்னு மக்கீ அஸ்ஸபீஹீ. இவர் “பஸறா” நகரிலிருந்து நாடு கடத்தப்பட்டார்.

 

04. முஹம்மத் இப்னு பழ்ல். இவர் “பல்க்” எனும் ஊரிலிருந்து நாடு கடத்தப்பட்டார்.

 

05. அல் ஹகீமுத் துர்முதீ. இவர் “துர்முத்” என்ற ஊரிலிருந்து நாடு கடத்தப்பட்டார்.

 

06. அஷ்ஷெய்கு, அல்குத்பு, அபூ மத்யன் அல் மக்ரிபீ. இவர் “ஜசாயிர்” நாட்டிலுள்ள “பஜாயா” எனும் ஊரிலிருந்து நாடு கடத்தப்பட்டார். இவர் அதிக “குத்பு”மாருக்கு ஆசிரியராக இருந்தவர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

 

07. அஷ்ஷெய்கு “அல்குத்புல் அக்பர்” அபுல் ஹஸன் அஷ்ஷாதுலீ. இவர் தூனுஸ் நாட்டிலிருந்து “திலம்ஸான்” நகருக்கு நாடு கடத்தப்பட்டார். இவர்தான் “ஷாதுலிய்யா தரீகா”வின் தாபகராவார்.

 

08. இப்னு ஸப்ஈன். இவர் மொறோக்கோ நாட்டிலிருந்து நாடு கடத்தப்பட்டவர்.

 

اَلصُّوْفِيُّوْنَ الْمُحْكَمُوْنَ بِالْكُفْرِ،

காபிர்கள் என்று தீர்ப்பு வழங்கப்பட்ட ஸூபீ மகான்கள்.

 

01. துன்னூனுல் மிஸ்ரீ.

 

02. அபூ யஸீத் பிஸ்தாமீ.

 

03. அபூ ஸயீத் அல் கர்றாஸ்.

 

04. ஜுனைத் பக்தாதீ. இவர்தான் “ஸெய்யிதுத் தாயிபதுஸ் ஸூபிய்யா” سَيِّدُ الطَّائِفَةِ الصُّوْفِيَّةْ ஸூபீ கூட்டத்தின் தலைவர் என்று ஸூபீ மகான்களாலேயே சிறப்புப் பட்டம் வழங்கப்பட்டவராவார்.

 

05. அப்துல்லாஹ் இப்னு அபீ ஜம்றா.

 

06. மன்சூர் ஹல்லாஜ்.

 

07. அபுல் அப்பாஸ் இப்னு அதா.

 

08. அபுல் அப்பாஸ் அல்முல்தம்.

 

இதுவரை போலி உலமாஉகளால் – அவர்களின் “பத்வா”வினால் கொலை செய்யப்பட்ட நால்வரின் பெயர்களையும், அந்தப் போலிகளால் நாடு கடத்தப்பட்ட எட்டுப் பேர்களின் பெயர்களையும், மேலும் (காபிர், முர்தத், சிந்தீக்) என்று “பத்வா” கொடுக்கப்பட்ட எட்டுப் பேர்களின் பெயர்களையும் மட்டும் எழுதியுள்ளேன்.

இவர்களிற் சிலர் (காபிர், முர்தத், சிந்தீக்) என்று பட்டம் வழங்கப்பட்டு பின்னர் கொலை செய்யப்பட்டவர்களும் அடங்குவர்.

 

நான் பெயர் குறிப்பிட்டவர்கள் அல்லாத இன்னும் பலர் உள்ளனர். அவர்களின் விபரங்கள் கிடைத்த பின் அவர்களின் விபரங்களையும், நான் இக்கட்டுரையில் எழுதியுள்ளவர்களின் வரலாறையும் சேர்த்து ஒரே நூலில் எழுதுவேன். இன்ஷா அல்லாஹ்! நான் இன்னும் சில வருடங்கள் உயிருடனிருந்தால். ஏனெனில் எனக்கு “முர்தத்” என்று தீர்ப்பு வழங்கிய முல்லாக்களாலேயே நான் கொலை செய்யப்படலாம். இதற்கு ஆதாரம் அவர்களின் “பத்வா” 20ம் பக்கமேயாகும்.

 

ஒரு ஸூபீ மகானுக்கு (காபிர், முர்தத், சிந்தீக்) என்று “பத்வா” கொடுத்தவர்களோ, அல்லது நாடு கடத்தப்பட வேண்டுமென்று “பத்வா” வழங்கியவர்களோ இவர்கள் அனைவரும் எனது பார்வையிலும், அல்லது ஒரு “காமில்” பூரணம் பெற்ற ஒரு மகானின் பார்வையிலும் யானை சாப்பிட்ட விழாங்கனி போன்றவர்களேயாவர்.

