அல்லாஹ் என்ற திருநாமம் “தாத்”தின் பெயராகும்.

(தொகுப்பு: மௌலவீ அல்ஹாஜ் A அப்துர் றஊப் மிஸ்பாஹீ – பஹ்ஜீ)

அல்லாஹ் என்ற பெயர் மட்டும் “தாத்”தின் பெயரென்றும், ஏனைய பெயர்கள் யாவும் “ஸிபாத்” அவனின் தன்மைகளைக் குறிக்கும் பெயர்களென்றும் கடந்த பதிவுகளின் போது குறிப்பிட்டிருந்தேன்.

தன்மைகளுக்குரிய பெயர்களை எந்த மொழியிலும் மொழியாக்கம் செய்யலாம். உதாரணமாக “றஸ்ஸாக்” உணவளிப்பவன், “ஹாதீ” நேர்வழி காட்டுபவன் என்பது போன்று. ஆயினும் “தாத்”தின் திருப்பெயரான “அல்லாஹ்” என்ற பெயரை எந்த மொழியிலும் மொழியாக்கம் செய்ய முடியாது. கடவுள், இறைவன் என்று சொன்னாலும் கூட அது “அல்லாஹ்” என்ற திருப்பெயரின் மொழியாக்கம் என்று கொள்ள முடியாது. கொள்ளவும் கூடாதென்பதே எனது தனிப்பட்ட கருத்தாகும்.

இத் திரு நாமம் மட்டுமே உலகிலுள்ள முஸ்லிம்கள் அனைவருக்கும் தெரிந்த ஓர் திரு நாமமாகும். முஸ்லிம்களுக்கு மட்டுமன்றி அனைத்து மக்களுக்கும் தெரிந்த ஒன்றாகும். அவனின் “ஸிபாத்” தன்மைகளுக்கான அறபு மொழியிலான திரு நாமங்களிற் சில திரு நாமங்கள் மட்டுமே முஸ்லிம்களுக்குத் தெரியும். அது கூட மற்றவர்களுக்குத் தெரியாது.

அல்லாஹ் என்ற சொல்லை எவ்வாறு மொழிய வேண்மென்பதில் பெரிய அளவிலான கருத்து வேறுபாடுகள் ஒன்றுமில்லை. ஆயினும் ஒரு சிலர் மட்டுமே அல்லாஹ் என்று மொழிவார்கள். 90 வீதமானோர் எந்த நாட்டவர்களாயினும் அதை “அள்ளாஹ்” என்றே மொழிவார்கள்.

“தஜ்வீத்” என்ற சட்டத்தில் அறபியில் எழுதும்போது அல்லாஹ் என்றும், அதை மொழியும் போது “அள்ளாஹ்” என்றும் மொழிய வேண்டுமென்றும் கூறப்படுகிறது.

எனவே, இதை பெரிய சர்ச்சைக் குரிய விடயமாக்காமல் விட்டு விடுவதே சிறந்தது.

ஆயினும் “அள்ளாஹ்” என்றுதான் எழுதவேண்டுமென்றும், ஒரு போதும் “அல்லாஹ்” என்று எழுதக் கூடாதென்றும் குரங்குப் பிடி பிடித்து நிற்கும் கூட்டம் எல்லா ஊரிலும் இருப்பது போல் எனதூரிலும் உள்ளது. அவர்களிடம் بسم الله الرحمن الرحيم என்று தமிழில் எழுதச் சொன்னால் அவர்களின் குரங்குப் பிடி குழந்தைப் பிடியாக ஆகிவிடும்.

“அல்லாஹ்” என்று அவனுக்குப் பெயர் சொன்னவர் யார்? அவனேதான் தனக்கு பெயர் வைத்துக் கொண்டானா? அல்லது யாராவது சொன்னார்களா?

இது தொடர்பாக குத்புல் வாஸிலீன் அப்துல் அஸீஸ் அத்தப்பாஙீ றழியல்லாஹு அன்ஹு அவர்கள் கூறிய கருத்துக்களை இங்கு தருகிறேன்.

قال قطب الواصلين عبد العزيز الدبّاغ رضي الله عنه في أسماء الحسنى إنّ معانيها حصلت للأنبياء عليهم الصلاة والسلام من مشاهداتٍ ، فمن شاهدَ معنًى وضع له اسما ، فالمعاني ظهرت لهم على قدر مشاهدتهم في الله عزّ وجلّ . والأسماءُ خرجت منهم بِحَسَبِ ذلك ، قال رضي الله عنه فجميعُ الأسماء حصلت بوضع الأنبياء عليهم الصلاة والسلام ، وسيّدنا إدريس عليه السلام أَوَّلُ من وضع عليما وقويّا وعظيما ومنّانا، وهكذا كل نبيّ وضع شيئا منها ، ولكنّهم وضعوها بلغتهم ، ومَزِيَّةُ القرآن أنّه جمعها كلّها وأتَى بها مع ذلك بِلُغة العرب ، لا بأَلْسِنَةِ الأنبياء المُتقدِّمين،

அல்லாஹ்வின் திருநாமங்கள் தொடர்பாக குத்புல் வாஸிலீன் அப்துல் அஸீஸ் அத்தப்பாஙீ றழியல்லாஹு அன்ஹு அவர்கள் பின்வருமாறு கூறியுள்ளார்கள். நபீமார்களிற் பலர் இறைவனுக்கு பெயர் சொல்லியுள்ளார். அவர்கள் கற்பனை செய்து அப்பெயர்கள் சொல்லவில்லை. அவர்களுக்கு ஆன்மீக அடிப்படையில் கிடைத்த “முஷாஹதா” காட்சிகளைப் பொறுத்து அவற்றுக் கேற்ப பெயர்கள் சொன்னார்கள். அவர்களில் ஒருவருக்கு ஒரு பொருள் – கருத்து காட்சியாகக் கிடைக்குமாயின் அந்தப் பொருளுக்குப் பொருத்தமான பெயரைச் சொன்னார்கள். அவர்களின் காட்சிக் கேற்றவாறே கருத்துக்கள் வெளியாகின. அதற்கேற்றவாறே பெயர்களும் வைத்தார்கள். பொதுவாக அவனின் திருநாமங்கள் யாவும் அவர்களுக்கு கிடைத்த காட்சியடிப்படையில் வைக்கப்பட்டவையேயாகும்

இறைவனுக்கு مَنَّانٌ ، عَظِيْمٌ ، قَوِيٌّ ، عَلِيْمٌ)) அலீமுன், கவிய்யுன், அளீமுன், மன்னானுன் என்று முதலில் பெயர் வைத்தவர்கள் நபீ இத்ரீஸ் அலைஹிஸ்ஸலாம் அவர்களேயாவர். இவ்வாறுதான் ஏனைய நபீமார்களும் பெயர்கள் வைத்தார்கள்.

எனினும் அக்காலங்களில் வாழ்ந்த நபீமார்கள் தமது மொழியிலேயே பெயர்கள் வைத்தார்கள். எனினும் திருக்குர்ஆனின் சிறப்பு அவற்றை அறபு மொழியில் ஆக்கியுள்ளதாகும். முன் வாழ்ந்த நபீமாரின் மொழிகளிலல்ல.

அல்லாஹ் என்ற திருநாமம் “தாத்”தின் பெயர் என்றும், ஏனைய திருநாமங்கள் “ஸிபாத்” தன்மைகளைக் குறிக்கும் பெயர்கள் என்றும், அல்லாஹ்வுக்கு நபீமார்களே தமக்குக் கிடைத்த “முஷாஹதா” காட்சிகளின் அடிப்படையில் பெயர்கள் வைத்தார்கள் என்றும் கடந்த பதிவுகளில் எழுதியிருந்தேன். அவற்றின் தொடரில் சில குறிப்புகள் தருகிறேன்.

وأَوَّلُ من وَضَع اسمَ الجلالة أبونا آدم على نبيّنا وعليه الصلاة والسلام ، وذلك أنّ الله سبحانه وتعالى لمّا نَفَخَ فيه الرّوحَ نَهَض مستوفِزا ، فقام على رِجْلٍ ، واتّكأ على رُكبةِ الرِّجل الأخرى ، فحصلت له في تلك الحالة مع ربّه مشاهدةٌ عظيمة ، فأنطَق اللهُ لِسانَه بلفظٍ يُؤَدِّ ي الأسرارَ الّتي شَاهدَها ، من الذات العليّة، فقال الله ، وقد خَرَج في علمه سبحانه وتعالى أنّه يَتَسَمَّى بهذه الأسماء الحسنى، فلذا أجراها على لسان أنبيائه وأصفيائه .

“அல்லாஹ்” என்று இறைவனின் “தாத்”திற்கு முதலில் பெயர் சொன்னவர்கள் நபீ ஆதம் அலைஹிஸ்ஸலாம் அவர்களாவர். அதன் விபரம் பின்வருமாறு.

ஆதம் நபீ அவர்களை அல்லாஹ் படைத்து அவர்களில் “றூஹ்” உயிரை ஊதிய போது அவர்கள் எழுந்து ஒரு காலின் முழங்காலை – முட்டுக்காலை தரையில் குத்தியவர்களாக ஒரு காலில் நின்றார்கள். அவ்வேளை அவர்களுக்கு ஹக்தஆலாவின் வலுப்பமிகு காட்சியொன்று கிடைத்தது. அந்தக் காட்சிக்கு என்ன பெயர் வைக்க வேண்டுமென்று அல்லாஹ் விரும்பினானோ அந்தப் பெயரை நபீ ஆதம் அலைஹிஸ்ஸலாம் அவர்களின் நாவின் மூலம் வெளியாக்கினான். அந்த நாவு அல்லாஹ் என்று மொழிந்தது. அவர்கள்தான் இறைவனின் “தாத்”திற்கு அல்லாஹ் என்று பெயர் சொன்னார்கள். அல்லாஹ்வின் அறிவில் அவன் “அஸ்மாஉல் ஹுஸ்னா” அழகிய திருநாமங்கள் கொண்டு தனக்கு பெயர் வைக்க வேண்டுமென்று விரும்பி நபீமாரின் நாவுகளின் மூலம் அப்பெயர்களை வெளியாக்கினான்.

மேற்கண்ட இந்த விபரங்களுக்கு ஒரு ஹதீதைக் கூட ஆதாரமாகக் கூறாமல் அறபு மொழி மூலம் எழுதப்பட்ட விடயங்களை வாசகர்களுக்கு வழங்கிக் கொண்டிருக்கிறேன்.

இதற்கு முன்னர் இத்தலைப்புத் தொடர்பாக நான் பதிவு செய்த செய்திகளும், இப்போது எழுதிக் கொண்டிருக்கின்ற இந்த விபரங்களும் “அல் இப்ரீஸ்” என்ற நூல், என்னிடமுள்ள பிரதி 257ம் பக்கத்தில் கூறப்பட்டவையாகும். என்னிடமுள்ள இன்னொரு பிரதியில் 287ம் பக்கம் கூறப்பட்டுள்ளது.

இந்த விபரங்களை வாசிக்கின்ற ஒரு சகோதரனுக்கு, ஹதீதுகள் ஆதாரங்களின்றி ஒருவர் சொல்கின்ற கருத்துக்களை நம்புதல் தொடர்பாக சந்தேகம் ஏற்படச் சாத்தியமுண்டு. இவ்வாறான சகோதரனுக்கு தெளிவை ஏற்படுத்துவது எமது கடமையாகும்.

அன்புச் சகோதரா! நீங்கள் ஸுன்னியா? வஹ்ஹாபியா? என்பது எனக்குத் தெரியாது. நீங்கள் வஹ்ஹாபியாயிருந்தால் நான் எதை எழுதினாலும் உங்கள் கல்பில் ஏறாது. ஏனெனில் வஹ்ஹாபிகளின் பண்பாடு எனக்கு நன்றாகத் தெரியும்.

எனக்கு தற்போது 77வயது நடந்து கொண்டிருக்கிறது. எனது 25ஆவது வயதிலிருந்து வஹ்ஹாபிகளை எதிர்த்துக் கொண்டும், அவர்கள் முன்வைக்கும் ஆதாரங்களுக்கு மறுப்புக் கொடுத்துக் கொண்டுமே இருக்கிறேன். நான் அறிந்த வரை அவர்கள் அறிவிலும், ஆய்விலும் திறமையுள்ளவர்களாயிருந்தாலும் அவர்கள் ஸுன்னத் ஜமாஅத் கொள்கையிலும், “தஸவ்வுப்” ஸூபிஸ ஞானத்திலும் நற்பாக்கிய மற்றவர்கள் என்பதே எனது முடிவு.

الشَّقِيُّ لَا يُفِيْدُهُ أَيُّ دَلِيْلٍ ، وَلَا يُفِيْدُهُ التَّطْوِيْلُ ، وَلَوْ تُلِيَتْ عَلَيْهِ التَّوْرَاةُ وَالْإِنْجِيْلُ ، وَكذَالِكَ الْبَلِيْدُ وَالْمُتَعَصِّبُ ، وَكُلُّ وَهَّابِيٍّ مُتَعَصِّبٌ وَمُعَانِدٌ ، كَمَا هُوَ مَعْرُوْفٌ وَمُجَرَّبٌ ، خَتَمَ اللهُ عَلَى قُلُوْبِهِمْ ، وَعَلَى سَمْعِهِمْ وَأَبْصَارِهِمْ غِشَاوَةٌ ، اَعْمَى اللهُ اَبْصَارَهُمْ وَبَصَائِرَهُمْ،

ஆகையால் நீங்கள் கொள்கையில் ஸுன்னியாகவும், வலீமாரின் நேசராகவும் இருந்தால் நான் கூறுகின்ற கருத்து பயனளிக்கும் என்ற நம்பிக்கையில் உங்களுக்காக ஓர் ஆதாரம் தருகிறேன். இவ் ஆதாரம் மூலம் உங்களின் மனக் கண் திறக்குமென்று நம்புகிறேன்.

நபீமார்கள் எதைச் சொன்னாலும் நாம் ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டுமேயன்றி அதற்கு ஆதாரம் தேடி அலையத் தேவையில்லை. இதே போல் இல்ஹாம், கஷ்பு, இல்முல் லதுன்னீ வழங்கப்பட்ட குத்புமார் எது சொன்னாலும் அதற்கு ஆதாரம் தேடி காலத்தை வீணாக்காமல் கண்ணை மூடிக் கொண்டே அவர்களின் பேச்சை நம்பலாம்.

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: ”لَقَدْ كَانَ فِيمَا قَبْلَكُمْ مِنَ الأُمَمِ مُحَدَّثُونَ، فَإِنْ يَكُ فِي أُمَّتِي أَحَدٌ، فَإِنَّهُ عُمَرُ”

“உங்களுக்கு முன் வாழ்ந்த சமூகத்தவர்களில் “முஹத்ததூன்” இருந்தார்கள். எனது உம்மத்தில் அத்தகைய ஒருவர் இருப்பாராயின் அவர் உமர்தான்” என்று நபீ அலைஹிஸ்ஸலாது வஸ்ஸலாம் அருளினார்கள்.
ஆதாரம் – புகாரீ
பாடம் – மனாகிபு உமர்
அறிவிப்பு – அபூ ஹுறைறா

இது போல் இன்னும் பல நபீ மொழிகள் உள்ளன. எடுத்துக் காட்டுக்கு ஒன்று போதும். مُحَدَّثُونَ என்றால் مُلْهَمُوْنَ – இல்ஹாம் வழங்கப்பட்டவர்கள் என்பது பொருள்.

எனவே இத்தகையோர் எது சொன்னாலும் அது நம்ப வேண்டியதேயாகும். ஏனெனில் “இல்ஹாம்” என்பதும் ஒரு வகையில் “வஹீ” தான் قال ابن عباس مِنْ نَبِيٍّ وَلَا مُحَدَّثٍ)) இந்த விடயத்தில் நபீ போன்றவரே “இல்ஹாம்” வழங்கப்பட்டவருமாவார் என்று இப்னு அப்பாஸ் றழியல்லாஹு அன்ஹுமா அவர்கள் கூறியுள்ளார்கள்.

“இப்ரீஸ்” என்ற நூலை எழுதியவர் “அஹ்மத் இப்னு முபாறக்” என்பவராவார். இவர் குத்புல் வாஸிலீன் அப்துல் அஸீஸ் தப்பாஙீ றழியல்லாஹு அன்ஹு அவர்கள் சொல்லச் சொல்ல எழுதியவரேயன்றி தனது அறிவைக் கொண்டு எழுதியவரல்ல. இந்த விபரம் குறித்த நூல் 1ம், 2ம் பக்கங்களில் கூறப்பட்டுள்ளது.

கடந்த பதிவுகளின் போது “அல்லாஹ்” என்ற பெயர் மட்டும் இறைவனின் “தாத்”திற்குரிய பெயரென்றும், ஏனைய பெயர்கள் “ஸிபாத்” என்ற தன்மைகளைக் குறிக்கும் பெயர்களென்றும் பதிவு செய்திருந்தேன்.

முஸ்லிம்களில் 90 வீதமானோர் அல்லாஹ் என்பது இறைவனின் திருப்பெயரென்று மட்டும்தான் அறிந்திருப்பார்களேயன்றி வேறெந்த விபரமும் அறிந்திருக்கமாட்டார்கள். ஆயினும் ஓதிப்படித்த உலமாஉகளும், அறபுக் கல்லூரிகளில் கற்றுக் கொண்டிருப்பவர்களும் “அவாம்முன்னாஸ்” சாதாரண பொது மக்களை விட சற்று அதிகமாக அறிந்திருப்பார்கள். இவர்களிற் கூட கத்தம், பாதிஹா, மௌலித் போன்றவை ஓதுவதிலும், இஸ்ம் – தாயத்து கட்டுதல், வைத்தியம் பார்த்தல், மற்றும் வியாபாரம், வயல், தோட்ட வேலைகளில் கூடுதல் கவனம் செலுத்துவோரும் இவ்விடயத்தில் சாதாரண பொது மக்கள் போன்றே இருப்பார்கள்.

எவராயினும் வாஜிபான “ஸிபாத்” தன்மைகள் இருபதையும், “ஜாயிஸ்” ஆன “ஸிபத்” ஒன்றையும், “முஸ்தஹீல்” ஆன “ஸிபாத்” இருபதையும் அறியாதவர்களாயிருந்தால் இவர்கள் முஸ்லிம்களாயிருந்தாலும் பாவிகளேயாவர். அறியாமல் விட்டதற்காக இவர்களுக்கு தண்டனை உண்டு. இந்த விபரங்களை அறிவது வயது வந்த ஒவ்வோர் ஆண், பெண் மீதும் கடமையாகும்.

