أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ

இறைவனை “திக்ர்” செய்தல் – நினைத்தல் உள்ளங்களுக்கு சாந்தியை ஏற்படுத்தும்.(திருமறை 13-28 )

 

இந்தச் செய்தியைச் சொன்ன அல்லாஹ் இவ்வசனத்தின் முன்னால் “அலா” என்ற ஒரு சொல்லைப் பயன்படுத்திக் கூறியிருப்பதில் ஒரு தத்துவம் உண்டு.

 

அதென்னவெனில் இந்தக் கருத்து ஓர் ஆன்மீகக் கருத்தாகும். ஆன்மீகத்தோடு சம்பந்தப்பட்ட எந்த ஒரு கருத்தாயினும் அதை மறுப்பது வஹ்ஹாபிகளின் இரத்தத்தோடு கலந்த அவர்களின் பிறவிக் குணம். ஆகையால் அவர்கள் இக்கருத்தை மறுப்பார்கள் என்பதை அறிந்த அல்லாஹ் இக்கருத்தை வலியுறுத்துவதற்காகவே எச்சரிக்கை செய்யும் பாணியில் “அலா” என்ற சொல்லை முதலில் கூறி விடயத்தை சொல்லியுள்ளான்.

அறபு மொழி இலக்கணத்தில் “அலா” என்ற சொல் تَنْبِيْهٌ எச்சரிப்பதற்காகப் பயன்படுத்தப்படுகின்ற சொல் என்பது பொது மக்களுக்குத் தெரியாது போனாலும் உலமாஉகளுக்கு தெளிவாகத் தெரியும்.

 

அல்லாஹ்வை நினைப்பதால் உள்ளங்கள் சாந்தி பெறும், அமைதி பெறுமென்றால் மனிதனின் உள்ளத்திலுள்ள கவலை, துக்கம், கஷ்டம், தொல்லை யாவும் நீங்கி உள்ளம் நிம்மதி பெறும். சாந்தி அடையும்.

 

இது இறை வாக்காயிருப்பதால் இதில் எவரும் சந்தேகம் கொள்ளக் கூடாது. “ஈமான்” நம்பிக்கையை பாதிக்கும்.

 

இத்திரு வாக்கை ஆதாரமாகக் கொண்டு ஒரு நாள் அல்லது இரண்டு நாள் மட்டும் இறைவனை நினைப்பதாலோ, அல்லது குறித்த ஓர் எண்ணிக்கையில் அவனை நினைப்பதாலோ தேவை நிறைவேறவோ, மனச் சாந்தி ஏற்படவோ மாட்டாது. இதற்கு கால எல்லையோ, எண்ணிக்கை எல்லையோ கிடையாது. இது ஒருவனின் மனத்தூய்மையையும், ஆன்மீகத் தரத்தையும், முயற்சியையும் பொறுத்ததாகும். இவற்றுக்கு மேலாக அல்லாஹ்வின் விருப்பமும் அவசியம்.

 

சிலருக்கு ஒரு நாளிலேயே நிறைவேறும், இன்னும் சிலருக்கு ஒரு மாதத்திலும் நிறைவேறும், இன்னும் சிலருக்கு ஒரு வருடத்திலும் நிறைவேறும். இன்னும் சிலருக்கு அவர்களின் மறைவுக்கு முன்னாலேனும் நிறைவேறும்.

 

 

“திக்ர்” செய்தல் மூன்று வகைப்படும். ஒன்று – ஒரே நேரத்தில் நாவாலும், மனதாலும் செய்தல். இரண்டு- மனதால் மட்டும் செய்தல். மூன்று – நாவால் மட்டும் செய்தல். இம் மூன்றில் முந்தினது மிகச் சிறந்தது. இரண்டாவது சிறந்தது. அதாவது இரண்டாமிடம். மூன்றாவது தரத்திலும் மூன்றாவதே!

 

“திக்ர்” செய்யும் எவரும் எண்ணிக்கையின் படி செய்தல் கூடாது. எண்ணிக்கை குறித்திருந்தாலே ஒழிய. செய்கின்றவனின் மனம் போதுமென்று சொல்லும் வரை செய்தல் வேண்டும்.

 

“திக்ர்” செய்பவன் “வுழூ” என்ற சுத்தம் செய்து கொள்வது விரும்பத் தக்கது. அவசியமில்லை. “திக்ர்” செய்பவர் இருந்து கொண்டும், நின்று கொண்டும், நடந்து கொண்டும், சாய்ந்து கொண்டும் செய்யலாம். எனினும் மடிகாலில் அமர்ந்து செய்தல் மிகச் சிறந்தது.

 

“திக்ர்” செய்பவன் சந்தர்ப்ப சூழ்நிலைகளைக் கவனித்து சத்தத்தை உயர்த்தியும், தாழ்த்தியும் செய்ய வேண்டும். ஓரளவு உடலைக் குலுக்கிச் செய்வதும் விரும்பத்தக்கதாகும். அமைதியான சூழலில் செய்வது மிகச் சிறந்தது.