குறிப்பு: “யானை சாப்பிட்ட விழாங் காய்” என்றால் என்னவென்று தெரியாதவர்களுக்காக சில வரிகள். யானை விழாம் பழத்தை கடித்து, உடைத்து சாப்பிடாமல் மாத்திரைகளை மனிதன் விழுங்குவது போல் விழுங்கும். விழாம்பழம் தன் வயிற்றினுள் சென்ற பின் அதன் ஓடு – கோது உடையாமல் அது அவ்வாறே இருக்கும் நிலையில் அதனுள்ளிருக்கும் பழத்தை மட்டும் யானை சாப்பிடும். பின்னர் அக்கோது – ஓடு மலத்துடன் வெளியாகும். ஓட்டை உடைத்துப் பார்த்தால் கனி இருக்காது. வெறும் ஓடு மட்டுமே இருக்கும். சரக்கில்லாத கப்பல் போன்று. அறிவில்லாத ஆலிம் போன்று. பணமில்லாத “பர்ஸ்” போன்று. “பர்ஸ்” என்ற சொல் “மணி பேர்ஸ்” என்பதைக் குறிக்கும். இந்தியர்கள் “பேர்ஸ்” என்ற சொல்லை “பர்ஸ்” என்று மொழிவதுண்டு.

 

ஒரு முஸ்லிம் மத மாற்றத்தை ஏற்படுத்தக் கூடிய ஒரு பேச்சைப் பேசினாலோ, அல்லது ஒரு செயலைச் செய்தாலோ அவர் “முர்தத்” மதம் மாறியவர் என்று “ஷரீஆ” சட்டம் அவருக்குப் பெயர் சொல்லும். அவருக்கு “காபிர்” என்ற சொல்லை “ஷரீஆ” பயன்படுத்தாது. ஆயினும் அவருக்கு “காபிர்” என்பவனுக்குரிய எல்லாச் சட்டங்களும் உண்டு.

 

ஆயினும் காபிர்களான பெற்றோருக்குப் பிறந்த ஒருவன் கொள்கையிலும், வணக்கத்திலும் அவர்கள் போன்றே இருப்பானாயின் அவனையும் “ஷரீஆ” காபிர் என்றுதான் சொல்லும். அவனை “முர்தத்” என்று சொல்லாது. ஆனால் முஸ்லிமாயிருந்த ஒருவன் மதம் மாறினால் மட்டும்தான் அவனை “முர்தத்” என்று சொல்ல வேண்டுமென்று கூறுகிறது. ஆயினும் “காபிர்”, “முர்தத்” இருவருக்கும் சட்டம் ஒன்றுதான். இதுவே இரண்டு சொற்களுக்குமுள்ள விபரமாகும்.

“சிந்தீக்” زِنْدِيْقْ என்ற சொல் அறபு மொழிச் சொல் அல்ல. இது “பார்ஸீ” பாரசீக மொழிச் சொல்லாகும். அறபீகள் தமது மொழிக்குள் வேறு மொழிச் சொல் நுழைந்திருந்தால் அதற்கு لَفْظٌ مُعَرَّبٌ “அறபு மொழியாக்கப்பட்ட சொல்” என்று குறிப்பிடுவார்கள்.

“இஸ்ஸுத்தீன் இப்னு அப்திஸ்ஸலாம்” என்று இஸ்லாமிய வரலாற்றில் ஓர் அறிஞர் இருந்துள்ளார். இவர் இன்ன கலையில் மட்டும் விஷேடமானவர் என்று சொல்ல முடியாத அளவு பல் கலைகளிலும் பாண்டித்தியம் பெற்றவராக இருந்தார். இவரின் பெயர் தெரியாத இஸ்லாமிய அறிஞர்கள் இருக்கமாட்டார்கள் என்றே நான் நினைக்கிறேன்.

இந்த மகான் அவர்கள் அஷ்ஷெய்குல் அக்பர் இப்னு அறபீ நாயகம் அவர்களின் காலத்தவர் என்று சொல்லப்படுகிறது.

 

ஒரு நாள் இந்த மகான் அவர்கள் மாணவர்களுக்கு அறபு மொழியில் பாடம் நடத்திக் கொண்டிருந்த பொழுது “சிந்தீக்” என்ற இச் சொல் அறபு வசனத்தில் வந்தது. அப்போது இது என்ன மொழி? இதன் பொருள் என்ன? என்ற கேள்வி எழுந்தது. பாடம் நடத்திக் கொண்டிருந்த இஸ்ஸுத்தீன் இப்னு அப்திஸ்ஸலாம் அவர்கள், யாரும் தர்க்கம் செய்ய வேண்டாம். இது பாரசீகச் சொல், அறபு மொழிக்கு வந்து நுழைந்து கொண்டது. இதன் பொருள்: اَلَّذِيْ يُظْهِرُ الْإِيْمَانَ وَيُضْمِرُ الْكُفْرَ “ஈமான் விசுவாசத்தை வெளிக்காட்டி “குப்ர்” நிராகரிப்பை மறைப்பவன்” என்று பொருள் என்று கூறினார்கள். அப்போது மாணவர்களில் ஒருவர் இக்காலத்தில் “சிந்தீக்” என்று யாரைக் குறிப்பிடலாம்? என்று ஒரு கேள்வி எழுப்பினார். அதற்கு மாணவர்களில் இன்னொருவர் இப்னு அறபீயைக் குறிப்பிடலாம் என்று சொன்னார்.