கடந்த பதிவுகளில் அல்லாஹ்வின் “தாத்” என்று பல இடங்களில் நான் குறிப்பிட்டுள்ளேன். அது தொடர்பாக கவனம் செலுத்தாதவர்கள் இந்த பதிவின் மூலம் தெரிந்து கொள்ள வேண்டுமென்று கேட்டுக் கொள்கிறேன். ஏனெனில் ஒரு முஸ்லிம் இது பற்றி சிறிதளவேனும் அறிந்திருக்க வேண்டும்.

அல்லாஹ் என்ற சொல்லை எந்த ஒரு மொழிக்கும் மொழியாக்கம் செய்ய முடியாதது போல் இச் சொல்லையும் மொழியாக்கம் செய்ய முடியாது. பெயரை அல்லாஹ் என்று எழுதுவதுபோல் இதையும் “தாத்” என்றே எழுத வேண்டும்.

“தாத்” என்ற சொல்லைத்தான் மொழி பெயர்க்க முடியாதேயன்றி அது எது என்று ஓரளவு விளக்கங்கள் கூறி அதைப்புரிய வைக்க முடியும்.

“தாத்” என்றால் ஒரு பெயர் கொண்டு எது அழைக்கப்படுகின்றதோ அதுவே “தாத்” எனப்படும். உதாரணமாக மனிதன் என்ற பெயர் எதைக் குறிக்கிறதோ அதுவே அந்தப் பெயருக்குரிய “தாத்” எனப்படும். சுருக்கமாகக் கூறுவதாயின் “உடல்” என்று கூறலாம். சிருட்டிகளின் “தாத்”திற்கு உடல் என்று கூறினாலும் அல்லாஹ்வின் “தாத்”திற்கு அவ்வாறு கூற முடியாது. கூறினாற்கூட எதார்த்தம் புரியாத குழப்பவாதிகள் மாபெரும் போரொன்றையே ஆரம்பித்து விடலாம். அதோடு “பத்வா” வியாபாரிகளும் தயாராகிவிடுவார்கள். ஆங்கிலத்தில் ESSENCE என்று சிலர் எழுதினாலும் கூட அதை “தாத்” என்ற சொல்லின் சரியான பொருளுக்குரிய சொல்லாகக் கருதமுடியாது, பிற மதத்தவர்கள் “பிரம்மம்” என்று ஒரு சொல் பாவிக்கிறார்கள். இதற்கு தமிழ் அகராதியில் “அறிவே வடிவமான அடிப்படை உண்மை” என்றும், “தனிமுதல்” என்றும் பொருள் எழுதப்பட்டுள்ளது.

அல்லாஹ்வுக்கு “தாத்” உண்டு என்று ஒவ்வொரு முஸ்லிமும் நம்ப வேண்டும். ஆயினும் அது சிருட்டிகளின் “தாத்” போன்றதல்ல என்றும், அதற்கு எடை, நிறம், கட்டுப்பாடு, ஏதோனுமோர் வடிவம் இல்லை என்றும் நம்ப வேண்டும்.
وَكُلُّ مَا خَطَرَ بِبَالِكَ فَاللهُ عَلَى خِلَافِ ذَلِكَ
உனதுள்ளத்தில் ஏற்படுகின்ற அனைத்து கற்பனைகளுக்கும் மாறானவன், அவற்றுக்கு அப்பாற்பட்டவன் என்றும் நம்ப வேண்டும்.

عَلَا رَبُّنَا عَنْ كَيْفَ أَوْ أَيْنَ أَوْ مَتَى – وَعَنْ كُلِّ مَا فِى بَالِنَا يَتَصَوَّرُ

அல்லாஹ்வின் “தாத்” எப்படியானது, எங்கே உள்ளது, எப்போதிலிருந்து உள்ளது என்ற கேள்விகளை விட்டும் உயர்த்தியாகிவிட்டது. அது மட்டுமன்றி எமது உள்ளத்தில் உருவாகின்ற அனைத்து எண்ணங்களை விட்டும் அவன் துய்யவன்.

மேற்கண்ட இரண்டு பாடல்களினதும் சுருக்கம் என்னவெனில் அல்லாஹ்வின் “தாத்”தை எவராலும் எப்படியென்று மட்டிட்டுச் சொல்ல முடியாதென்பதேயாகும்.

இதனால்தான் ஸெய்யிதுனா அபூ பக்ர் ஸித்தீக் றழியல்லாஹு அன்ஹு அவர்களும், இன்னும் பல மகான்களும் அல்லாஹ்வின் “தாத்” பற்றிக் கூறுகையில் اَلْعَجْزُ عَنْ إِدْرَاكِهِ إِدْرَاكٌ என்றும், اَلْعَجْزُ عَنْ دَرْكِهِ دَرْكٌ என்றும் கூறியுள்ளதாகவும், நபீ பெருமான் அலைஹிஸ்ஸலாத்து வஸ்ஸலாம் அவர்கள் مَا عَرَفْنَاكَ حَقَّ مَعْرِفَتِكَ என்று சொல்லியுள்ளார்கள் என்பதாகவும் கடந்த பதிவுகளில் நான் கூறியிருந்தேன்.

இன்னும் நபீ அலைஹிஸ்ஸலாது வஸ்ஸலாம் அவர்கள் تَفَكَّرُوْا فِى خَلْقِ اللهِ وَلَا تَتَفَكَّرُوْا فِى ذَاتِ اللهِ அல்லாஹ்வின் படைப்புகள் பற்றிச் சிந்தியுங்கள். அவனின் “தாத்” பற்றிச் சிந்திக்காதீர்கள் என்றும், كُلُّكُمْ فِى ذَاتِ اللهِ حَمْقَى நீங்கள் அனைவரும் அல்லாஹ்வின் “தாத்” விடயத்தில் மடையர்களாக உள்ளீர்கள் என்றும் சொல்லியுள்ளார்கள் என்பதையும் இங்கு நினைவு படுத்த விரும்புகின்றேன்.

அல்லாஹ்வின் “தாத்” தொடர்பாக நான் கூறவிரும்பும் சுருக்கம் என்னவெனில் அல்லாஹ்வுக்கு “தாத்” உண்டென்று அனைத்து முஸ்லிம்களும் நம்ப வேண்டும். இது கடமை. “பர்ழ்ஐன்” ஆகும். நம்பாதவர் தண்டிக்கப்படுவது மட்டுமன்றி அவர் விசுவாசிகள் பட்டியலில் இருக்கவும் முடியாது.

இன்று இவ் உண்மை தெரியாமல் தீனுடைய சேவை என்று மூட்டை முடிச்சுகளுடன் நாடுகளை வலம் வருபவர்களும், “தவ்ஹீத்” அமைப்பைச் சேர்ந்தவர்களும் எந்த ஒரு பலனையும் அடைந்து கொள்ள மாட்டார்கள். ஒரு விசுவாசியின் முதற்கடமை அல்லாஹ்வை அறிவதென்று அண்ணல் நபீ அலைஹிஸ்ஸலாது வஸ்ஸலாம் அவர்கள் அழகாகவும், தெளிவாகவும் சொல்லியிருந்தும், இன்னும் “அகீதா” கொள்கை தொடர்பான அனைத்து நூல்களிலும் அனைத்து இமாம்களும்

يَجِبُ عَلَى كُلِّ مُكَلَّفٍ أَنْ يَعْرِفَ مَا يَجِبُ لِمَوْلَانَا عَزَّ وَجَلَّ وَمَا يَسْتَحِيْلُ عَلَيْهِ وَمَا يَجُوْزُ لَهُ،

வயது வந்த ஒவ்வொருவர் மீதும், அல்லாஹ்வுக்கு “வாஜிப்” ஆன கட்டாயமாக இருக்க வேண்டிய இருபது “ஸிபாத்” தன்மைகளையும், அவனுக்கு “ஜாயிஸ்” இருப்பதும், இல்லாதிருப்பதுமான ஒரு தன்மையையும் அறிந்து கொள்வது “வாஜிப்” கடமை என்று கூறியிருந்தும் இவற்றைப் புறம் தள்ளிவிட்டும், இவையெல்லாம் எமக்குத் தேவையில்லை என்று தூக்கியெறிந்து விட்டும் தொப்பி போடுவதும், நீண்ட ஜுப்பா – ஷேட் போடுவதும், தலைப்பாகை கட்டுவதும், தாடி வளர்ப்பதும், கையில் ஜெப மாலை எடுப்பதுமே இஸ்லாமும், ஈமானுமென்று நம்பியுள்ளவர்கள் எரி நரகிற்கிரையாவர் என்பதில் சந்தேகமே இல்லை. “ஷரீஆ” வைப் பேண வேண்டுமென்று கூறுவோரிடம் இதைவிட “ஷரீஆ” என்ன இருக்கின்றதென்று கேட்கிறோம்?!

அல்லாஹ் என்ற பெயர் இறைவனின் “தாத்”திற்குரிய பெயரென்று கூறிவரும் நான் அந்த “தாத்” எதையெல்லாம் உள்வாங்கியதென்று சுருக்கமாகக் கூறி அதன் விபரத்தை முதலில் சில உதாரணங்கள் மூலம், பின்வரும் திருக்குர்ஆன் வசனங்கள், நபீ மொழிகள் மூலமும், இஸ்லாமிய வரலாற்றில் தோன்றிய ஞான மகான்களின் பேச்சுகள் மூலமும் தெளிவு படுத்தலாமென நினைக்கிறேன்.

முதலில் ஒரு கதை சொல்கிறேன். இதைப் புரிந்து கொண்டால் இதன் பிறகு நான் கூறவுள்ள விடயங்களைப் புரிந்து கொள்வது மிக இலகுவாக இருக்குமென்று எதிர்பார்க்கிறேன்.

இறைஞான தாகம் கொண்ட ஒரு “ஸாலிக்” இறைவழி நடப்பவன் ஒரு ஞானகுருவிடம் சென்று மகானே! எனக்கு அல்லாஹ் யாரென்று விளக்கித் தாருங்கள் என்றான். குருமகான் அவனிடம் இதுவரை நீ எவ்வாறு விளங்கி வைத்துள்ளாய் என்பதை சுருக்கமாகச் சொல்ல முடியுமா? என்று கேட்டார். ஆம், சொல்கிறேன் என்று கூறிய அவன் பின்வருமாறு சொன்னான்.

(நான் மார்க்கம் கற்ற மார்க்க அறிஞன் அல்ல. மார்க்க அறிஞர்கள் சொல்வதைக் கேட்டுச் செயல்பட்டு வருகின்ற சாதாரண ஒருவன்தான். இறைவன் யார்? அவன் எங்கே இருக்கின்றான்? எப்படி இருக்கின்றான் என்று அறிந்து கொள்வதற்காக பல வருடங்கள் பல அறிஞர்களிடம் சென்று மேற்கண்ட கேள்விகளுக்கு விடை தேடியிருக்கிறேன். அவர்களில் எவரும் என் தாகத்தை தீர்க்கவில்லை. சிலர் அவன் “அர்ஷ்” என்ற இடத்தில் இருக்கின்றான் என்றார்கள். இன்னும் சிலர் எல்லா இடத்திலும், எல்லா வஸ்த்திலும் இருக்கின்றான் என்றார்கள். அவன் ஒருவன் உள்ளான் என்று மட்டும் அறிந்தால் போதும் என்றார்கள். எவரின் அறிவுரையும் எனக்குப் பயன் தரவில்லை) என்றான்.

குருமகான் அவனிடம் வீட்டிலிருந்து பேசுவதற்கு வாய்ப்பு இல்லை. எனக்கு கடலோரம் ஒரு தோட்டம் உண்டு. அது அமைதியான இடம். அங்கு எவரும் வரவும் மாட்டார்கள். நீங்கள் “அஸ்ர்” தொழுத பின் இங்கு வாருங்கள். இருவரும் அங்கு சென்று பேசுவோம் என்றார். “அஸ்ர்” தொழுகையின் பின் இருவரும் தோட்டத்திற்குச் சென்றார்கள்.

குருமகானின் தோட்டத்தில் 100 வகையான மரங்களும், செடிகளும், ஒரு கிணறும், ஒரு குளமும் இருந்தன. குருமகான் அவரை அழைத்துக் கொண்டு தோட்டத்தைச் சுற்றிக் காட்டினார். ஒவ்வொரு மரத்தையும், செடியையும் சுட்டிக் காட்டி அவற்றின் பெயர்களையும், விபரங்களையும் கூறினார். கிணற்றையும், குளத்தையும் சுட்டிக் காட்டி அவற்றின் பெயர்களையும், விபரங்களையும் கூறினார். இறுதியாக ஓர் இடத்தில் இருவரும் அமர்ந்து தோட்டத்திலுள்ள பழ வகைகள் சாப்பிட்டு தேனீரும் குடித்தபின் குருமகான் வெளியேறத்தயாரான போது குருமகானிடம் அவர், அல்லாஹ்வைப் பற்றிச் சொல்லித் தருவதற்காகவே என்னை அழைத்து வந்தீர்கள். ஏன் சொல்லித்தராமல் செல்லப் போகின்றீர்கள் என்று கேட்டான்.

குருமகான், நான் சொல்லித் தந்துவிட்டேன் புரியவில்லையா? என்று கேட்டார். இல்லை என்றார் அவர். அவரைத் தன்னருகே அழைத்து அவரின் நெற்றி முத்தி அன்பு மகனே! தோட்டம் என்ற பெயர் போன்றதே அல்லாஹ் என்ற பெயருமாகும். நீ இங்கு எத்தனையோ மரங்களையும், செடி கொடிகளையும் பார்த்தாய். இவையாவையும் உள்வாங்கிய ஓர் இடத்தின் பெயர்தான் தோட்டம். இதேபோல் மனிதர்கள், ஜின்கள், ஷெய்தான்கள், ஊர்வன, பறப்பன, நடப்பன, பாய்வன, மற்றும் ஆறுகள், கடல்கள், மலைகள், மற்றுமுள்ள அனைத்துப் படைப்புக்களையும் உள்வாங்கிய ஒன்றின் பெயர்தான் அல்லாஹ் என்ற பெயராகும். இத் தோட்டம் நீ பார்த்த அனைத்தையும் உள்ளடக்கிய ஓர் இடமாயிருப்பது போன்றுதான் அல்லாஹ்வின் “தாத்”துமாகும். அந்த “தாத்”தின் பெயர்தான் அல்லாஹ் என்ற பெயர். இந்த இடத்தின் பெயர்தான் தோட்டம் என்ற பெயர். நீ இங்கு கண்ட ஒவ்வொரு மரமும், ஒவ்வொரு செடியும் ஒன்று மற்றதுக்கு தோற்றத்திலும், தன்மையிலும் மாறுபட்டதாயிருப்பது போல் அல்லாஹ் என்ற தோட்டத்திலுள்ள நான் உனக்கு மாறுபட்டவனாகவும், நீ எனக்கு மாறுபட்டவனாகவும், ஒவ்வொரு படைப்பும், தோற்றத்திலும், தன்மையிலும் மாறுபட்டதாகவே உள்ளது.

ஆயினும் தோட்டத்திலுள்ள எந்த ஒரு மரமும், எந்த ஒரு செடியும் ஒன்று மற்றதுக்கு தோற்றத்திலும், தன்மையிலும் மாறுபட்டிருந்தாலும் அவற்றில் ஒன்று கூட தோட்டத்திற்கு வேறானதாக இல்லை அல்லவா? இவ்வாறுதான் அல்லாஹ்வின் “தாத்” என்ற தோட்டத்திலுள்ள ஒரு படைப்பும் அவனுடைய “தாத்”திற்கு வேறுபட்டதாக இல்லை என்பதுமாகும்.

இவ்வாறு கூறிய குருநாதர் இப்போது புரிகிறதா? என்று கேட்டார். ஆம், ஓரளவு புரிந்து விட்டது. ஆயினும் இன்னும் தெளிவு தேவை என்றான். குருநாதர், நான் திருக்குர்ஆன், திரு நபீயின் நிறை மொழிகளின் ஆதாரங்கள் மூலம் இதற்கான விளக்கம் சொல்லவில்லை. ஒரு கதை மட்டும்தான் சொன்னேன். இன்ஷா அல்லாஹ் நான் கூறிய இத்தத்துவம்தான் இஸ்லாம் கூறும் தத்துவம் என்று நிறுவுவதற்கு சுமார் 25 திருக்குர்ஆன் வசனங்களும், பல நபீ மொழிகளும் உள்ளன. அதேபோல் குத்புல் அக்தாப் முஹ்யித்தீன் ஆண்டகை அவர்கள் முதல் இன்று வரை தோன்றிய அவ்லியாஉகளின் பேச்சுக்களும்ஆதாரங்களாக உள்ளன. இவற்றையெல்லாம் நான் உனக்கு விளக்கி வைத்து உன்னை மூடியுள்ள الحجب الظلمانية என்ற இருள் திரைகளையும் அகற்றி வைத்தால் وكشفنا عنك غطائك فبصرك اليوم حديد என்ற திருமறை வசனத்தின்படி நீ தெளிவு பெற்றுக்கொள்வாய். நீ என்னோடு தொடர்ந்து நாற்பது நாட்கள் பொறுமையுடன் இரு என்றார் குரு.

அல்லாஹ்வின் “தாத்”திற்கு நான் கூறிய தோட்டம் என்பது ஓர் உதாரணமேயன்றி அது நிகர் அல்ல. இதைப் புரிந்து கொள்ளாத மௌலவீ சகோதரர் ஒருவர் நான் தோட்டத்தை அல்லாஹ்வுக்கு நிகர் கூறியதாகப் புரிந்து போனில் என்னை எச்சரித்தார். அவருக்கு நான் ஒரு பதிலும் சொல்லாமல் எனது 7வது பதிவைப் பார்க்குமாறு ஆலோசனை கூறினேன். ஆகையால் அவருக்காக சில வரிகள் மட்டும் எழுதிவிட்டு தோட்டத்தில் உரையாடிய குரு, சிஷ்யனின் கதையை தொடர்வேன்.