 

ஒரு குருவிடம் “பைஅத்” பெற்றவர் அவர் சொல்லித் தந்த “திக்ர்”ஐ, அவர் சொல்லித் தந்தவாறு செய்து கொள்ள வேண்டும். மற்றவர் தனக்கு விரும்பிய “திக்ர்”களைச் செய்து கொள்ளுதல் வேண்டும். பொதுவாக எவரும் “லா இலாஹ இல்லல்லாஹ்”, “இல்லல்லாஹ்”, “அல்லாஹ்” முதலான “திக்ர்” செய்து கொள்ளலாம்.

 

“திக்ர்” செய்யும்போது “லா இலாஹ இல்லல்லாஹ்” என்ற வசனத்தின் சரியான பொருளான (அல்லாஹ் தவிர வேறு தெய்வம் இல்லை என்றோ, அல்லது அல்லாஹ் தவிர வேறு எதுவும் இல்லையென்றோ மனதில் நினைத்துக் கொள்ள வேண்டும். இந்த நினைவை அல்லது உணர்வை மனதில் இருத்திக் கொண்டு வேறெந்த எண்ணமும் வராமல் தடுத்துவிட வேண்டும். அதோடு நானுமில்லை, எனக்கென்று ஒன்றுமில்லை, உலகமும் இல்லை, உலகிலுள்ள எதுவுமே இல்லை, எல்லாப் படைப்பாகவும் அல்லாஹ்வே “தஜல்லீ” வெளியாகி உள்ளான் என்ற கருத்தை மனதின் அடித்தளத்தில் பதித்து ஆடாமலும், அசையாமலும் இருத்திக் கொண்டு “திக்ர்” செய்ய வேண்டும். சுருங்கச் சொன்னால் “திக்ர்” செய்கின்றவன் தன்னையும், படைப்புகளையும் முற்றாக மறந்து அல்லாஹ் மட்டுமே உள்ளான் என்ற உணர்வோடு செய்ய வேண்டும்.

 

இதற்கு ஆதாரமாக பின்வரும் திருவசனத்தைக் கொள்ளலாம்.

وَاذْكُرْ رَبَّكَ إِذَا نَسِيتَ

நீ மறந்தால் உனது இரட்சகனை நினைத்துக் கொள். (திருக்குர்ஆன்: 18:24)

 

இத்திரு வசனத்தில் ஒரு நுட்பம் உண்டு. அந்த நுட்பத்தை அதிகமானோர் விளங்கிக் கொள்ளாமலேயே திரு வசனத்திற்கு விளக்கம் சொல்கிறார்கள்.

 

அதாவது إِذَا نَسِيْتَ என்ற சொல்லுக்குப் பின்னால் ஒரு சொல் வர வேண்டும். அவ்வாறு வரும் சொல்லை نَسِيْتَ என்ற இச் சொல்லுக்கு مَفْعُولْ செயற்படு பொருளாக அமைக்க வேண்டும். அந்தச் சொல் எது என்பதில் வெளிரங்க உலமாஉகளுக்கும், உள்ரங்க உலமாஉகளுக்கும் கருத்து வேறுபாடு உண்டு.

 

வெளிரங்க உலமாஉகள் அது رَبَّكَ என்ற சொல்லாயிருக்க வேண்டுமென்று கூறுகின்றார்கள். இவர்களின் கூற்றின் படி இவ்வசனத்தின் பொருள் “நீ உனது இரட்சகனை மறந்தால் நீ உனது இரட்சகனை நினைத்துக் கொள்” என்று பொருள் வரும்.

 

சிந்தனையாளர்களும், ஆய்வுத் திறமையுள்ளவர்களும் வெளிரங்க உலமாஉகளின் இக்கருத்தை ஆய்வுக்கு எடுத்துப்பார்க்க வேண்டும். ஆய்வுக்கு எடுத்தால் இக்கூற்று அர்த்தமற்ற கூற்று என்று தெளிவாகும்.

 

اَلْمَنْسِيُّ مَنْسِيٌّ لَا يَتَصَوَّرُ ذِكْرُهُ

மறந்த ஒன்று மறந்த ஒன்றுதான். மறந்த ஒன்றை நினைப்பது சாத்தியமே இல்லை. நினைவில் இருக்கின்ற ஒன்றைத்தான் நினைக்கலாமே தவிர மறந்த ஒன்றை நினைக்க முடியாது.

 

ஒருவனிடம் ஒரு சம்பவத்தை நினைத்துப் பார் என்று சொல்லும் போது அவன் அதை நான் மறந்து விட்டேன் என்றும், மறந்ததை என்னால் எவ்வாறு நினைக்க முடியும்? என்றும் சொன்னானாயின் அது ஏற்றுக் கொள்ளப்பட வேண்டிதேயாகும். ஆகையால் உனது இரட்சகனை நீ மறந்தால் அவனை நினைத்துக் கொள் என்று சொல்வது பொருத்தமற்றதாகும்.