 

பாடம் நடத்திக் கொண்டிருந்த இமாம் அவர்கள் ஒன்றுமே சொல்லாமல் மௌனியாக இருந்தார்கள். பாடம் முடிந்தது. மாணவர்களும் கலைந்து போய்விட்டார்கள்.

அன்று பாடம் நடத்திய இமாம் அவர்கள் நோன்பு நோற்றிருந்தார்கள். நோன்பு திறக்கும் நேரமான போது தனது “காதிம்” பணியாளனான மாணவனை அழைத்து நோன்பு திறப்பதற்கான ஏற்பாடு செய்யுமாறு கூறினார்கள். ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. நோன்பு திறந்து “துஆ” ஓதிய பின் அந்த மாணவன், அவர்களிடம் இக்காலத்தில் “குத்புஸ்ஸமான்” காலத்தின் “குத்பு” என்று இப்னு அறபீ அவரகளைக் குறிப்பிடலாமா? என்று கேட்டார். அதற்கு இமாம் அவர்கள் ஆம் என்று பதிலளித்தார்கள்.

 

அவ்வேளை அதே மாணவன், காலையில் பாடம் நடத்திய போது “சிந்தீக்” என்ற சொல்லுக்கு இக்காலத்தில் யார் பொருத்தமானவர் என்ற தர்க்கம் ஏற்பட்ட போது இப்னு அறபீதான் பொருத்தமானவர் என்று மாணவர்கள் சொன்ன நேரத்தில் நீங்கள் அதை ஆமோதிப்பவர் போன்று மௌனியாக இருந்து விட்டு இப்போது அவர்கள்தான் இக்காலத்து “குத்பு” என்று சொல்கிறீர்களே என்று வினவினார். அதற்கு இமாம் இஸ்ஸுத்தீன் அவர்கள் அது “ஷரீஆ”வின் சபை என்று மட்டும் பதில் கூறினார்கள்.

இந்த வரலாறு இமாம் அப்துல் வஹ்ஹாப் அஷ்ஷஃறானீ அவர்கள் தங்களின் “அல்யவாகீத்” எனும் நூல் முதலாம் பாகத்தில் எழுதியுள்ளதாகும். இதை வாசிக்கும் சிலர் இது எனது கற்பனை என்று கூட நினைக்கலாம். அவர்கள் சுயமாக நினைக்காது போனாலும் கூட அவ்வாறு பிறரை நினைக்கத் தூண்டும் உலமாஉகளும் உள்ளனர் என்பதற்காக எழுதினேன்.

 

“பத்வா” வழங்கிய முல்லாக்கள் என்னையும், ஸூபிஸ சமூகத்தைச் சேர்ந்த பல இலட்சம் முஸ்லிம்களையும் “முர்தத்” என்று சொல்வதற்கு இவர்கள் யார்? நாங்கள் இவர்களுக்கு அஞ்சுவதற்கும் இவர்கள் யார்? ஒரு முஸ்லிமை இன்னொரு முஸ்லிம் நாய் என்றோ, பன்றி என்றோ ஏசினாற் கூட ஏசியவன் நாயாவான் என்றோ, பன்றியாவான் என்றோ எம் பெருமானார் எந்த ஒரு சமயத்திலும் சொன்னதில்லை. ஆனால் ஒரு முஸ்லிமை காபிர் என்றோ, “முர்தத்” என்றோ சொன்னவன் காபிராகிவிட்டான் என்றும், “முர்தத்” ஆகி விட்டான் என்றுமே பல நபீ மொழிகளில் கூறியுள்ளார்கள் என்பதை பொது மக்களுக்கு அறியத் தருகிறேன். நபீ பெருமானின் தத்துவமிக்க அருள் மொழியின் படி சுமார் 43 ஆண்டுகளாக இலங்கை முஸ்லிம்கள் காபிர்களான உலமாஉகளைக் கொண்ட உலமா சபையையே தமது மார்க்கத் தலைவர்களாக ஆக்கிக் கொண்டுள்ளார்கள் என்பதை நினைக்கும் போது சொல்லொணா வேதனையாக உள்ளது. அல்லாஹ்வின் சாபம் இவர்கள் மீது இறங்குவதற்கு அதிக நாள் இல்லை.

 

முற்றும்.