أيّها الأخ المغترّ! حقِّق هذه المسئلة واعرف الفرق بين المَثَلِ والمِثْلِ، وإنّما ذكرتُ البستان مثلا لذات الله تعالى لا مِثْلًا لها، ولكنّي أشكرك باتّصالك بي فى الهاتف، لأنّ العلم بالتّعلُّم،

وها أنا أبيّن لك الفرق بين المَثَلِ والمِثْلِ، واعلم يا أخي أنّ الله مُنزّه ومُقدّسٌ عن المثل والشـريك والكفو والنِّدِّ، كما قال الله تعالى فى كلامه القديم ‘لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ وَهُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ ‘ (الشورى – 11) ولم يكن له كفوا أحد، (الإخلاص – 4 ) ولكن له المَثَلُ الأعلى، كما قال الله تعالى ‘ ولله المثل الأعلى ‘ (النحل 60 )

واعلم أنّ الفرق بين المَثَل والمِثْلِ واضح بيّن، كما بيّنه الشّيخ الإمام عبد الوهّاب الشّعراني رحمه الله فى الجزء الأوّل من كتابه اليواقيت والجواهر فى المبحث الثاني والعشرين،

قال الإمام: مَنْ ظَنَّ أنَّ المَثَلَ بِفَتْحَتَيْنِ كَالْمِثْلِ بِكَسْرِ الْمِيْمِ وَسُكُوْنِ الْمُثَلَّثَةِ وذلك خطأ فاحش، فإنّ المِثلَ بالسّكون يستَدعي المُساواةَ فى جميع الصّفات كالسَّوادين والجوهرين، ويقوم كلُّ واحدٍ منهما مقامَ الآخرِ من جميع الوجوه، فى كلّ حال، بخلاف المَثَلِ بفتحتين، فإنّه لا يُشترط فيه المساواةُ من كلّ وجه، وإنّما يُستعمل فيما يُشاركُه بأدنَى وَصفٍ، قال تعالى ‘ إنّما مَثَلُ الحياة الدنيا كماءٍ أنزلناه من السّماء، والحياةُ لا صورةَ لها ولا شَكْلَ، والماءُ ذو شكلٍ وصُورةٍ، وقد مثَّلَ الله به الحياة
அன்பிற்குரிய சகோதரர் மௌலவீ அவர்களே! நான் தோட்டத்தை அல்லாஹ்வின் “தாத்”திற்கு உதாரணமாகத்தான் கூறினேன். தவிர நிகராகக் கூறவில்லை. உங்களுக்கு مَثَلٌ என்பதற்கும், مِثْلٌ என்பதற்கும் வித்தியாசம் தெரியாமற் போனதால் தவறாக விளங்கிவிட்டீர்கள். எனினும் என்னுடன் போனில் தொடர்பு கொண்டதற்காக உங்களுக்கு எனது நன்றிகள். “கல்வி என்பது கற்பது கொண்டே”

உங்களுக்காக அறபு மொழியில் சிறிய அளவிலான விளக்கம் எழுதியுள்ளேன். வாசித்து விடயத்தைப் புரிந்து கொள்ளுமாறு கேட்டுக் கொள்கின்றேன். அறபு மொழியில் எழுதியதற்கான விளக்கம் தேவையென்றால் கைபேசி மூலம் அறிவியுங்கள். அடுத்தடுத்த பதிவுகளில் தமிழில் தருகிறேன்.

தோட்டம் என்ற சொல், அதிலுள்ள மரங்கள், செடிகள், கொடிகள் என்பவற்றையெல்லாம் உள்வாங்கிய ஒரு சொல்லாக இருப்பது போல் அல்லாஹ் என்ற பெயருக்குரிய “தாத்” என்பதும் இவ்வாறுதான். இந்த “தாத்” முதல் படைப்பிலிருந்து இது நொடி வரை படைத்த படைப்புகளையும், இதே நொடியில் அவன் படைத்துக் கொண்டிருக்கின்ற படைப்புகள் யாவையும் மற்றும் இதன் பிறகு அவன் படைக்கவிருக்கின்ற படைப்புக்கள் யாவையும் உள்வாங்கியதேயாகும். இவையாவும் அவனின் “தாத்”திலேயே இருந்தன.
அவனின் “தாத்”தை ஒரு சிருட்டியின் “தாத்” போன்றதென்று நாம் கற்பனை செய்து கொண்டால்தான் இத்தத்துவத்தை ஜீரணிக்க முடியாமற் போய்விடும். மனிதனின் கட்டுப்பாட்டிற்குரிய “அக்ல்” புத்தி ஏற்றுக் கொள்ளாது. والله واسع عليم என்ற திருமறை வசனத்தின்படி அவனின் “தாத்”தை எவராலும், எந்த நவீன கருவியாலும் மட்டிட, அளந்திட முடியாதென்று விளங்கிக் கொண்டால் அந்த “தாத்” சிருட்டிகளை உள்வாங்கியதென்று சொல்வது வியப்பாக இருக்காது.

இன்றைய விஞ்ஞான நவீன கண்டுபிடிப்புகள் இத்தகைய இறை தத்துவங்களை நிறுவுவதற்கு ஆதாரங்களாக இருப்பது சொல்லித் தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய ஒன்றல்ல. மனிதனால் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட ஓர் இறுவெட்டுக் கூட கோடிக்ககணக்கான எழுத்துக்களை உள்வாங்கிக் கொள்கின்றதென்றால், பல்லாயிரம் நூல்கள் – கிதாபுகளை உள்ளடக்கிக் கொள்கின்றதென்றால் சாதாரணமாக மனிதன் கையில் எடுத்துச் செல்லக் கூடிய ஒரு சிறிய (CD) இறுவெட்டு ஸஹீஹான ஹதீதுக் கிரந்தங்களான புகாரீ, முஸ்லிம், அபூ தாவூத், நஸயீ, இப்னு மாஜா, துர்முதீ முதலான கிரந்தங்களையும், அவற்றுக்கான விரிவுரை நூல்களையும் உள்ளடக்கிக் கொள்கின்றதென்றால் எவராலும் படைக்கப்படாத “கதீம்” பூர்வீகமான “தாத்” சிருட்டிகள் அனைத்தையும் உள்ளடக்கியதென்றால் அது வியப்பான ஒன்றல்ல.

ஒரு சிறு இறுவெட்டில் இலட்சக்கணக்கான எழுத்துக்கள் ஒன்றுடன் இன்னொன்று சேராமலும், பிரியாமலும், ஒன்று இன்னொன்றுடன் சிக்கிக் கொள்ளாமலும் எவ்வாறு இருக்கின்றனவோ அதைவிட ஆயிரம்படி மேலாக, சிறப்பாக அல்லாஹ்வின் “தாத்”தில் அனைத்து சிருட்டிகளும் பதிவாகியுள்ளன.

இறுவெட்டில் எழுத்துக்கள், சொற்கள், வசனங்கள் பதிவாகியிருக்கும் நிலையில் அவற்றுக்கு ஒரு பெயர் இருக்க வேண்டும் (Data). அதேபோல் அல்லாஹ்வின் “தாத்” தில் அனைத்து சிருட்டிகளும் பதிவாகியிருந்த இருந்த நிலையில் அவற்றுக்கு الشُّؤُونُ الذَّاتِيَّةُ என்றும், اَلْأَعْيَانُ الثَّابِتَةُ என்றும் பெயர் இருந்தது.

இறுவெட்டில் பதிவான எதுவாயினும் அது உருவமற்றதாயிருப்பதுபோல் அல்லாஹ்வின் “தாத்”தில் பதிவான எதுவாயினும் அதுவும் உருவமற்றதாகவே இருக்கும். எப்போது இறுவெட்டில் உள்ளது வெளியாகின்றதோ அப்போது அது தனக்குரிய உருவத்தில் வெளியாகும். உருவம் என்பது சிலைகளையும், விக்கிரகங்களையும் மட்டும் குறிக்காதென்ற தத்துவத்தையும் விளங்கிக் கொள்ள வேண்டும். உருவம் என்பது ஒன்று இன்னொன்றை விட்டும் வேறுபடுத்திக் காட்டும் அடையளமாகும். “அ” என்ற எழுத்தின் அந்த உருவம் அது “ஆ” அல்ல என்றும், “இ” என்ற அந்த எழுத்தின் உருவம் அது “ஈ” அல்ல என்றும் பிரித்து வகுத்துக் காட்டும் உருவமாகும்.

இதேபோல் இறைவனின் “தாத்”தில் பதிவாயிருந்த ஒன்று வெளியாகுமாயின் அது தனக்குரிய உருவத்தை பெற்றுக் கொள்ளும். அதாவது அல்லாஹ் தனது “தாத்”தில் பதிவாகியிருந்த ஒரு படைப்பை வெளியாக்க விரும்பினானாயின் – படைக்க நாடினானாயின் அவன் நாடிய படைப்பாக அவனே வெளியாகின்றான். இதையே ஸூபீ மகான்கள் தமது பாஷையில் “தஜல்லீ” என்பார்கள்.

அல்லாஹ்வின் “தாத்”தில் பிரபஞ்சங்கள் அனைத்தும் அடங்கி அவை வெளியாகாமலிருந்த நிலையில் அவை اَلشُّؤُوْنُ الذَّاتِيَّةُ என்றும், اَلْأَعْيَانُ الثَّابِتَةُ என்றும் அழைக்கப்படுமென்று 7வது பதிவின் இறுதியில் குறிப்பிட்டிருந்தேன். இவ்வுண்மையைப் புரிய வைப்பதற்காக தோட்டம், இறுவட்டு இரண்டு உதாரணங்களையும் கூறியிருந்தேன்.

சென்ற பதிவில் “ஹுலூல்” என்ற கொள்கை தொடர்பாக பல்வேறு உதாரணங்களுடன் தெளிவாக எழுதியிருந்தேன்.

இலங்கை உலமாஉகளில் எவரும் தமிழிலோ, அல்லது அறபு மொழியிலோ “ஹுலூல் – இத்திஹாத்” தொடர்பாக எந்த ஒரு நூலும் எழுதியதாக நான் அறியவுமில்லை. அப்படியொரு நூலை நான் கண்டதுமில்லை.

இந்திய உலமாஉகளிற் பலர் தமிழிலும், அறபு மொழியிலும் பல நூல்கள் எழுதியிருந்தாலும் கூட “வஹ்ததுல் வுஜூத்” கொள்கை பற்றியோ, “ஹுலூல் – இத்திஹாத்” பற்றியோ அவர்களில் எவரும் தெளிவான, விரிவான எந்த ஒரு நூலும் எழுதி வெளியிட்டதாகவும் நான் அறியவில்லை.

மதிப்பிற்குரிய மர்ஹூம் RPM கனீ அவர்கள் “மெய்யறிவின் ஒளிச்சுடர்கள்” என்ற பெயரில் இறைஞான நூலொன்று எழுதியிருந்தாலும் கூட அந்நூல் படித்த, படிக்காத அனைவரும் விளங்கிக் கொள்ளும் வகையில் அமைந்திருக்கவில்லை. அந்நூல் ஷெய்குனா ஸெய்யிதுனா அஷ் ஷெய்குல் அக்பர் முஹ்யித்தீன் இப்னு அறபீ றழியல்லாஹு அன்ஹு அவர்களின் இறுதி நூலான فصوص الحكم – புஸூஸுல் ஹிகம் என்ற நூலின் மொழியாக்கம் என்று நான் நினைக்கிறேன். அது மொழியாக்கம் மட்டுமேயன்றி அதன் விரிவுரை நூல் அல்ல. அதை வாசிப்பதன் மூலம் சாதாரண மக்கள் தெளிவாக விளங்கிக் கொள்ளக் கூடிய வாய்ப்பு இருக்காதென்று நான் நினைக்கிறேன்.

رحمه الله رحمة واسعة وعفى عنه وأكرم نزله ووسّع مدخله وأسكنه الفردوس الأعلى مع أسعد مخلوقاته وأفضل موجوداته

இலங்கையில் வாழ்ந்து மறைந்த அறிஞர், வழக்கறிஞர், அல் ஆலிம் சித்தி லெப்பை அவர்கள் “அஸ்றாருல் ஆலம்” என்ற பெயரில் தமிழ் மொழியில் “வஹ்ததுல் வுஜூத்” தொடர்பாக எழுதிய நூல் பெறுமதி மிக்க நூலாகும். எனினும் அந்நூல் மீண்டும் அச்சிட்டு வெளியிடப்பட வேண்டும். உரியவர்கள் கவனத்திற் கொள்வார்களா?

رحم الله العالم العارف المُحامي ستِّ لبّي صاحب كتاب ‘أسرار العالم ‘ وغفر ذنوبه وعطّر قبره، وجعل الفردوس الأعلى مأواه ومثواه، وأسكنه فيه مع الموحّدين القائلين بوحدة الوجود ومع المحقّقين والمدققين،

“இத்திஹாத்”

إتّحاد – இத்திஹாத் என்ற சொல் أِتَّحَدَ – “இத்தஹத” என்ற சொல்லடியில் உள்ளது. இச் சொல் இரண்டு வஸ்த்துக்கள் சேர்ந்து ஒன்றாதல் என்ற பொருளைத்தரும். அதாவது வேறு வேறான இரண்டு வஸ்த்துக்கள் ஒன்றாகக் கலந்து ஒரு வஸ்த்தாவதைக் குறிக்கும்.

உதாரணமாக நீரையும், சீனியையும் போன்று. நீர் ஒரு வஸ்த்து. சீனி அதற்கு வேறான இன்னொரு வஸ்த்து. இவ்விரண்டும் கலக்குமுன் நீர் என்றும், சீனி என்றும் சொல்வோம். இரண்டும் கலந்து ஒன்றான பின் – அதாவது சீனி நீருடன் கலந்து ஒன்றான பின் ஒரு வஸ்த்துதான். அதை சீனித்தண்ணி என்று அல்லது இனிப்பு நீர் என்று சொல்வோம்.

உதாரணமாக إِتَّحَدَ السُّكَّرُ مع الماء சீனி நீருடன் கலந்து ஒன்றாகிவிட்டது போன்று.

“ஹுலூல்” தொடர்பான உதாரணங்களில் இரண்டு வஸ்த்துக்கள் கூறப்பட்டது போல் “இத்திஹாத்” தொடர்பான உதாரணத்திலும் இரண்டு வஸ்த்துக்கள் கூறப்பட்டுள்ளன.

“ஹுலூல்” கொள்கையுள்ளோர், கிளாஸில் நீர் இறங்குவது போல் அல்லாஹ் சிருட்டியில் இறங்கியுள்ளான் என்றும், உணவில் ஈ இறங்குவதுபோல் அல்லாஹ் சிருட்டியில் இறங்கியுள்ளான் என்றும், மலரில் தேனருந்தும் வண்டு இறங்குவது போல் அல்லாஹ் சிருட்டியில் இறங்கியுள்ளான் என்றும் சொல்வார்கள்.

“இத்திஹாத்” கொள்கையுள்ளோர் சீனி நீருடன் கலந்து ஒரே பொருளானது போல் அல்லாஹ் சிருட்டியுடன் கலந்து ஒரே பொருளாகிவிட்டான் என்று சொல்வார்கள்.

வஹ்ஹாபிகள் நெடுங்காலமாக اَلرَّحْمَنُ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوَى – றஹ்மான் ஆகிய அல்லாஹ் “அர்ஷ்” என்ற சிம்மாசனத்தில் இருக்கின்றான் என்றே சொல்லி வந்தார்கள். அல்லாஹ் “அர்ஷ்”இல் இல்லையென்றும், வஹ்ஹாபிகள் சொல்வது முற்றிலும் பிழையென்றும் நானும், என்னுடனுள்ள உலமாஉகளும், மற்றும் இந்நாடு, வெளிநாடுகளிலுள்ள உலமாஉகளும் பேச்சு மூலமும், எழுத்து மூலமும் அவர்களுக்கு மறுப்புக் கொடுத்த பிறகு அவர்கள் தமது பழைய நிலைப்பாட்டிலிருந்து நழுவி அல்லாஹ் அர்ஷில் இல்லை. அர்ஷுக்கு அப்பால் உள்ளான் என்ற இடத்திற்கு இறங்கியுள்ளார்கள்.

வஹ்ஹாபிகளிடம் ஹுலூலும் இல்லை, இத்திஹாதும் இல்லை. அவர்கள் கலப்பில்லாத “முஜஸ்ஸிமா” சடவாதிகளேயாவர்.

“வஹ்ததுல் வுஜூத்” கொள்கை வாதிகள் சடவாதிகள் அல்லர். ஆயினும் அல்லாஹ்வின் “தன்ஸீஹ் – தஷ்பீஹ்” நிலைகள் பற்றிப் பேசும் போது كُلُّ مَا نَفَيْتَهُ فِى التَّنْزِيْهِ فَقَدْ أَثْبَتَّهُ فِى التَّشْبِيْهِ அல்லாஹ்வின் “தன்ஸீஹ்” நிலையில் அவனுக்கு எதெல்லாம் இல்லை என்று நீ சொன்னாயோ, அதெல்லாம் “தஷ்பீஹ்” உடைய நிலையில் உண்டு என்று சொல் என்று ஒரு தத்துவம் சொல்வார்கள். அது பற்றி அதற்குரிய இடத்தில் எழுதுவோம். இன்ஷா அல்லாஹ்.

“வஹ்ததுல் வுஜூத்” என்றால் என்னவென்று தெரியாதவர்கள் கூட “ஹுலூல் – இத்திஹாத்” இரண்டும் பிழையென்றே சொல்வார்கள். இதனால்தான் அகில இலங்கை ஜம்இய்யதுல் உலமா “வஹ்ததுல் வுஜூத்” பேசிய எனக்கு “முர்தத்” என்று “பத்வா” தந்தார்கள். “ஹுலூல் – இத்திஹாத்” பேசியவர் “முர்தத்” என்று அவர்கள் “பத்வா” வழங்கியது சரியானதே. நாங்களும் அவர்களை “முர்தத்” என்றே சொல்வோம். ஆயினும் அவர்கள் துறை தெரியாமல் தோணி தள்ளிவிட்டார்கள்.

“ஹுலூல் – இத்திஹாத்” என்ற இரண்டு கொள்கைகளும் பிழை என்பதற்கான காரணம் என்னவென்றும், அவ்வாறு நம்புவதால் “ஷரீஆ”வுக்கு முரணான அம்சம் அதில் என்ன உள்ளதென்றும் “ஹுலூல் – இத்திஹாத்” கொள்கையை மறுப்பவர்களிடம் கேட்டால் அவர்களால் ஒருவனின் அறிவுத் தாகம் தீரும் வகையில் விளக்கம் கூற முடியாதுள்ளது.

“ஹுலூல் – இத்திஹாத்” என்ற இரண்டு கொள்கைகளும் பிழை என்று நிறுவுவதாயின் “வஹ்ததுல் வுஜூத்” என்ற கோட்டைக்குள் நின்றே நிறுவ முடியும். அடுத்த தொடரில் அதை நிறுவுவோம்.

“ஹுலூல் – இத்திஹாத்” என்றால் என்ன? அதெவ்வாறு? என்பது தொடர்பான விபரத்தை மட்டும் கடந்த பதிவுகளின்போது உதாரணங்கள் மூலம் தெளிவாக எழுதியிருந்தேன். வாசித்த பலர் பலன் பெற்றிருப்பார்கள் என்று நம்புகிறேன். இவ்விரு கொள்கையும் எந்த வகையில் வழிகேடானவையென்று கடந்த பதிவுகளில் நான் குறிப்பிடவில்லை. அதற்கான விளக்கத்தை இப்பதிவில் எழுதுகிறேன்.