 

எனவே, نَسِيْتَ நீ மறந்தால் என்ற சொல்லின் பின்னால் அதற்கு مفعول செயப்படு பொருள் رَبَّكَ உனது இறைவனை என்று கொள்ளாமல் உன்னை என்ற பொருளுக்குரிய نَفْسَكَ என்ற சொல்லை செயப்படு பொருளாக வைத்தால் “நீ உன்னை மறந்தால் உனது இரட்சகனை நினைத்துக் கொள்” என்று பொருள் வரும். இவ்வாறுதான் குறித்த திரு வசனத்திற்கு ஸூபீ மகான்கள் விளக்கம் கூறுகிறார்கள்.

 

ஏனெனில் “நான்” என்ற உணர்வு திரையாகும். அத்திரை அகன்றால்தான் “றப்பு” என்ற இரட்சகனை நினைக்க முடியும். இக்கருத்தையே ஷெய்குல் அக்பர் முஹ்யித்தீன் இப்னு அறபீ றழியல்லாஹு அன்ஹு அவர்கள் பின்வருமாறு கூறுகிறார்கள்.

 

إِنْ تَغَيَّبْتُ بَدَا – وَإِنْ بَدَا غَيَّبَنِيْ

“நான் மறைந்தால் அவன் வெளியாவான். அவன் வெளியானால் நான் மறைந்து விடுவேன்” அதாவது நான் என்ற உணர்விருக்கும் வரை அவன் வரமாட்டான் என்பதே அதன் விளக்கமாகும்.

 

أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ

அல்லாஹ்வை நினைப்பதால் உள்ளங்கள் சாந்தி பெறும் என்ற இறை வாக்கை நம்பிய ஒருவன் தனது கடன் தொல்லை அகன்று மன நிம்மதி பெற வேண்டுமென்று விரும்பி இராப்பகலாக “அல்லாஹ் வேறு, தான் அவனுக்கு வேறானவன்” என்ற உணர்வோடு “திக்ர்” செய்தாலும் கூட அவனின் கவலை அகலாது. ஆயினும் “நான் அல்லாஹ்வுக்கு வேறானவனில்லை, அவனேதான் என்னாயும், எல்லாமாயுமுள்ளான்” என்ற உணர்வோடு மட்டும் ஒரு சில நாளாவது “திக்ர்” செய்தானாயின் அவனின் காரியம் கைகூடுமென்பதில் சந்தேகமில்லை. இவ்வாறு நினைத்தால் மட்டுமே மேற்கண்ட திரு வசனத்தில் கூறப்பட்ட தத்துவம் (அல்லாஹ்வை நினைப்பதால் மனங்கள் சாந்தி பெறும்) உண்மை என்பதை உணர்ந்து கொள்வான். இதுவே ஸூபிஸம். நானே இல்லை என்ற முடிவுக்கு ஒருவன் வரும்போது அவனுக்கு கவலை வர வாய்ப்பில்லை. அவனே இல்லையென்றால் எங்கனம் கவலை வரும்?

 

இது தவிர கிழிந்த, அழுக்கான உடைகளுடன், தலைவிரிக் கோலத்தில் நடமாடுவதும், உண்ணாமலும், உறங்காமலும் இருப்பதும், குளிக்காமல் சுத்தம், சுகாதாரம் பேணாமல் இருப்பதும், தன் நினைவை மனதில் வைத்துக் கொண்டு அதை இழந்தவன் போல் நடிப்பதும், தொழாமலும், மற்றும் “ஷரீஆ”வைப் பேணாமல் வாழ்வதும் ஸூபிஸம் அல்ல.

 

ஒருவன் இவ்வாறு வாழ்கிறானென்றால் அவன் ஸூபீயுமல்ல. அவனைக் குருவாக ஏற்றுச் செயல்படுவதும் கூடாது. ஸூபிஸம் உள்ளத்தில் உள்ளதேயன்றி உதட்டிலும், உடையிலும் உள்ளதல்ல.

لَيْسَ التَّصَوُّفُ لُبْسَ الصُّوْفِ وَالْخَلِقِ

بَلِ التَّصَوُّفُ حُسْنُ الصَّمْتِ وَالْخُلُـقِ

கிழிந்த ஆடை, கம்பளியாடை உடுப்பது ஸூபிஸம் அல்ல. அழகிய மௌனமும், நற்குணமுமே ஸூபிஸமாகும்.

 

தேவையேற்படின் தொடரும். தொடர்ந்து வாசிப்பவர்களுக்கு ஞான வாசல் திறக்கும்.

ஸூபிம் இன்றேல் இஸ்லாம் இல்லை. ஸூபிஸம் ஒன்றே சுவர்க்கத்தின் திறவுகோல்.