கடந்த பதிவுகளில் “ஹுலூல் – இத்திஹாத்” இரண்டிற்கும் பல உதாரணங்கள் எழுதியிருந்தேன். அவ் உதாரணங்கள் ஒரு சிருட்டி இன்னொரு சிருட்டியில் இறங்குவதற்கும், அதேபோல் ஒரு சிருட்டி இன்னொரு சிருட்டியுடன் கலந்து கொள்வதற்குமான உதாரணங்களாகும்.

இவ் உதாரணங்கள் “ஹுலூல் – இத்திஹாத்” என்பதை விளங்கப்படுத்துவதற்காக கூறிய உதாரணங்களேயன்றி அவ்வாறு உதாரணங்கள் சொல்லக் கூடாதென்பதற்காக எழுதியதல்ல.

ஒரு சிருட்டி இன்னொரு சிருட்டியில் இறங்குதல் பற்றியோ, ஒரு சிருட்டி இன்னொரு சிருட்டியுடன் கலந்து ஒன்றாதல் பற்றியோ பேச வேண்டிய அவசியம் எமக்கு இல்லை. அது ஒரு சிருட்டிக்கும், இன்னொரு சிருட்டிக்குமுள்ள பிரச்சினையாகும். அது பற்றி நாம் அலட்டிக் கொள்ளத் தேவையில்லை. அது நமது தலைப்புக்கு அப்பாற்பட்டதாகும்.

எமது நோக்கம் அல்லாஹ் சிருட்டியில் இறங்குதல் பிழையென்றும், அவன் சிருட்டியுடன் கலந்து ஒன்றாதல் பிழையென்றும் கூறுவதும், நிறுவுவதுமேயாகும்.

அல்லாஹ் சிருட்டியில் இறங்குகின்றான் என்று நம்புவதும், அவன் அதோடு கலந்து ஒன்றாகிவிடுகின்றான் என்று நம்புவதும் பிழையென்று சொல்வதை விட அது “குப்ர்” என்று சொல்வதே பொருத்தமானதாகும். ஏனெனில் அக் கொள்கையை ஆழமாக ஆய்வு செய்தால் அதனுள் “குப்ர்” மறைந்திருப்பது தெளிவாகும்.

“ஹுலூல்”காரர்கள் அல்லாஹ் சிருட்டிகளில் இறங்குகின்றான் என்று கூறும்போது அவன் எங்கிருந்து இறங்குகின்றான் என்று அவர்களிடம் கேட்க வேண்டும். இறங்குதல் என்ற பொருளுக்கு அறபு மொழியில் நுஸூல்- نُزُوْلْ என்ற சொல்தான் பயன்படுத்தப்படுகின்றது. மேற்திசையிலிருந்து கீழ்த்திசைக்கு வருவதற்கே இறங்குதல் என்று சொல்லப்படும். அவர்கள் இக்கேள்விக்கு பதில் சொல்வதாயின் “அர்ஷ்” என்ற இடத்திலிருந்து இறங்குகின்றான் என்று சொல்ல வேண்டும். இவ்வாறு சொல்வார்களாயின் இவர்களும் வஹ்ஹாபிகள் போல் அல்லாஹ்வுக்கு ஓர் இடத்தை தரிபடுத்தியவர்களேயாவர். அவ்வாறு சொன்னால் இவர்கள் “ஹுலூல்” வாதிகள் மட்டுமன்றி “முஜஸ்ஸிமா” சடவாதிகளுமேயாவர்.

#குட்டிக்கதை

குட்டிக் கதையொன்று எழுதியபின் “ஹுலூல் – இத்திஹாத்” பற்றித் தொடர்வேன்.

1976ம் ஆண்டு நான் திரு மதீனா முனவ்வறா அல்ஜாமிஅதுல் இஸ்லாமிய்யா பல்கலைக் கழகத்தில் படித்துக் கொண்டிருந்தேன். எனது வகுப்பிற்கு வந்த ஹதீதுப் பாட ஆசிரியர் மஹ்மூத் பஸறாவீ மிஸ் ரீ அவர்கள்,

يَنْزِلُ رَبُّنَا تَبَارَكَ وَتَعَالَى كُلَّ لَيْلَةٍ إِلَى السَّمَاءِ الدُّنْيَا حِينَ يَبْقَى ثُلُثُ اللَّيْلِ الآخِرُ
இரவின் பிற்பகுதியில் எங்களின் “றப்பு” இரட்சகன் முன்வானத்திற்கு இறங்குகின்றான் என்ற நபீ மொழிக்கு விளக்கம் சொல்கையில் மனிதன் இறங்குவது போல் முன்வானத்திற்கு இறங்குகின்றான் என்றே சொன்னார். அப்போது எனது வகுப்பில் பத்து மாணவர்கள் இருந்தார்கள். அவர்களில் மூவர் கறுப்பு இனத்தைச் சேர்ந்த “ஸுன்னத் ஜமாஅத்” கொள்கைவாதிகள். நான் ஆசிரியரிடம் مَنْ كَانَ فِى الْعَرْشِ حِيْنَ نَزَلَ الرَّبُّ إِلَى السَّمَاءِ الدُّنْيَا؟ முன்வானத்திற்கு அல்லாஹ் இறங்கிய நேரம் அர்ஷில் யார் இருந்தார்? என்று கேட்டேன். அதற்கவர் كَانَ الْعَرْشُ خَالِيًا அந்நேரம் “அர்ஷ்” காலியாக இருந்தது என்றார். நான் தொடரவில்லை.

சில நாட்களின் பின் இந்த ஆசிரியர் “மஸ்ஜிதுன் நபவீ” பள்ளிவாயலில் “இஷா” தொழுகையின் பின் பெருமானாரின் “றவ்ழா ஷரீபா” அடக்கவிடத்தில் நடமாடிக் கொண்டிருந்தார். அவரின் நடைபாவனை எனக்கு சந்தேகமாயிருந்ததால் நான் மறைந்து நின்று அவரை அவதானித்தேன். அவர் பெருமானாரின் “றவ்ழா”வை முத்தமிட்டார். மறு நாள் வகுப்பிற்கு சென்ற நான் அவரைக் கண்டு உங்களுடன் தனிமையில் பேச வேண்டுமென்று சொன்னேன். அவர் மதீனாப் பள்ளிவாயலில் ஓர் இடத்தைக் குறித்து வெள்ளிக்கிழமை இரவு இஷாத் தொழுகையின் பின் சந்திக்கவும் என்றார். அதேபோல் சந்தித்து அவர் “றவ்ழா”வை முத்தமிட்டது பற்றிக் கேட்டேன். அவர் என்னிடம், நான் வஹ்ஹாபீ அல்ல. நான் “ஆஷிகுர் றஸூல்” நாயகத்தை நேசிப்பவன். எனது நாடு மிஸ்ர். நான் ஒரு கலாநிதி. அஸ்ஹர் பல்கலைக் கழகப் பட்டதாரி. என்னை மறைத்துக் கொண்டு இங்கு வாழ்கின்றேன் என்றார்.

இன்னுமொரு குட்டிக்கதையையும் கூறிவிட்டு எனது தலைப்பைத் தொடர்கிறேன். மன்னிக்கவும்.

இஸ்லாமிய வரலாற்றில் இருபது வருடங்கள் உலக நாடுகளில் முக்கிய நாடுகளைச் சுற்றிப் பார்த்த ஒருவர் இருந்தார். அவர் “மிஸ்ர்” நாட்டைச் சேர்ந்தவர். அவரின் பெயர் “#இப்னு_பதூதா”. அவர் பிரசித்தி பெற்ற வரலாற்றாசிரியராவார்.

இவர் தனது இருபதாண்டு சுற்றுலாப் பயணத்தின் போது ஒரு வெள்ளிக் கிழமை சிரியா நாட்டின் தலைநகர் “திமஷ்க்” டமஸ்கஸில் ஜும்ஆத் தொழுகைக்காக ஒரு பள்ளிவாயலுக்குச் சென்றுள்ளார். அங்கு அன்று “குத்பா” பிரசங்கம் நிகழ்த்தியவர் ஹிஜ்ரீ 661-728 காலப்பகுதியில் வாழ்ந்த வஹ்ஹாபிகளால் “ஷெய்குல் இஸ்லாம்” என்றழைக்கப்படுகின்ற “இப்னு தைமிய்யா” ஆவார்.

அவர் தனது “குத்பா” பிரசங்கத்தில் மேலே நான் குறிப்பிட்ட يَنْزِلُ رَبُّنَا எங்கள் “றப்பு” முன்வானத்திற்கு இறங்குகின்றான் என்ற ஹதீதுக்கு விளக்கம் கூறிய அவர் يَنْزِلُ رَبُّنَا كَنُزُوْلِيْ هَذَا நான் இப்போது இறங்குவது போன்றுதான் இறைவன் முன்வானத்திற்கு இறங்குகின்றான் என்று கூறிய அவர் “மின்பர்” படியில் இருந்து இறங்கிக் காட்டியுள்ளார். அவ்வேளை பள்ளிவாயலில் அறிவுலக மேதைகளிற் பலர் இருந்துள்ளனர். பள்ளிவாயலில் குழப்பம் எற்பட்டு இப்னு தைமிய்யா அரசாங்கத்தினால் சிறையில் அடைக்கப்பட்டார். இந்த வரலாறை நேரில் கண்ட “இப்னு பதூதா” இதை தனது رحلة ابن بطوطة என்ற நூலில் குறிப்பிட்டிருப்பதாக சரித்திராசிரியர்களிற் பலர் தமது நூல்களில் கூறியுள்ளார்கள்.

#தகிய்யுத்தீன்_அஹ்மத்_இப்னு_தைமிய்யா

ஹிஜ்ரீ 661ல் பிறந்தார். ஹிஜ்ரீ 728ல் மரணித்தார்.
இவர் திறமை மிக்க அறிஞர். இவர் பற்றிப் புகழ்ந்து கூறிய, கொள்கையில் இவருக்கெதிரானவர்கள் கூட عِلْمُهُ أَكْثَرُ مِنْ عَقْلِهِ – இவரின் அறிவு இவரின் புத்தியை விட அதிகம் என்று கூறியுள்ளார்கள். கொள்கை தொடர்பாக பலதரம் சிறைவாசம் செய்துள்ளார். சிறையிலேயே மரணித்தார். பல நூல்கள் எழுதியுள்ளார். இவருக்கும், இவரின் நூல்களுக்கும் ஸஊதியில் நல்ல வரவேற்பு உண்டு.

وَهَذَا الشَّيْخُ مِمَّنْ سَبَقَتْ شَقَاوَتُهُ سَعَادَتَهُ، رَحِمَهُ الله إِنْ كَانَ تَابَ قَبْلَ انْتِقَالِهِ،

முஹம்மத் இப்னு அப்தில் வஹ்ஹாப் அந்நஜ்தீ

ஹிஜ்ரீ 1111ல் பிறந்தார். ஹிஜ்ரீ 1206ல் மரணித்தார். இவர் இப்னு தைமிய்யாவை விட அறிவில் குறைந்தவர். அமலிலும் குறைந்தவர். ஆயினும் அட்டூழியத்திலும், வழிகேட்டைப் பரப்புவதிலும் ஸக்றானை வென்றவர். வஹ்ஹாபிஸத்தின் தந்தை இவர்தான். இப்னு தைமிய்யாவின் கொள்கை வழி நடந்தவர்.

وَهَذَا الشَّخْصُ أَيْضًا مِمَّنْ سَبَقَتْ شَقَاوَتُهُ سَعَادَتَهُ وَحَمَاقَتُهُ حَذَاقَتَهُ، فَمَنْ تَبِعَهُ ضَلَّ وَزَلَّ، وَخَابَ وَخَسِرَ،

2019 ஏப்ரல் 21ம் திகதிக்குப் பின் இலங்கை நாட்டில் வஹ்ஹாபிஸக் கிழவி இடுப்பொடிந்து கோலில் நடக்கிறாள்.

إِنَّ اللهَ لَيُؤَيِّدُ هَذَا الدِّيْنَ بِالرَّجُلِ الْفَاجِرِ
நிச்சயமாக அல்லாஹ் மார்க்கத்தை கெட்ட மனிதனைக் கொண்டு பலப்படுத்துவான் என்ற வள்ளல் நபீயின் வாக்கு பொய்யாகவில்லை.

ஹுலூல் – இத்திஹாத் கொள்கை இரண்டும் பிழையென்பதை பல வழிகளில் நிறுவ முடியும். அவற்றில் முக்கியமான வழிகளை மட்டும் கூறுகின்றேன்.

பாம்பை ஒரே அடியில் கொல்வதாயின் அதன் தலையில்தான் அடிக்க வேண்டும். வயிற்றில் அல்லது வாலில் அடித்துக் கொல்வதாயின் பல அடிகள் அடிக்க வேண்டும். உண்மையான பாம்பும் உண்டு. றப்பர் பாம்பும் உண்டு.

இறங்குபவர்களே! இறக்குபவர்களே! ஹுலூலிகளே! வண்டு மலரில் இறங்குவதுபோல் அல்லாஹ் அவனின் சிருட்டியில் இறங்குகிறான் என்று நம்புகின்றீர்கள். இதுவே சரியான கொள்கையென்றும் சொல்கின்றீர்கள். உங்களின் இக் கொள்கை ஒரு வகையில் அர்த்தமற்றதென்றும், இன்னொருவகையில் “குப்ர்” நிராகரிப்பு என்றும் எம்மால் நிறுவ முடியும்.

உங்களின் இக் கொள்கை அர்த்தமற்றது என்று முதலில் நிறுவுகிறோம். இரண்டாவதாக “குப்ர்” என்று நிறுவுவோம்.

திருக்குர்ஆனின் ஆதாரங்களும், நபீ பெருமானின் அருள் மொழிகளும், இறைஞானிகளின் “அக்வால்” பேச்சுக்களும் சிருட்டியென்பது அல்லாஹ்வின் “மளாஹிர்”கள், அவனின் வெளிப்பாடுகள் என்று கூறுகின்றன.

“மள்ஹர்” என்ற சொல்லின் பன்மைச் சொல்தான் “மளாஹிர்” என்ற சொல். இவ்வாறுதான் “தஜல்லீ” என்ற சொல்லுமாகும். இதன் பன்மைச் சொல் “தஜல்லிய்யாத்” என்று வரும்.

مظهر – “மள்ஹர்” என்ற சொல் ظَهَرَ என்ற சொல்லடியிலுள்ளது. “ளஹற” என்றால் வெளியானான் என்று பொருள். “மள்ஹர்” என்றால் வெளியாகுமிடம் என்று பொருள்.

இவ்வாறு சொல்வதால் மட்டும் இது சரியாக விளங்காது. இது தொடர்பான முன்னறிவுள்ளவர்களுக்கு அது மிக இலகுவாக விளங்கிவிடும். அவ்வறிவில்லாதவர்களுக்கு உதாரணங்கள் கூறியே விளக்கி வைக்க வேண்டும்.

அதிக உதாரணங்கள் கூறி நேரம், மை, பேப்பர் முதலானவற்றை வீணாக்காமல் மூன்று உதாரணங்கள் மட்டும் கூறுகின்றேன். விளங்க வேண்டும் என்ற தூய மனதோடு வாசிப்பவர்களுக்கு விளங்காமற் போகாது.

ஒன்று: தங்கமும் மாலையும்.
இரண்டு: பஞ்சும், ஷேட்டும்.
மூன்று: இரும்பும், ஆணியும்.

மாலை என்பது தங்கத்தின் “மள்ஹர்” என்று சொல்லப்படும். இதை அறபியில் சொல்வதாயின் اَلْقِلَادَةُ مَظْهَرُ الذَّهَبِ என்று சொல்ல வேண்டும்.

ஷேட் என்பது பஞ்சின் “மள்ஹர்” என்று சொல்லப்படும். இதை அறபியில் اَلْقَمِيْصُ مَظْهَرُ الْقُطْنِ என்று சொல்லப்படும்.

ஆணி என்பது இரும்பின் “மள்ஹர்” என்று சொல்லப்படும். அறபியில் اَلْمِسْمَارُ مَظْهَرُ الْحَدِيْدِ என்று சொல்லப்படும்.

“மள்ஹர்” என்றால் வெளியாகும் இடம் அல்லது வெளியான இடம் என்று பொருள் வரும். எது வெளியானதோ அது “ளாஹிர்” என்றழைக்கப்படும். முதலாம் உதாரணத்தில் தங்கம் “ளாஹிர்” என்றும், இரண்டாம் உதாரணத்தில் பஞ்சு “ளாஹிர்” என்றும், மூன்றாம் உதாரணத்தில் இரும்பு “ளாஹிர்” என்றும் சொல்லப்படும்.

மேற்கண்ட மூன்று மூலங்களும் மூன்று வஸ்த்துக்களாக வெளியாகியுள்ளன. ஒவ்வொரு மூலத்திற்கும் ஒவ்வோர் உதாரணம்தான் சொன்னோம். ஆயினும் இம்மூன்று மூலங்களில் ஒவ்வொன்றும் கோடிக்கணக்கான வஸ்த்துக்களாக வெளியாக முடியும். சற்று சிந்தித்தால் உண்மை உதிக்கும்.

இவ்வுதாரணங்களில் ஒவ்வோர் உதாரணமும் இரண்டு பெயர்களில் இருந்தாலும் கூட இருப்பது ஒரு வஸ்த்து மட்டுமேயாகும். தங்கம் மாலையானதென்றால் தங்கம் வேறு மாலை வேறு என்பது கருத்தல்ல. இங்கு இரண்டு வஸ்த்துக்கள் இல்லை. தங்கம் மட்டுமே உள்ளது. உள்ளது ஒன்றுதான்.

இதை இன்னும் சற்றுத் தெளிவாக விளங்கப்படுத்துவதற்காக இன்னொரு உதாரணமும் சொல்கிறேன்.

ஓர் இரும்புக்கடையில் இரும்பால் செய்யப்பட்ட ஆயிரம் வகையான பொருட்கள் மட்டும் இருக்கின்றன என்று வைத்துக் கொள்வோம். ஒருவன் அந்தக் கடைக்குள் நின்று எங்கு பார்த்தாலும் அவனின் கண்ணுக்கு இரும்பைத்தவிர வேறொன்றும் தெரியவில்லையென்றால் அவன் இக்கடையில் இரும்பைத் தவிர வேறொன்றுமில்லை என்று சொல்வான். இது பிழையாகுமா?

நீரில் – நீரின் அடியில் வாழும் மீன் தனது கண்ணைத் திறந்தால் அதற்கு நீரைத்தவிர வேறொன்றும் தெரியாது. எல்லாமே நீரென்றால் வேறொன்று தெரிவது எப்படி?

ஒருவன் நீரின் அடியில் குழியோடுகின்றான் என்று வைத்துக் கொள்வோம். இவன் நீரின் அடியில் இருந்த நிலையில் நாற் திசையிலும், மேலும் கீழும் அவனுக்கு நீரைத்தவிர வேறொன்றும் தெரியாது. அவன். நாற்திசையிலும் பார்த்தேன், மேலும் பார்த்தேன், கீழும் பார்த்தேன் நீரைத்தவிர வேறொன்றும் எனக்குத் தெரியவில்லை என்று சொன்னால் இவனை பொய்யனென்றா சொல்வது?

ஒரு ஞானியிடம் ஞானத்தாகம் உள்ள ஒருவன் சென்று எனக்கு அல்லாஹ் என்றால் யார்? அவன் எத்தகையவன் என்று சொல்லித் தாருங்கள் என்று கேட்டான். அதற்கவர் என்னிடம் கேட்பதைவிட கடலில் வாழும் மீன்களிடம் கேட்டுப்பார். அது சுருக்கமாகச் சொல்லித்தரும் என்றார்.

அவன் கடற்கரைக்கு வந்து நின்று கடலில் வாழும் மீன்களே! எனக்கு அல்லாஹ்வைப் பற்றிச் சொல்லித் தாருங்கள் என்றான். இரண்டு மீன்கள் நீருக்கு மேல் தலையை உயர்த்தி உன் தாகம் தீர்க்க நாங்கள் தயார். ஆனால் ஒன்று. இறைவன் பரிசுத்தமானவன். அவனைப்பற்றிச் சொல்பவர்கள் பரிசுத்தமானவர்களாக இருக்கும் நிலையில்தான் அவனைப் பற்றிச் சொல்ல வேண்டும். நாங்களோ நெடுங்காலமாக முழுக்கை இறுக்க நீரில்லாமல் நீர் தேடி அலைந்து கொண்டிருக்கிறோம். நீரைக்கண்டால் குளித்து முழுக்கை இறுத்துவிட்டு சொல்லித் தருகிறோம் என்றன.

நீரிலேயே வாழும் மீனுக்கு நீர் கிடைக்கவில்லையா? இது என்ன புதுமை? சற்று நேரம் சிந்தித்தான். எதார்த்தம் புரிந்தது. இறைவனை அறிந்து நிம்மதியடைந்தான்.

இதனையே தமிழ் நாடு காயல் நகரில் சமாதி கொண்டுள்ள தைக்கா ஸாஹிபு வலீ றஹிமஹுல்லாஹ் அவர்கள்,

காணும் சொரூபமெல்லாம் கர்த்தன் “மள்ஹர்” என்று
பேணி ஷுஹூது செய்து பிலப்படுவதென்னாளோ!

என்று சுட்டிக்காட்டினார்கள்.

தங்கம் கோடிக்கணக்கான வடிவங்களில் நகைகளாக வெளியாவது போலும், பஞ்சு அதேபோல் கோடிக்கணக்கான வடிவங்களில் உடைகளாக வெளியாவது போலும், அதே போல் இரும்பு கோடிக்கணக்கான வடிவங்களில் பல் பொருட்களாக வெளியாவது போலும் அல்லாஹ்வின் “தாத்”, அல்லாஹ் என்ற பெயருக்குரிய அந்த மூலப் பொருள் அனைத்துச் சிருட்டிகளாகவும் வெளியாகித் தோற்றுகின்றது என்பதே எதார்த்தம். இதுவே இஸ்லாம் கூறும் இறைஞானம். துறை தெரியாமல் தோணி தொடுப்பவர்களின் தோணியில் ஏறினால் நாசமேதான். தங்கத்தாலான எந்த ஒரு நகையும் தங்கத்திற்கு வேறாகாமலும், பஞ்சினாலான எந்த ஒரு துணியும் பஞ்சுக்கு வேறாகாமலும், இரும்பிலான எந்த ஒரு வஸ்த்தும் அதற்கு வேறாகாமலும் இருப்பது போல் எந்த ஒரு சிருட்டியும் அல்லாஹ் என்ற பெயருக்குரிய மூலப் பொருளுக்கு வேறாகாமலேயே இருக்கிறது.

இன்னும் விபரமாகச் சொல்வதாயின் மாலை தங்கம் தானானதாகவும், ஷேட் பஞ்சு தானானதாகவும், ஆணி இரும்பு தானானதாகவும் இருப்பது போல் அல்லாஹ் படைத்த, படைத்துக் கொண்டிருக்கின்ற, இதன் பிறகு படைக்கப் போகின்ற அண்டசராசரங்கள் அனைத்தும் அவன் தானானவையேயாகும்.

ஹுலூலிகளே! இவ்வாறிருக்கும் நிலையில் – அதாவது சிருட்டிகள் என்பன அவன் தானானவையாக இருக்கும் நிலையில் “ஹுலூல்” எது எங்கே இறங்குவது? எது எதோடு கலந்து ஒன்றாகுவது? “ஹுலூல் – இத்திஹாத்” என்ற இரண்டுக்குமே இடம் கிடையாதென்பதை நீங்கள் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். ஒரு வஸ்த்து தன்மீது இறங்குதல் என்பது எவ்வாறு? அது சாத்தியமா? எனவே, இஸ்லாமிய “அகீதா”வின் அடிப்படையில் “ஹுலூல் – இத்திஹாத்” என்ற பேச்சுக்கே இடமில்லை என்பதே தீர்க்கமான முடிவாகும்.

“ஹுலூல் – இத்திஹாத்” பிழையென்று பல்வழிகளில் நிறுவ முடியுமென்றும், எவ்வழியில் நிறுவுவதாயினும் “வஹ்ததுல் வுஜூத்” என்ற இடத்திற்கு வந்தே நிறுவ முடியுமென்றும் எழுதியிருந்தேன். அதன்படி இப்போது ஒரு வழியில் நிறுவியுள்ளேன். இன்ஷா அல்லாஹ் அடுத்த பதிவுகளில் மற்ற வழிகள் மூலம் நிறுவுவேன்.

“ஹுலூல் – இத்திஹாத்” கொள்கை தொடர்பாக கடந்த பதிவுகளின் போது சில விளக்கம் கூறியிருந்தேன். இந்தப் பதிவிலும் சில விளக்கம் கூறுகிறேன்.

அல்லாஹ் قَائِمٌ بِنَفْسِهِ தன்னைக் கொண்டு நிற்பவன் என்பது அவனுக்கு “வாஜிப்” ஆன, அதாவது அவனில் அவசியம் இருக்க வேண்டிய இருபது பண்புகளில் ஒன்றாகும். இதன் பொருள் தன்னைக் கொண்டு நிற்பவன் என்பதாகும்.

இதற்கு நேர் எதிரான பண்பு قَائِمٌ بِغَيْرِهِ என்பதாகும். இதன் பொருள் சிருட்டி அல்லாஹ்வைக் கொண்டு நிற்பதாகும். முந்தினது அல்லாஹ்வில் அவசியம் இருக்க வேண்டிய பண்பு. இரண்டாவது அல்லாஹ்வில் அறவே இருக்க முடியாத, சிருட்டியில் அவசியம் இருக்க வேண்டிய பண்பு. இதன் சுருக்கம் என்னவெனில் அல்லாஹ் தன்னைக் கொண்டு நிற்பவன். சிருட்டி தன்னைக் கொண்டு நிற்காமல் அது அல்லாஹ்வைக் கொண்டு நிற்பதாகும்.

அல்லாஹ் தன்னைக் கொண்டு நிற்பவன் என்றால் அவனுடைய “தாத்” தன்னைக் கொண்டு நிற்பதாகும். அது நிற்பதற்கு இன்னொன்று தேவையில்லை. இதை அனைவரும் எந்த ஒரு மறுப்புமில்லாமல் ஏற்றுக்கொள்வார்கள்.

ஆயினும் சிருட்டி அவனைக் கொண்டு நிற்கிறதென்றால் ஒரு மரம் முட்டில் நிற்பதுபோலென்று பலர் கற்பனை செய்து கொள்கிறார்கள். இதை இன்னும் விளக்கமாக சொல்வதாயின் ஒரு வாழை மரம் சாய்ந்து விழுந்து விடாமல் ஒரு عَمُوْدْ தூணில் நிற்பது போலென்று நினைக்கிறார்கள்.

எதார்த்தத்தில் சிருட்டி அல்லாஹ் என்ற முட்டில்தான் நிற்கிறது என்று வைத்துக் கொண்டால் இரண்டு வஸ்த்துக்கள் வேண்டும். ஒன்று அல்லாஹ். மற்றது சிருட்டி. சிருட்டி என்ற மரம் அல்லாஹ் என்ற முட்டில் நிற்கிறது என்பது போன்று. உதாரணமாக شَجَرَةُ الْمَوْزِ قَائِمَةٌ بِالْعَمُوْدِ வாழை மரம் முட்டில் நிற்கிறது என்பது போன்று. இங்கு இரண்டு வஸ்த்துக்கள் தேவை.

சிருட்டி அல்லாஹ்வைக் கொண்டு நிற்கிறதென்ற விடயத்தில் ஹுலூல் காரர்களும், இன்னும் பலரும் வாழை மரம் முட்டில் நிற்பது போலென்று விளங்கிக் கொண்டார்கள் போலும். இவ்வாறு விளங்குவதால்தான் இரண்டு வஸ்த்துக்கள் தேவையாகின்றன. இவ்வாறு விளங்காமல் ஆணி இரும்பைக் கொண்டு நிற்பது போலும், மாலை தங்கத்தைக் கொண்டு நிற்பது போலும், ஷேட் பஞ்சைக் கொண்டு நிற்பது போலும் என்று விளங்கிக் கொண்டால் இரண்டு வஸ்த்துக்கள் தேவைப் படாது. பெயரளவில்தான் இரண்டு தேவையேயன்றி எதார்த்தத்தில் இரண்டு வஸ்த்துக்கள் தேவையே இல்லை.

ஆணி இரும்பைக் கொண்டு நிற்கிறதென்றால் ஆணி வேறு இரும்பு வேறு என்றும், ஷேட் பஞ்சைக் கொண்டு நிற்கிறதென்றால் ஷேட் வேறு பஞ்சு வேறு என்றும், மாலை தங்கத்தைக் கொண்டு நிற்கிறதென்றால் மாலை வேறு தங்கம் வேறு என்றும் சொல்ல முடியாதல்லவா? இதே போல்தான் அல்லாஹ்வைக் கொண்டு நிற்கிற சிருட்டியுமாகும். சிருட்டி வேறு அல்லாஹ் வேறு என்று எந்த வகையிலும் சொல்ல முடியாதல்லவா?

ஆகவே உள்ளது ஒன்று மற்றது அன்று என்ற தத்துவத்தின் அடிப்படையில் இரும்பு ஆணியில் இறங்குகிறதென்றும், பஞ்சு ஷேட்டில் இறங்குகிறதென்றும், தங்கம் மாலையில் இறங்குகிறதென்றும் சொல்ல முடியாது. சொல்வதாயின் ஆணி இரும்புதான், ஷேட் பஞ்சுதான், மாலை தங்கம்தான் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

எனவே, எல்லாமே ஒன்றுதான், எல்லாமே ஒரு தாத்தின் பல காட்சிதான் என்று கொள்ளும் போது இறங்குதல், கலத்தல் என்ற சொற்களுக்கே இடமில்லாமற் போய்விடும். ஒரே ஒரு பொருள் எதில் இறங்குவது? எதோடு கலப்பது?

فَبَطَلَ الحلولُ والإتّحاد لعدم الإثْنَيْنِيَّةِ، فلا يتصوّر حلُول شيئ على نفسه، واتِّحادُ شيئ بنفسه، وامّا الحلولُ والإتّحادُ فهما في اعتقاد المعتقد فقط لا في الحقيقة، كما أنّ الشرْك كذلك، أي فلا شرك في الحقيقة لعدم الإثنينيّة وإنّما الشرْك في اعتقاد المعتقدين، فمن قال إنّ الحقّ تعالى غَيْرُ الخلق أو الخلق غير الحقّ فَقَدْ هَدَم القَصْرَ الذي بناه الله ورسولُه والأولياء، أي هدم قصرَ وحدة الوجود الذي هو الروح لدين الإسلام، وهو الأساس لكلمة الحقّ، لا اله الا الله، بإثباتِه الغيريّة بين الواجد والموجود وبين الوجود والموجود، وبإثباته أيضا وجودين، وجودا للحق تعالى ووجودا آخر للخلق الذي هو عدم محض في الحقيقة، كما قال غير واحد من الصُّوفيين الذين صَفَتْ قلوبهم عن النجاسات الغيريّة،

فيكفي هذا القدر للحُلُوْلِيّ والإتّحاديّ لرجوعهما من الشرك إلى الإيمان الخالص الصافي، إن كانا من السّعداء المقبولين، وإلّا فلاخلاص لهما ولا نجاة،

(மேற்கண்ட அறபு வரிகளை தமிழில் தருகிறேன்.)

“ஹுலூல், இத்திஹாத்” என்ற இரண்டு கொள்கையில் ஒவ்வொன்றுக்கும் இரண்டு வஸ்த்துக்கள் தேவை. இரண்டில்லையென்றால் ஹுலூலுமில்லை, இத்திஹாதுமில்லை.

“வஹ்ததுல் வுஜுத்” எல்லாம் அவன் தானானவை என்ற கருத்தின்படி அல்லாஹ் தன்னில் தானே இறங்குகிறான், தன்னுடன் தானே கலந்து விடுகிறான் என்று சொல்ல வேண்டும். இது அசாத்தியம். இது பிழை. ஹுலூல், இத்திஹாத் இரண்டும் எதார்த்தத்தில் கிடையாது. ஆயினும் நம்புகிறவர்களைப் பொருத்ததே ஹுலூலும், இத்திஹாதுமாகும். “ஷிர்க்” அல்லாஹ்வுக்கு இணைவைத்தல் என்பதும் இவ்வாறுதான். எதார்த்தத்தில் இணை என்பதே இல்லை. அல்லாஹ்வுக்கு நிகராக யாராவது அல்லது எதாவது இருக்குமா? நிச்சயமாக இருக்காது. ஆகையால் நிச்சயமாக எதார்த்தத்தில் “ஷிர்க்” இணை என்பதே இல்லை. எனினும் இணை என்பது நம்புகின்றவனின் நம்பிக்கையை பொறுத்ததேயாகும்.

ஏனெனில் இரண்டில்லை என்ற காரணத்தால் ஹுலூல் – இத்திஹாத் என்ற எதுவுமே இல்லையென்பது போன்றதே “ஷிர்க்” இல்லை என்பதுமாகும். ஏனெனில் “ஷிர்க்” இணை ஏற்படுவதற்கு இரண்டு வேணும். ஒரு பொருளை வைத்துக் கொண்டு “ஷிர்க்” என்ற கதைக்கே இடமில்லை என்பதைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

யாராவதொருவன் சிருட்டி கர்த்தாவான அல்லாஹ் சிருட்டிக்கு வேறானவன் என்றோ, அல்லது சிருட்டி அல்லாஹ்வுக்கு வேறானது என்றோ சொன்னானாயின் அவன் அல்லாஹ்வும், அவனின் திருத்தூதரும், அவ்லியாஉகளும் கட்டிய மாளிகையை உடைத்து விட்டான் என்பதே அதன் அர்த்தமாகும். அல்லது அவர்கள் கட்டிய, இஸ்லாம் மார்க்கத்தின் உயிராகவும், சத்தியத் திருக்கலிமாவின் அத்திவாரமுமான “வஹ்ததுல் வுஜுத்” மாளிகையை உடைத்து விட்டான் என்பதே அதன் கருத்தாகும்.

இதற்கான காரணம் இவ்வாறு சொல்பவன் – அதாவது சிருட்டி வேறு, சிருட்டித்தவன் வேறு என்று சொல்பவனும், ஹுலூல் – இத்திஹாத் காரனும் இரண்டு “வுஜுத்” அல்லது இரண்டு “தாத்” தை தரிபடுத்துகிறான். அல்லாஹ்வுக்கு ஒரு “வுஜுதும்”, சிருட்டிக்கு ஒரு “வுஜுதும்” உண்டென்று சொல்கிறான். சிருட்டி என்பது عدم محض இல்லவே இல்லை என்பதே தெளிவு பெற்ற ஸூபி மகான்களின் ஏகோபித்த முடிவாகும்.

எனவே, ஹுலூல் காரனுக்கும், இத்திஹாத் காரனுக்கும் நான் கூறி வந்த விளக்கம் போதும். இவர்கள் போல் சிருட்டி வேறு, சிருட்டி கர்த்தா வேறு என்று ஒற்றைக் காலில் நிற்கும் குழப்பவாதிகளுக்கும் நான் வழங்கிய அறிவுரை போதும். அவர்கள் நற்பாக்கியமுள்ளவர்களாயின் தெளிவான, சரியான நம்பிக்கைக்கு அவர்கள் திரும்பட்டும். இதுவே அவர்களின் வெற்றிக்கான சரியான வழியாகும்.

“ஐனிய்யத் – ஙெய்ரிய்யத்”

“ஐனிய்யத்” என்றால் சிருட்டியும், சிருட்டி கர்த்தாவான அல்லாஹ்வும் “வுஜுத்” என்ற உள்ளமையடிப்படையில் இரண்டும் ஒன்றேதான் என்ற கொள்கையாகும். இக் கொள்கைதான் “வஹ்ததுல் வுஜுத்” மெய்ப்பொருள் ஒன்று என்ற கருத்தில் சொல்லப்படுகிறது.

“ஙெய்ரிய்யத்” என்றால் மேலே சொன்ன “ஐனிய்யத்” என்ற கொள்கைக்கு நேர் முரணான கொள்கையாகும். அதாவது சிருட்டி வேறு, சிருட்டி கர்த்தா வேறு என்ற கொள்கையாகும்.

நான் இவ்விரு கொள்கையிலும் “ஐனிய்யத்” என்ற கொள்கையை மட்டுமே சரி கண்டு ஏற்றுக் கொண்டுள்ளேன். ஆயினும் “ஙெய்ரிய்யத்” என்ற விடயத்தில் மட்டும் என்னிடம் ஒரு விபரம் உண்டு. அதாவது ஒரு நிபந்தனை உண்டு. அந்த நிபந்தனையின்படி மட்டுமே “ஙெய்ரிய்யத்” என்ற கொள்கையையும் நான் சரிகண்டு ஏற்றுக்கொள்வேன்.

இதையும் சற்று விபரமாக எழுதுகிறேன். அதாவது சிருட்டியை அல்லாஹ்வின் “வுஜுத்” உள்ளமையின் பக்கம் சேர்த்து பார்க்கும் வகையில் மட்டும் “ஐனிய்யத்” என்பதே சரியானதாகும். “ஙெய்ரிய்யத்” என்பது நூறு வீதம் பிழையானதும், “குப்ர்” என்ற நிராகரிப்புமேயாகும்.

ஆயினும் சிருட்டியை அல்லாஹ்வின் உள்ளமையோடு சேர்த்துப் பார்க்கும் வகையில் அது “ஐனிய்யத்” இரண்டும் ஒன்றுதான் என்பதை ஏற்றுக்கொண்டு ஒரு சிருட்டியை இன்னொரு சிருட்டியுடன் சேர்த்துப் பார்க்கும் வகையில் மட்டும்தான் ஒரு சிருட்டி மறு சிருட்டிக்கு வேறானதென்று கொள்ளுதல் – நம்புதல் பிழையாகவோ, “குப்ர்” ஆகவோமாட்டாது.

உதாரணமாக அப்துல்லாஹ் என்ற சிருட்டியை அல்லாஹ்வின் “வுஜுத்” உள்ளமையளவில் சேர்த்துப் பார்ப்பது கொண்டு அப்துல்லாஹ் என்ற சிருட்டி அல்லாஹ்வின் “வுஜுத்” உள்ளமை தானானதேயன்றி அதற்கு வேறானதல்ல என்பதை ஏற்றுக் கொள்வதுடன் அப்துல்லாஹ் என்ற சிருட்டியை அப்துல் ஜப்பார் என்ற சிருட்டியுடன் சேர்த்துப் பார்ப்பது கொண்டு அவ்விருவரும் வேறு வேறானவர்கள் என்று நம்புதல் “ஷிர்க்” ஆக மாட்டாது. எந்த ஒரு சிருட்டியாயினும் அதை அல்லாஹ்வின் “வுஜுத்” உள்ளமையளவில் சேர்த்துப் பார்க்கும் போது அந்த சிருட்டி அவனுடைய உள்ளமைக்கு வேறானதாயிருக்க வழியே இல்லை. வேறானதென்று ஒருவன் சொன்னால் அவன் “முஷ்ரிக்” என்பதில் சந்தேகம் கொள்பவனும் “முஷ்ரிக்” ஆகி விடுவான். இதுவே இஸ்லாம் கூறும் ஏகத்துவமும், நம்பிக்கையுமாகும்.

الوجودُ عَيْنُ الْمَوْجُوْدِ لَا غَيْرُالْمَوْجُوْدِ، وَلَكِنَّ الْغَيْرِيَّةَ اِعْتِبَارِيَّةٌ وإضَافيّة،
ஸூபி மகான்கள் இத்தத்துவத்தை மேற்கண்ட சிறிய வசனத்தில் அடக்கிவிட்டார்கள். அவர்களின் தத்துவம் பின்வருமாறு.
(சிருட்டி கர்த்தாவான அல்லாஹ் சிருட்டி தானானவனேயன்றி அதற்கு வேறானவன் அல்ல. வேறு என்பது கூட ஒரு சிருட்டியை இன்னொரு சிருட்டியுடன் சேர்த்துப் பார்ப்பது கொண்டேயன்றி ஒரு சிருட்டியை அவனுடைய உள்ளமையின் பக்கம் சேர்த்துப் பார்ப்பது கொண்டல்ல)

இத் தத்துவத்தை ஐயமற அறிந்து நம்பினவன் மட்டும்தான் ஸூபி மகான்கள் கூறும் வரைவிலக்கணக்கத்திற்கு உட்பட்ட விசுவாசியாவான்.

ஒரு சிருட்டி அல்லாஹ்வின் “வுஜுத்” உள்ளமையளவில் சேர்த்துப் பார்ப்பது கொண்டு அது தானானதென்றும், ஒரு சிருட்டியை இன்னொரு சிருட்டியளவில் சேர்த்துப் பார்ப்பது கொண்டு ஒன்று மற்றதற்கு வேறானதென்றும் அறிந்து கொள்வதற்கு ஓர் உதாரணம் கூறுகிறேன்.

ஒருவனின் கையையும், அக்கையிலுள்ள விரல்களையும் கருவாக – மையமாகக் கொண்டு சிந்தனை செய்து பார்ப்போம்.

கையென்பது ஒருவனின் கமுக்கட்டு முதல் விரல் நுனி வரையான பகுதியை குறிக்கும் ஒரு சொல்லாகும். இச்சொல் அக்கையிலுள்ள முழங்கை, முன்னங்கை, மணிக்கட்டு, உள்ளங்கை, புறங்கை, விரல்கள் என்பவற்றை உள்வாங்கிய ஒரு சொல்.

கையென்ற சொல்லை “வுஜுத்” அல்லாஹ்வின் உள்ளமை என்றும், அதிலுள்ள மேற்குறிப்பிட்ட ஆறு உறுப்புகளும் சிருட்டிகள் என்றும் கற்பனையில் எடுத்து ஆய்வு செய்தால் குறிப்பிட்ட ஆறு உறுப்புகளும் கை தானானதென்பதும், ஆறு உறுப்புகளில் ஒன்று மற்ற உறுப்புகளுக்கு வேறானதென்றும் விளங்கும்.

இவ்வாறு தான் மனிதன், வீடு, கடை, வாகனம் என்ற சொற்களுமாகும். விரிவையஞ்சி விபரிக்கவில்லை.

மனிதன் என்ற சொல் அவனின் உறுப்புகள் அனைத்தையும் உள்வாங்கிய ஒரு சொல்லாகும். அவ்வுறுப்புகளில் எவ்வுறுப்பை அவனுடன் சேர்த்துப் பார்த்தாலும் அவை அவன் தானானவை என்றுதான் சொல்ல வேண்டும் வேறானவை என்று சொல்லவே முடியாது. எனினும் அவனின் முழு உடலளவிலும் சேர்த்துப் பார்க்காமல் மூக்கை வாயளவிலும், காதை தலையளவிலும், காலை கையளவிலும் சேர்த்துப் பார்ப்பது கொண்டு மட்டும் அவற்றில் ஒன்று மற்றதற்கு வேறானதாக விளங்கும். இவ்வடிப்படையில் வேறு என்பது “ஷிர்க்” இணையாகாது.

மேற்கண்ட இந்த வகையிலேயே “ஐனிய்யத்” – “ஙெய்ரிய்யத்” என்பதை நோக்க வேண்டும். விளங்கவும் வேண்டும்.

“வஹ்ததுல் வுஜுத்” என்றால் உள்ளமை ஒன்று என்று நம்பும் கொள்கையாகும். இவ்வாறு நம்புதல்தான் உண்மையான நம்பிக்கையுமாகும். இதற்கு மாறாக “வுஜுத்” என்ற உள்ளமை இரண்டு என்றோ, பலது என்றோ நம்பினவன் ஸூபி மகான்களின் எந்த ஒரு கருத்து வேறுபாடுமின்றி அசல் “முஷ்ரிக்” ஆவான் என்பதில் சந்தேகமில்லை. الوجود واحد، لا كثرة فيه ، ولا تعدد ، وإنما الكثرة في المظاهر كما في الفتاوى الحديثيّة لإبن الحجر الهيتمي رحمه الله

உள்ளமை என்பது ஒன்றுதான். அதில் அதிகம் என்பதோ, எண்ணிக்கை என்பதோ கிடையாது. ஆயினும் அதிகம் என்பது அவனின் வெளிப்பாடுகளான சிருட்டிகளிலேதான். இமாம் இப்னு ஹஜர் ஹைதமீ அவர்களின் அல்பதாவல் ஹதீதிய்யா என்ற நூலில் இந்த விளக்கம் உண்டு.

அகில இலங்கை உலமா சபையும், அவர்களைச் சார்ந்த சிலரும் என்னைப் புரியாமலும், நான் கூறும் இஸ்லாமிய ஸூபிஸ தத்துவத்தை விளங்காமலும் தமது கண்களை மூடிக் கொண்டும், ஸூபி மகான்கள், தரீகாவின் ஷெய்குமார்களின் கருத்துக்களைக் கேட்காமலும், ஒருவனுக்கு “முர்தத்” என்று “பத்வா” வழங்குவதின் தீய விளைவுகளைச் சிந்திக்காமலும் “பத்வா” வழங்கிவிட்டு இப்போது இஞ்சி திண்ட குரங்கு போல் தடுமாறி நிற்கிறார்கள்.

இவர்கள் என்னையோ, எனது கருத்தைச் சரிகண்டவர்களையோ “முர்தத்” – “காபிர்” என்று சொல்லாமல் என்னை விசாரித்து, என்னுடன் கலந்தாலோசித்து நல்லதோர் முடிவுக்கு வந்திருக்கலாம். பொறாமையும், பெருமையும், நான் என்ற உணர்வும், அகங்காரமும் இவர்களின் தலைக் கேறி இவர்களின் சிந்தனைக் கதவிற்கு தாழிட்டுவிட்டன.

இவர்கள் செய்த பஞ்சமா பாதகம் என்வெனில் என்னையும், எனது கருத்தை சரிகண்டவர்களையும் மதம் மாறிய “முர்தத்”துகள் என்று “பத்வா” வழங்கியது போதாதென்று அவர்களைக் கொன்று குவிக்க வேண்டுமென்றும் தீர்ப்பு வழங்கி அதை நாடெங்கும் பிரகடனம் செய்து கொலைகாரக் கூலிப்படைகளை தூண்டியதுமேயாகும். உங்களிடம் ஒரு கேள்வி கேட்கிறேன். மழுப்பி விடாமலும், மறைத்து விடாமலும் பதில் தாருங்கள்.

பத்வா வழங்கிய மகான்களே!
நீங்கள் வஹ்ஹாபிகளா? ஸுன்னிகளா? மழுப்பாமலும், விளக்கம் கூறாமலும் கேள்விக்கு மட்டும் பதில் தாருங்கள். நீங்கள் வஹ்ஹாபிகளாயிருந்தால் அல்லாஹ் அர்ஷில் உள்ளான் என்று காலையிலும், அவன் அதற்கு அப்பால் உள்ளான் என்று மாலையிலும், அவன் சடமுள்ளவன் என்றும் கூறுவீர்கள் என்பது எனக்கும் தெரியும். உங்களைப் புரிந்தவர்களுக்கும் தெரியும். உங்களுடன் பேசி எந்த ஒரு பலனும் கிடைக்கப் போவதில்லை. நேரமே வீணாகும்.

நீங்கள் “அகீதா” இறை கொள்கையில் ஸுன்னிகளாயின் அக் கொள்கையின் இமாம் என்று உலகெல்லாம் பின்பற்றப்படுகின்ற இமாம் அபுல் ஹஸன் அல் அஷ்அரீ றழியல்லாஹு அன்ஹு அவர்களின் கொள்கை வழியிற் செல்வீர்கள்.

இமாம் அவர்கள் “சிருட்டி, சிருட்டி கர்த்தாவின் தொடர்பு” என்பது தொடர்பாக என்ன கருத்துக் கூறியுள்ளார்கள் என்று உங்களால் தெளிவான ஆதாரத்தோடு சொல்ல முடியுமா?

الوجود عين الموجود – சிருட்டி சிருட்டிகர்த்தா தானானவன் என்று சொல்லியுள்ளார்களா? அல்லது الوجود غير الموجود சிருட்டி வேறு சிருட்டி கர்த்தா வேறு என்று சொல்லியுள்ளார்களா? இதற்கு தெளிவான பதிலைத் தெளிவாகக் கூறுங்கள்.

இமாமவர்கள் எவருக்காவது தங்களின் வாழ்க்கையில் “முர்தத்” என்றோ, “முஷ்ரிக்” என்றோ “பத்வா” வழங்கியுள்ளார்களா? என்றும் தெளிவாகக் கூறுங்கள். நீங்கள் அவர்கள் பற்றி அறியாமலிருந்தால் பின்வரும் விடயத்தை சற்று கவனத்திற் கொண்டு செயல்படுங்கள்.
نقل الشّيخ أبو طاهر القزويني رحمه الله فى كتابه سراج العقول عن أحمد بن زاهر السَّرخسـي اَجَلِّ أصحابِ الشّيخ أبى الحسن الأشعريّ رحمه الله قال (لمّا حضـرتِ الشّيخَ أبا الحسن الوفاةُ فى داري بِبَغْدَادَ، قال لي اِجمعْ أصحابي، فجمعتُهم، فقال لنا ، اِشْهدُوا أنِّيْ لا أقولُ بِتَكْفِيْرِ أحدٍ من أهلِ القِبلة، لِأَنِّيْ رأيتُهم كلَّهم يشيرون إلى معبودٍ واحد، والإسلام يشملُهم ويعمُّهم،
(اليواقيت، ج أوّل، ص 21 )

பின்வரும் செய்தியை இமாம் அபூ தாஹிர் அல் கஸ்வீனி றஹிமஹுல்லாஹ் அவர்கள், தங்களுக்கு அபுல் ஹஸன் அல் அஷ்அரீ றஹிமஹுல்லாஹ் அவர்களின் மிக நெருங்கிய அஹ்மத் இப்னு சாஹிர் அஸ்ஸர்கஸீ என்பவர் சொன்னதாக கூறியுள்ளதாவது,

ஒரு நாள் பக்தாத் நகரிலுள்ள எனது வீட்டுக்கு இமாம் அபுல் ஹஸன் அல் அஷ்அரீ அவர்கள் வந்திருந்த போது அவர்களுக்கு “வபாத்” மரணம் நெருங்கி விட்டது. அப்போது என்னிடம் எனது தோழர்களை இங்கு ஒன்று கூட்டித்தாருங்கள் என்று சொன்னார்கள். நான் அவ்வாறு ஒன்று சேர்த்துக் கொடுத்தேன். அவர்கள் அவர்களிடம் (நீங்கள் அனைவரும் சாட்சிகளாக இருந்து கொள்ளுங்கள். முஸ்லிம்களில் எவரையும் நான் காபிர், முர்தத் என்று சொல்லமாட்டேன். ஏனெனில் முஸ்லிம்கள் அனைவரும் வணங்கப்படுகின்றவன் ஒருவன் தான் என்ற நம்பிக்கையிலேயே இருக்கிறார்கள். இஸ்லாம் என்பது இவர்களையும் உள்வாங்கிக் கொள்ளும்.) என்று கூறினார்கள்.

இமாம் அவர்களின் நடவடிக்கை மூலம் அவர்கள் தங்களின் வாழ்நாளில் எந்த ஒரு முஸ்லிமையும் மதம் மாற்றவில்லை – மதம் மாறியவர் என்று சொல்லவுமில்லை என்பது தெளிவாகிறது. மரணப்படுக்கையில் இருந்த நேரத்தில் கூட இப்படியொரு ஏற்பாடு செய்து இந்தச் செய்தியை ஏன் சொன்னார்களென்றால் தனது மறைவுக்குப் பின் எந்த ஒரு முஸ்லிமும், எந்த ஒரு முஸ்லிமையும் காபிர், முர்தத் என்று சொல்லக் கூடாதென்பதை தங்களின் இறுதியுபதேசமாகச் சொல்வதற்கேயாகும்.

توبوا إلى الله توبة نصوحا قبل أن يأتيكم عزرائيل وقبلَ أن تسئلوا وتسجنوا وتعذبوا وتعاقبوا،
واعلموا أن الله على كل شيئ قدير، وأن الله أحكم الحاكمين، وأن الله خير الماكرين، وأن بطشه أشدّ من بطشي بكم، ولله در الشاعر حيث قال،
وسبعة لا يرد الله دعوتهم – مظلوم، والد، ذو صوم، وذو مرض، ودَعْوَةٌ لأَخٍ بالغيب، ثم نبي – لأمة ، ثمّ ذو حجّ بذاك قُضي،
وسبعة لا يرد الله دعوتهم – مظلوم، والد، ذو صوم، وذو مرض، ودَعْوَةٌ لأَخٍ بالغيب، ثم نبي – لأمة ، ثمّ ذو حجّ بذاك قُضي،

الشّيخ المُحَقِّقُ عبد الكريم الجيلي
மெய்யறிவின் ஒளிச்சுடர் அஷ் ஷெய்கு அப்துல் கரீம் அல்ஜீலீ

عبد الكريم الجيلي واحد من كبار صوفية الإسلام وفلاسِفتِهم، ويعتبر الجيلي – الّذي كان مُعظمُ تراثة مخطوطا حتّى اليوم، وما طبع منه طبع بدون تحقيق مِن أهمّ المُعتبريّ عن النّظريّة الصوفيّة فى الفكر الإسلاميّ، لُقِّب بالجيلي نِسبة إلى جيلان، وهي منطقة فارسيّة، يَنتسبُ إليها الكثيرُ من رجال العلم والثقافة فى تاريخ الإسلام، وكان مولد الجيلي فى أوّل شهر محرّم سنة 767 هجريّة، لكنّه ما لَبِثَ أن رحل فى سنّ مُبكّرة لِيَسيح فى الأرض على طريقة صوفية عصره،

قضـى الجيليّ حياته فى السّفر والسّياحة، فزار الهند وبلاد فارس والعراق، ونزل مِصرَ وفلسطين والحجاز وأرض اليمن، وكانت وفاة الجيلي بمدينة ‘زُبيد ‘ ببلاد اليمن سنة 826 هجرية، وخلال سياحات الجيلي المستمرّة حصل الرجل الكثير من العلوم والمعارف، فأحاط بالتّراث اليُوناني وعرف أسرار اللّغات الهنديّة والفارسيّة والعربيّة، وألّف بكلّ هذه اللّغات، كما كان عالما بالحُروف وحِساب الجُمَل إلى جانب درايته الواسعة بالمذاهب والعقائد غيرِ الإسلاميّة، وبفنون المعارف الإسلاميّة كالفقه والتفسير،

أمّا عن تَصَوُّفِه فقد أخذ الطريق عن شيخه شرف الدين إسماعيل الجبرتي (المتوفّى سنة 806 هجريّة) الذي كان آنَذاك شيخا لصوفية اليمن، وقد كان الجبرتيّ فى أوّل أمره من أتباع الطريقة القادريّة، ثُمّ ما لَبِثَ أن كَوَّنَ مدرسة خاصّة على فكرِ محي الدين ابن عربي، فكان يدعو تلاميذَه ومُريدِيْه إلى قرائة مؤلّفات ابن عربي كالفتوحات المكّيّة وفصوص الحكم، ومِن هُنا ظهرت تلك الصِّلةُ القويّة بين عبد الكريم الجيلي وبين ابن عربي الّذي لقّبه الصوفيّة بالشّيخ الأكبر،

وقد ترك الجيلي العَديدَ من المؤلّفات غير قصيدة النّادرات،وكان أسلوبُه فى هذه المؤلّفات التي تَربو على الثلاثين مفعما بالرزيّة الشّديدة ولُغة الإشارة والتّلويح، ومن أشهر مؤلّفاته ‘ الإنسان الكامل فى معرفة الأواخر والأوائل ‘، الكمالات الإلهيّة، غُنية أرباب السماع، الكهف والرقيم، (تمهيد قصيدة النادرات العينيّة، ص 10 -11) تحقيق وتقديم يوسف زيدان، دار الجيلي،بيرورت

மெய்யறிவின் ஒளிச்சுடர் அஷ் ஷெய்கு அப்துல்கரீம் அல்ஜீலீ றஹிமஹுல்லாஹ் அவர்கள், ஈரான் நாட்டின் ஜீலான் மாகாணத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். இந்த மாகாணம் பட்டுக்கு மிகப் பிரசித்தி பெற்ற இடம்.

இங்குதான் காதிரிய்யா தரீகாவின் தாபகர் குத்புல் அக்தாப், அல் பாஸுல் அஷ்ஹப் முஹ்யித்தீன் அப்துல் காதிர் ஜீலானீ றஹிமஹுல்லாஹ் அவர்கள் பிறந்தார்கள்.

شَرَّفْتَ جِيْلَانَ بِالْمِيْلَادِ سَاكِنَهُ – عَظَّمْتَ بِالْقَبْرِ بَغْدَادًا أَمَاكِنَهُ
என்ற பாடல் அவர்கள் ஜீலான் நகரில் பிறந்து இறாக் – தலைநகர் பக்தாத் பட்டணத்தில் அடக்கம் பெற்றுள்ளார்கள் என்ற கருத்தை தருகின்றது. இலங்கையில் பலாங்கொடை என்ற ஊரிலிருந்து சுமார் 27.5 கிலோ மீட்டர் தூரத்திலுள்ள ஜெய்லானீ என்று அழைக்கப்படுகின்ற ஊர்தான் பாடலில் கூறப்பட்ட ஜீலான் என்ற ஊராகும்.

இமாம் அப்துல் கரீம் அல் ஜீலீ றஹிமஹுல்லாஹ் அவர்கள் பிரசித்தி பெற்ற தலை சிறந்த ஸூபீ மகான்களில் ஒருவரும், தத்துவ ஞானியுமாவார்கள். இவர்கள் எழுதிய பல நூல்கள் கையெழுத்துப் பிரதிகளாக பல நாடுகளிலுமுள்ள நூலகங்களில் உள்ளன. அவற்றில் அச்சிடப்பட்ட நூல்கள் யாவும் சரி பார்க்கப்பட்டவையாகும்.

இமாம் அவர்கள் பிரசித்தி பெற்ற ஸூபீ மகானாகவும், இஸ்லாமிய சிந்தனைச் சிற்பியாகவும் விளங்கினார்கள். இது ஒரு பாரசீக நாடு. இஸ்லாமிய வரலாற்றில் தலை சிறந்த ஞானமகான்களும், அறிஞர்களும் இங்கு தோன்றியுள்ளார்கள்.

ஜீலீ அவர்கள் ஹிஜ்ரீ 767ல் முஹர்றம் மாத முற்பகுதியில் “ஜீலான்” என்ற ஊரில் பிறந்தார்கள். இவர்கள் பிறந்த ஊரில் அதிக காலம் வசிக்கவில்லை. இவர்களின் காலத்தில் வாழ்ந்த ஸூபீ மகான்களின் வழியால் கவரப்பட்டு சிறு வயதிலிருந்தே பல நாடுகளுக்கும் பயணிக்கலானார்கள்.

இந்தியா, பாரசீகம், இறாக், மிஸ்ர், பலஸ்தீன், ஹிஜாஸ், மற்றும் எமன் போன்ற நாடுகளில் அதிக காலத்தை கழித்துள்ளார்கள்.

இவர்கள் இறுதியாக எமன் நாட்டில் இருந்த காலத்தில் ஹிஜ்ரீ 826ல் “சுபைத்” என்ற ஊரில் “வபாத்” ஆனார்கள்.

இவர்கள் சுற்றுப் பயணத்தில் கழித்த நாட்களில் பல அறிஞர்களைச் சந்தித்து உறவாடியும், உரையாடியும் உள்ளார்கள். யூனானீ, பாரசீகம், ஹிந்தி, அறபு மொழி போன்றவற்றைக் கற்றுத் தேறினார்கள். பல கலைகளில், பல மொழிகளில் பல நூல்கள் எழுதியுள்ளார்கள். “தல்ஸமாத்” கலையோடு சம்பந்தப்பட்ட அறிவு ஞானங்களிலும் திறமை பெற்றிருந்தார்கள். இஸ்லாமிய சட்டக்கலை, திருக்குர்ஆன் விளக்கவுரை, மற்றும் ஏனைய மதக் கொள்கைகளையும் விளங்கியிருந்தார்கள்.

ஸூபிஸ ஞானக் குருவாக அஷ் ஷெய்கு ஷறபுத்தீன் இஸ்மாயீல் அல்ஜப்றதீ றஹிமஹுல்லாஹ் அவர்களைத் தெரிவு செய்து அவர்களின் “முரீத்” ஆனார்கள். ஜப்றதீ அவர்கள்தான் அக்காலத்தில் எமன் நாட்டில் தலை சிறந்த ஷெய்காக விளங்கினார்கள்.

ஷெய்கு ஜப்றதீ அவர்கள் ஆரம்பத்தில் காதிரிய்யா தரீகா வழியில் நடந்து பின்னர் ஷெய்குல் அக்பர் முஹ்யீத்தீன் இப்னு அறபீ றஹிமஹுல்லாஹ் அவர்களின் சிந்தனை வழியில் “வஹ்ததுல் வுஜூத்” ஞான வழியில் இறங்கி தமது மாணவர்களுக்கு இப்னு அறபீ அவர்களின் ஞான வழியை கற்றுக் கொடுக்கலானார்கள்.

இவர்கள் எழுதிய நூல்களில் “அல்இன்ஸானுல் காமில்”, “அல்கமாலாதுல் இலாஹிய்யா”, “குன்யது அர்பாபிஸ்ஸமாயி”, “அல்கஹ்பு வர்றகீம்” போன்றவை மிகப் பிரசித்தி பெற்றவையாகும்.

قال الشّيخ عبد الكريم الجيلي صاحب ‘ الإنسان الكامل ‘ فى قصيدة ‘ النّادرات العينيّة ‘

وَمَا الْـخَلْقُ فِى التِّمْثَالِ إِلَّا كَـثَلْجَةٍ – وَأَنْتَ بِهَا الْمَاءُ الَّذِيْ هُوَ نَـابِــعُ
فَمَا الثَّلْجُ فِـى تَـحْقِيْقِنَا غَـيْرَ مَائِهِ – وَغَيْرَانِ فِى حُكْمٍ دَعَتْهُ الشَّرَائِعُ
وَلَكِنْ بِـذَوْبِ الثَّلْجِ يُرْفَعُ حُكْمُهُ – وَيُوْضَعُ حُكْمُ الْمَاءِ وَالْأَمْرُ وَاقِعُ
تَـجَـمَّعَتِ الْأَضْدَادُ فِى وَاحِدِ الْبَهَا – وَفِيْهِ تَلَاشَتْ فَهُوَ عَنْهُنَّ سَـاطِـعُ
(النّادرات العينية، ص – 75 للشيخ عبد الكريم الجيلي)

இமாம் அப்துல் கரீம் அல்ஜீலீ றஹிமஹுல்லாஹ் அவர்கள் தங்களின் “கஸீததுன்னாதிறாதில் ஐனிய்யா” என்ற நூலில் மேற்கண்ட பாடல்களை கூறியுள்ளார்கள். இவர்கள் “அல் இன்ஸானுல் காமில்” என்ற உலகப் பிரசித்தி பெற்ற மெய்ஞ்ஞான நூலை எழுதிய மா மேதை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

இப்பாடலடிகள் ஒவ்வொன்றும் “வஹ்ததுல் வுஜூத்” மெய்ப்பொருள் ஒன்றேதான் என்ற மெய் ஞானத்தை அப்பட்டமாகவும், மிகத் தெளிவாகவும் கூறுவது குறைந்தபட்ச அறிவுள்ளவர்களுக்குக் கூட தெளிவாக விளங்குமென்பதில் சந்தேகமே இல்லை. இந்த அளவு தெளிவாகக் கூறப்பட்ட பின்னும் யாராவதொருவன் இதை மறுத்தானாயின் அவன் நற்பாக்கியமிழந்தவனாகவே இருப்பான்.

சிருட்டிக்கு உதாரணம் ஐஸ் கட்டி போன்று. அதாவது சிருட்டி ஐஸ் கட்டி போன்றதாகும். சிருட்டிக்கு ஐஸ் கட்டி உதாரணமாகும்.

அதிலுள்ள நீர் சிருட்டி கர்த்தாவான இறைவனுக்கு உதாரணமாகும்.

எங்களின் சரியான, வடித்தெடுத்த கொள்கை ஐஸ்கட்டியும், நீரும் ஒன்றென்பதேயாகும். ஆயினும் அவ்விரண்டும் “ஷரீஆ”வின் வெளிப்படையான பார்வையில் ஒன்று மற்றதற்கு வேறானதாகும்.

எனினும் ஐஸ் கட்டி கரைந்தால் ஐஸ்கட்டி என்ற பெயர் இல்லாமற் போய் நீர் என்ற பெயர் அதற்கு வந்து விடும்.

ஒன்றுக்கொன்று எதிரானவை அல்லாஹ்வில் ஒன்று சேர்ந்துவிட்டன.

(அந்நதிறாதுல் ஐனிய்யா, பக்கம் – 75, ஆசிரியர் – அப்துல் கரீம் அல்ஜீலீ)

இந்நூலை எழுதிய அப்துல் கரீம் அல்ஜீலீ றஹிமஹுல்லாஹ் அவர்கள் வேறு ஞான நூல்களும் எழுதியுள்ளார்கள். அவற்றில் உலகளாவிய ரீதியில் பிரசித்தி பெற்ற நூல் இதுவும், “அல் இன்ஸானுல் காமில்” என்ற நூலுமாகும். இவ் இரு நூல்களிலும் இறைஞானத்தின் உச்ச கட்ட கருத்துக்கள் கூறப்பட்டுள்ளன. இவர்கள் எழுதிய எந்த ஒரு நூலையும் உலகில் எவரும் எதிர்த்ததற்கு ஓர் ஆதாரத்தைக் கூட நான் காணவில்லை. இஸ்லாமிய வரலாற்றில் மெய்யறிவின் ஒளிச் சுடர்களாக விளங்கிய மா மேதைகள் அனைவரும் இந்நூலை இறைஞானக் கலைக்கு ஆதாரமாக எடுத்துப் பேசுகிறார்கள்.

இந்த மகான் சிருட்டியும், சிருட்டி கர்த்தாவும் ஒன்றேதான். அது வேறு, இது வேறு என்பதல்ல என்று கூறியுள்ளார்கள். இதோடு فِى تَحْقِيْقِنَا என்ற ஒரு சொல்லையும் இணைத்துள்ளார்கள்.

இச் சொல் علم التصوّف ஸூபிஸ ஞானிகள் என்ற இஸ்லாமிய ஸூபிஸத்தை திட்டமாக அறிந்தவர்கள் என்ற கருத்தை தரும். அதாவது சிருட்டியும், சிருட்டி கர்த்தாவும் ஒன்று என்பதில் ஸூபிஸ ஞானிகளிடம் எந்த ஒரு கருத்து வேறுபாடுமில்லை.

قال الشّيخ عبد الكريم الجيلي صاحب ” الإنسان الكامل “ فى قصيدة ” النّادرات العينيّة “

وَمَا الْـخَلْقُ فِى التِّمْثَالِ إِلَّا كَـثَلْجَةٍ – وَأَنْتَ بِهَا الْمَاءُ الَّذِيْ هُوَ نَـابِــعُ
وَمَا الثَّلْجُ فِـى تَـحْقِيْقِنَا غَـيْرَ مَائِهِ – وَغَيْرَانِ فِى حُكْمٍ دَعَتْهُ الشَّرَائِعُ
وَلَكِنْ بِـذَوْبِ الثَّلْجِ يُرْفَعُ حُكْمُهُ – وَيُوْضَعُ حُكْمُ الْمَاءِ وَالْأَمْرُ وَاقِعُ
تَـجَـمَّعَتِ الْأَضْدَادُ فِى وَاحِدِ الْبَهَا – وَفِيْهِ تَلَاشَتْ فَهُوَ عَنْهُنَّ سَـاطِـعُ
(النّادرات العينية، ص – 75 للشيخ عبد الكريم الجيلي)
அஷ் ஷெய்கு அப்துல் கரீம் ஜீலீ அவர்கள் மேற்கண்ட பாடலில் கூறியுள்ள கருத்தை சுருக்கமாக எழுதுகிறேன்.

மகான் ஜீலீ அவர்கள் படைப்புக்கு ஐஸ் கட்டியையும், படைத்தவனான இறைவனுக்கு நீரையும் உதாரணமாக கூறியுள்ளார்கள்.

“பதினெண்ணாயிரம் உலகம் அல்லது பதின் நான்காயிரம் “ஆலம்”கள் – உலகங்கள் பரந்து விரிந்து வியாபித்திருப்பது போல் வியாபித்துள்ள இறைஞானம்” பற்றிச் சற்று ஆய்வு செய்து பார்ப்போம்.

நமது கண்ணுக்கு ஐஸ்கட்டியாகத் தோற்றுவது எதார்த்தத்தில் ஐஸ் கட்டியல்ல. எதார்த்தத்தில் அது நீர்தான். இது மறுக்க முடியாத உண்மை. இவ்வாறு சொல்வது பொய்யாகுமா? அல்லது இதை யாராவது பொய்யென்று சொல்வானா?

ஜீலீ அவர்கள் படைப்புக்கும், இறைவனுக்கும் இவ்வாறு உதாரணம் சொல்லியுள்ளார்கள். அதாவது ஐஸ் கட்டியாக கண்ணுக்குத் தெரிவது நீரேயன்றி வேறொன்றல்ல. இதன்மூலம் இருப்பது நீர் மட்டும்தான். ஐஸ் கட்டியல்ல என்பது நிரூபணமாகின்றது.

இதன் சுருக்கம் படைப்பாகத் தெரிவது படைப்பு அல்ல. இறைவனின் “வுஜூத்” உள்ளமைதான். அதாவது இறைவன்தான் படைப்பாகத் தோற்றுகின்றான் என்பதாகும். இதை இன்னும் விளக்கமாகச் சொல்வதாயின் ஐஸ் கட்டியாகத் தெரிவது நீரேயன்றி வேறொன்றில்லாதது போல் சிருட்டியாகத் தெரிவது இறைவனேயன்றி வேறொன்றில்லை என்பதாகும்.

இந்தச் சாராம்சத்தை மக்களுக்குச் சொல்லி அல்லாஹ் என்பவன்தான் படைப்பாக வெளியாகிக் காட்சியளிக்கின்றான் என்ற உண்மைத் தத்துவத்தை உணர்த்துவதற்காகவே நீரையும், ஐஸ்கட்டியையும் உதாரணமாகக் கூறியுள்ளார்கள் இமாம் ஜீலீ அவர்கள். சாதாரண நீர் உறைந்து கட்டியாகி வேறொரு தோற்றத்தைப் பெறும் போது அது ஐஸ் கட்டி என்ற பெயரைப் பெறுகிறது. அதேபோல் சாதாரண நீரின் தன்மையும் மாறி கடுங்குளிராகிவிடுகின்றது. நீர் ஐஸ் கட்டியான பின் அதை நீரென்று எவரும் சொல்வதில்லை. அதேபோல் ஐஸ் கட்டி நீருக்கு வேறான ஒன்றென்றும் எவரும் சொல்வதில்லை. ஐஸ் கட்டி கரைந்தால் அது தனது பழைய நிலையான நீராகிவிடுகின்றது. இதேபோல் ஐஸ் கட்டியாக இருக்கும் வரை அதற்கு ஐஸ்கட்டி என்ற பெயர் சொல்ல வேண்டும். நீரென்று சொல்ல முடியாது.

இவ்வாறுதான் படைப்பும், படைத்த இறைவனும் என்கிறார்கள் இமாம் ஜீலீ அவர்கள். படைப்பு படைப்பாக இருக்கும் வரை அதைப் படைப்பென்றே சொல்ல வேண்டும். இறைவன் என்று சொல்ல முடியாது. ஆயினும் ஐஸ் கட்டி நீருக்கு வேறாகாத, அது தானானதாயிருப்பது போல் படைப்பும் இறைவனுக்கு வேறாகாத, அவன் தானானதென்று விளங்கி நம்ப வேண்டும். சொல்லத் தேவையில்லை. சொல்லவும் கூடாது. ஆயினும் இவ்வாறே விளங்குதலும், நம்புதலும் வேண்டும். இதுவே சரியான ஈமான் – நம்பிக்கையாகும். இதுவே எதார்த்தமுமாகும். எது எதார்த்தமோ அதை எதார்த்தமென்று நம்புவதே மெய்யான நம்பிக்கையாகும். பொய்யை மெய்யென்று நம்புதல் பொய்தான்.

நீரானது தன்னை நீராகக் காட்டாமல் நீருக்கு வேறான ஒன்றாக – ஐஸ் கட்டியாக – காட்டுவதையே ஏமாற்றுதல் என்று சொல்லப்படும். ஏமாற்றுதல் என்பது ஒரு வஸ்த்து எதுவோ அதை அவ்வஸ்த்துவாகக் காட்டாமல் வேறொரு வஸ்த்தாக காட்டுதல்தான் ஏமாற்றுதல் என்று சொல்லப்படும்.

உதாரணமாக ஐஸ் கட்டி போன்று. உண்மையில் – எதார்த்தத்தில் ஐஸ் கட்டி என்பது நீர்தான். அது நீருக்கு வேறான ஒன்றல்ல. ஆயினும் அது தன்னை நீராகக் காட்டாமல் எதார்த்தத்தில் இல்லாத ஒன்றை இருப்பதாகக் காட்டுகிறது. இங்கு ஐஸ் கட்டி மனிதனை ஏமாற்றுகிறது. எமது கண்களும், “அக்ல்” என்ற எமது புத்தியுமே எம்மை ஏமாற்றுகிறது. நாம் ஏமாந்து போகிறோம்.

அல்லாஹ் திருக்குர்ஆனில் وَغَرَّتْكُمُ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا உலக வாழ்க்கை உங்களை ஏமாற்றிவிட்டதென்று கூறியுள்ளான். திருக்குர்ஆன் (45- 35)

உலக வாழ்க்கை யாரை? எப்போது? ஏமாற்றியது என்று ஆய்வு செய்தால் இவ்வுண்மை தெளிவாகும். வெளியாகும். இவ்வுலகு எதார்த்தத்தில் இறைவனாக இருக்கும் நிலையில் உலகம் தன்னை அவனுக்கு வேறான வேறொன்றாக காட்டுகின்றதல்லவா? அதுவே ஏமாற்றுதலாகும்.

எதார்த்தத்தில் துணி என்பது பஞ்சுதான். ஆனால் அது பஞ்சென்று தன்னைக் காட்டாமல் துணியாகக் காட்டுகின்றது. இது ஏமாற்றுதான். நகை என்பது தங்கம்தான். ஆனால் அது தன்னைத் தங்கமென்று காட்டாமல் நகையாக காட்டுகின்றது. இதுவும் ஏமாற்றுதான்.

ஒருவன் கல்லால் நாயின் உருவத்தைச் செய்து தனது மேசையில் வைத்துள்ளான். அதை ஒருவன் கல்லாகப் பார்த்தால் அவனுக்கு நாய் தெரியாது. அதை நாயாகப் பார்த்தால் கல் தெரியாது. இதையே “நாயைக் கண்டால் கல்லைக் காணவில்லை. கல்லைக் கண்டால் நாயைக் காணவில்லை” என்று சொல்வார்கள்.

மேற்கண்ட பாடல் மூலம் மகான் ஜீலீ அவர்கள் இறை ஞானத்தை, இறை ஞான தத்துவத்தை மக்கள் புரிந்து கொள்ள வேண்டுமென்பதற்காக அனைவரும் விளங்கும் வகையில் சாதாரண உதாரணம் மூலம் தெளிவு படுத்தியுள்ளார்கள். இவர்கள் மட்டும் இவ்வாறு சொல்லவில்லை. இவர்கள் போல் ஞானமகான்களிற் பலர் சொல்லியுள்ளார்கள். அவர்களின் பாடல்களும், அவற்றுக்கான விளக்கங்களும் தொடர்ந்து பதிவு செய்யப்படும்.

இமாம் ஜீலீ அவர்களின் நாலடிகளைக் கொண்ட பாடலில் மூன்று அடிகளிலும் நீரும், ஐஸ் கட்டியும் என்பது தொடர்பான விளக்கத்தை முடித்துவிட்டு تَجَمَّعَتِ الْأَضْدَادُ என்று தொடங்கும் நாலாவது அடியில் “வஹ்ததுல் வுஜூத்” தொடர்பான விளக்கமொன்று கூறியுள்ளார்கள். அதாவது எதிர்ச் சொற்கள் இரண்டு ஒருவனில் அல்லது ஒரு வஸ்த்தில் ஒன்று சேர்வதில்லை. அது அசாத்தியமானதாகும். இதை ஸூபீ மகான்கள் اِجْتِمَاعُ الضِّدَّيْنِ مُحَالٌ ஒன்றுக்கொன்று எதிரான இரண்டு ஒன்று சேர்வது அசாத்தியம் என்று சொல்வார்கள். இது ஸூபீ மகான்களிடம் மட்டுமன்றி பொதுவான கண்ணோட்டத்திலும் பிழைதான். ஆயினும் இது அல்லாஹ்வின் விடயத்தில் நிச்சயமாக சாத்தியமானதாகும் பகல் இரவு, ஆண் பெண், கட்டை நெட்டை என்பன போன்று. பகல் அல்லது இரவு என்றும், ஆண் அல்லது பெண், கட்டை அல்லது நெட்டை என்றுதான் சொல்ல முடியும். பகலும்தான் இரவும்தான் என்றும், ஆணும்தான் பெண்ணும்தான் என்றும், கட்டையும்தான் நெட்டையும்தான் என்று சொல்ல முடியாது. எனினும் இறைவனில் மட்டும் எதிரான இரு சொற்கள் ஒன்று சேர முடியும்.

هُوَ الْأَوَّلُ وَالْآخِرُ وَالظَّاهِرُ وَالْبَاطِنُ முந்தினவனும் அவனே, பிந்தினவனும் அவனே, வெளியானவனும் அவனே, உள்ளானவனும் அவனே! திருக்குர்ஆன் (57-03)

இறைவன் ஒரே நேரத்தில் முந்தினவனாகவும், பிந்தினவனாகவும், அதேபோல் ஒரே நேரத்தில் வெளியானவனாயும், உள்ளானவனாயும் உள்ளான் என்று திருக்குர்ஆன் கூறுகின்றது.

ஒருவன் ஒரே நேரத்தில் முந்தினவனாயும், பிந்தினவனாயும் இருப்பதும், ஒரே வஸ்த்து ஒரே நேரத்தில் உள்ளானதாயும், வெளியானதாயும் இருப்பதும் அசாத்தியமானதாகும். இவ்வாறு அசாத்தியமான ஒன்று இறைவனில் எவ்வாறு சாத்தியமாகும்?

இத்திரு வசனத்திற்கு விளக்கம் சொன்ன, தப்லீக் அமைப்பின் அமீர்களில் ஒருவர் பின்வருமாறு கூறினாராம். அவரின் பெயர் ஆதிபிதாவை நினைவுபடுத்தும்.

படைப்புகளைப் படைப்பதற்கு முன் அல்லாஹ் மட்டுமே இருந்தான். ஆகையால் அவன் முந்தினவன், படைப்புகள் யாவும் அழிந்த பின் அவன் மட்டுமே எஞ்சியிருப்பான் ஆகையால் அவன் பிந்தினவன் என்று விளக்கம் சொன்ன அமீர் ஸாஹிபு தனது உள்ளங்கையை பொத்திக் காட்டி இப்போது உள்ளங்கை மறைந்துள்ளது. அதை விரித்துக் காட்டி இப்போது உள்ளங்கை வெளியாகிவிட்டது என்று விளக்கம் கொடுத்தாராம். அவரைச் சுற்றியிருந்த முப்பதுக்கும் மேற்பட்ட ஜமாஅத்தார்கள் ஸுப்ஹானல்லாஹ்! என்று சத்தமிட்டார்களாம். இன்னொருவர் அழுது கண்ணீர் வடித்தாராம். இத்தகைய மகான்களும் உலகில் வாழத்தான் செய்கிறார்கள்! سبحان الله “வஹ்ததுல் வுஜூத்” அடிப்படையில் அனைத்துப் படைப்புக்களும் அவனே என்றால் எந்தவொரு போட்டியிலும் யார் முந்தினாலும், யார் பிந்தினாலும் எதார்த்தத்தில் முந்தினவனும், பிந்தினவனும் அவனேதான். இதேபோல் கண்ணுக்குத் தெரிபவைகளும், தெரியாதவைகளும் அவனேதான்.

(அமீர் ஸாஹிபுவின் விளக்கத்திலிருந்து எமது பதிவு தொடரும். அவருக்கு “வாவு”க்கும், “அவ்”வுக்குமிடையிலுள்ள வேறுபாடு தொடர்பாக பாடம் நடத்த வேண்டும்)

“ஐனிய்யா – ஙெய்ரிய்யா” என்ற தலைப்பில் இறுதியாக இமாம் அப்துல் கரீம் அல் ஜீலீ றஹிமஹுல்லாஹ் அவர்களின் நாலடிப் பாடலுக்கு விளக்கம் எழுதினேன்.

ஜீலீ அவர்களின் பாடல் தந்த அதே தத்துவத்தை தமிழ்நாடு காயல் நகரில் சமாதி கொண்டுள்ள சங்கைக்குரிய அஸ்ஸெய்யித் உமர் வலிய்யுல்லாஹ் றஹிமஹுல்லாஹ் அவர்கள் அழகிய பாடலொன்றில் அள்ளிக் குவித்துள்ளார்கள்.

முதலில் காயல் பதி பற்றியும், காமில் வலீ உமர் றஹிமஹுல்லாஹ் அவர்கள் பற்றியும் சில வரிகள் எழுதிய பின் அவர்களின் பாடலுக்கு விளக்கம் எழுதுகிறேன்.

காயல்பட்டினம்

சுமார் நூறாண்டுகளுக்கு முன் காயல் பட்டினம், காமில் வலீமார் நிறைந்த பட்டினமாக இருந்தது. தரமான “ஸுன்னீ” உலமாஉகளும் அங்கு நிறைந்திருந்தனர். வஹ்ஹாபிஸம் ஒரு துளி கூட அங்கு இருக்கவில்லை. தமிழகத்திற்கு காயல்பட்டினம்: இலங்கைக்கு காத்தான்குடி என்று முதியவர்கள் சொல்வார்கள். வீட்டுக்கு ஒரு ஹாபிளும், வீட்டுக்கு ஓர் ஆலிமும் இருந்தனர். அன்று காயல் நகரைப் பார்த்த போது இரண்டு கண்களும், உள்ளமும் ஒன்றுசேர்ந்து குளிர்ந்தன. ஆனால் இன்று வஹ்ஹாபிஸத்தின் தலையீட்டால் ஒரு கண் மட்டுமே குளிர்கிறது.

1940ம் ஆண்டளவில் எனது தந்தை காயல் நகரில் ஓதிக் கொண்டிருந்த காலம் அவர்களிடம் இரண்டு கைலிகள் மட்டுமே இருந்ததாம். அவ்விரண்டையும் மாறி மாறி உடுத்தும், கழுவியும் வந்ததால் அவை பன்னாடை போலாகிவிட்டதாம்.

ஒரு நாள் காயல் நகர் கடைத் தெருவால் என் தந்தை நடந்து செல்கையில் அவர்களை அவதானித்த புத்தகக் கடைக்காரர் ஒருவர் அவர்களை அழைத்து சுக செய்திகளையும், ஊரையும் விசாரித்து விட்டு உன்னிடம் எத்தனை கைலிகள் உண்டு என்று கேட்டாராம். இரண்டு என்று சொன்னவுடன் சற்றுக் கண் கலங்கியவராக நாளை இதே நேரம் இங்கு வா என்று சொன்னாராம். மறுநாள் போனதும் இரண்டு புதிய கைலிகள் அன்பளிப்பாகக் கொடுத்தாராம். அக் காலை காயல் நகரில் இப்படியான நல்ல மனிதர்கள் வாழ்ந்துள்ளார்கள். இதுவும் ஓர் ஆதாரம்தான். رحم الله ذلك الرجل ونسله وأسباطه وأسباط أسباطه

உமர் வலீ

உமர் வலிய்யுல்லாஹ் அவர்கள் காயல்பட்டினத்தில் ஹிஜ்ரீ 1162ல் பிறந்தார்கள். ஹிஜ்ரீ 1216ல் துல்கஃதா பிறை 14 வெள்ளிக்கிழமை மாலை தனது 53வது வயதில் “வபாத்” ஆனார்கள். அவர்கள் மறைந்து 225 வருடங்களாகிவிட்டன.

இவர்கள் மூன்று மகான்களிடம் “பைஅத்” ஞான தீட்சை பெற்றிருந்தார்கள். இறுதியாக கேரளா மாநிலத்தில் மிகப் பிரசித்தி பெற்றிருந்த “குத்பு” ஸெய்யித் முஹம்மத் புகாரீ தங்கள் அவர்களிடம் “பைஅத்” பெற்றுக் கொண்டார்கள். இவர்களுக்கு ஆறு மகன்களும், ஒரு மகளும் பிறந்தனர்.

புகாரீ தங்கள் காயல்பட்டினம் வந்திருந்த சமயம் இவர்கள் தம் மூத்த மகன் அப்துல் காதிரை அவர்களிடம் அழைத்துச் சென்ற போது அவர்கள் அப்துல் காதிரின் தலையைத் தடவி வாழ்த்தி, தம் நாவை அவர்களின் வாயில் நுழைத்தனர் என்றும், அவர் அதைச் சுவைப்பது கண்டு “உம் மக்கள் அனைவரும் வலீமார்கள் ஆகாது இறக்கமாட்டார்கள்” என்று இவர்களிடம் அவர்கள் கூறினார்கள் என்றும் வரலாறு கூறுகிறது. பிற்காலத்தில் தைக்கா ஸாஹிபு வலீ என்று புகழ் பெற்றிருந்த அப்துல் காதிர் அவர்கள் கால் நடையாக கண்ணனூர் சென்று ஸெய்யித் முஹம்மத் புகாரீ தங்கள் அவர்களின் அடக்கவிடத்தை தரிசித்து வந்தனர்.

உமர் வலீ அவர்கள் இயற்றிய إِلَهِيْ كَمْ تُبَقِّيْنِيْ – “இலாஹீ கம் துபக்கீனீ” என்ற பாடலை பல ஆண்டுகள் கழித்து ஒரு நாள் அவர்களின் மகன் ஸெய்யித் முஹம்மத் அவர்கள் தலைமையில் “தைக்கா”வில் “திக்ர்” நடைபெற்ற போது இக்கவியில் ஐந்தாவது கண்ணியான فَأَيْنَ أَنَا إِذَا أَنْتَا – “பஐன அன இதா அந்த” என்பது மறந்து போய்விடவே உடனே இவர்கள் தம் “கப்றில்” இருந்து சத்தமிட்டு மகனை அழைத்து மறந்துபோன “பைத்தை” நினைவூட்டினார்கள்.

மெய்ஞ்ஞானிகள் இக்கவிதை தொகுப்பை “மஃரிபா” என்னும் இறைஞானத்தின் மாசற்ற இரத்தினம் என்று போற்றுகின்றார்கள்.

உமர் வலீ அவர்களின் பாடல்

அவர்களின் 10 அடிப் பாடல்களில் 4, 5, 6ம் பாடல்களையும், அவற்றின் விளக்கத்தையும் இங்கு எழுதுகிறேன்.

إِلَـهِي الْـخَلْقُ فِى التِّمْثَالْ – بِثَلْـجٍ يُضْرَبُ الْأَمْثَالْ
فَثَـلْـجٌ مَـا لَـدَى الْأَمْثَالْ – بِـكُلِّ الْـحَـالِ يَـا اَلله
إِلَهِي الْخَلْقُ مِثْلُ حَبَابْ – عَلَا مَاءً لَدَى الْأَحْـبَابْ
فَمَاءٌ فِـى الْـفَـنَـاءِ حَبَابْ – وَحَـالَ بَـقَـاهُ يَـا اَلله
فَــأَيْـنَ أَنَـا إِذَا أَنْــتَـا – بِـذَاتِـيْ دَائِــمًـا كُـنْـتَـا
فَـمَـا بِـنْـتُ وَلَا بِــنْـتَـا – وَلَا تَـا بَــيْـنَــنَـا اَلله

பாடலின் சுருக்கம்

இறைவா! படைப்புக்கு உதாரணம் ஐஸ் கட்டி போன்றதாகும். ஐஸ்கட்டி என்பது நீரேதான்.
இறைவா! படைப்பு நீரின் மேல் உயர்ந்து நிற்கும் குமிழி போன்றதாகும். குமிழி இல்லாமற் போனால் அது நீரேதான்.

நீ என் “தாத்”தில் – என்னில் இருக்கும் போது நான் எங்கே? நான் இல்லையே! நீதானே! நான் உன்னைப் பிரியவுமில்லை. நீ என்னைப் பிரியவுமில்லை.

பாடலின் விளக்கம்

முதலாம் பாடலில் இமாம் அப்துல் கரீம் ஜீலீ அவர்கள் கூறிய உதாரணத்தையே உமர் வலீ அவர்களும் கூறியுள்ளார்கள்.

படைப்புக்கு ஐஸ் கட்டியையும், இறைவனுக்கு நீரையும் உதாரணமாகச் சொல்கின்றார்கள் என்று மட்டும் சொல்வதால் எந்த ஒரு தத்துவத்தையும் எம்மால் புரிந்து கொள்ள முடியாது. ஏன் சொன்னார்கள்? எந்த வகையில் அந்த உதாரணம் பொருந்தும் என்பதை ஆய்வு செய்து, சிந்தனைக்கெடுத்து ஆராய்ந்துணர வேண்டும்.

ஐஸ்கட்டி என்பது பெயரிலும், பார்வையிலும், தோற்றத்திலும் உள்ளதேயன்றி எதார்த்தத்தில் ஐஸ்கட்டியென்று ஒன்றில்லை. சுருங்கச் சொன்னால் ஐஸ்கட்டியென்பது நீரின் தோற்றமேயாகும். நீர் உறைந்தால் – இறுகினால் அதே நீர் வேறோர் தோற்றத்தைப் பெறும். அத்தோற்றமுள்ள நீர் ஐஸ்கட்டி என்ற பெயரால் அழைக்கப்படும். ஐஸ்கட்டி என்பது நீருக்கு வேறான ஒன்றல்ல. ஐஸ்கட்டியாயிருக்கும் போதும் அது நீர்தான். அது கரைந்த பிறகும் அது நீரேதான்.

இறைவனுக்கு நீரையும், படைப்புக்கு ஐஸ் கட்டியையும் உதாரணமாகக் கொண்டு ஆய்வு செய்தால் நீர் ஐஸ் கட்டியானது போல் மெய்ப் பொருளான இறைவன்தான் படைப்பாக வெளியாகியுள்ளான், படைப்பாகத் தோற்றுகிறான். ஐஸ்கட்டி நீருக்கு வேறாகாத, நீர் தானானதாயிருப்பது போல் படைப்பு என்பதும் இறைவனுக்கு வேறாகாத, இறைவனின் “வுஜூத்” உள்ளமை தானானதாகவே உள்ளது. ஐஸ்கட்டி நீர்தான் என்று சொல்ல முடியுமாயின் படைப்பு இறைவன்தான் என்று ஏன் சொல்ல முடியாது?

இதேபோல் இறைவனுக்கு நீரையும், படைப்புக்கு நீரின் மேல் எழக்கூடிய குமிழியையும் உதாரணமாகக் கொண்டு ஆய்வு செய்தால் நீர் குமிழியானதுபோல் மெய்ப் பொருளான இறைவன்தான் படைப்பாக வெளியாகியுள்ளான், படைப்பாக தோற்றுகிறான், குமிழி நீருக்கு வேறாகாத, நீர் தானானதாயிருப்பது போல் படைப்பு என்பதும் இறைவனுக்கு வேறாகாத, இறைவனின் “வுஜூத்” உள்ளமை தானானதாகவே உள்ளது. குமிழி நீர்தான் என்று சொல்ல முடியுமாயின் படைப்பு இறைவன்தான் என்று ஏன் சொல்ல முடியாது?

இறைவா! فَأَيْنَ أَنَا إِذَا أَنْتَا – بِذَاتِيْ دَائِمًا كُنْتَا நீயே என்னாக இருக்கும் நிலையில் நான் இருப்பது எங்கே? நான் உன்னை விட்டும் பிரியவுமில்லை, நீ என்னை விட்டும் பிரியவுமில்லை. இறைவா! நமக்கிடையில் “தே” என்பதில்லை. أَنْتَ – “அன்த” என்றால் நீ. “தே”என்பதை நீக்கினால் أَنْتَ என்பது أَنَا என்றாகிவிடும்.

உமர் வலீ அவர்கள் இறைவனை முன்நிலைப்படுத்தி நீயே என்னாக இருக்கும் நிலையில் நான் எவ்வாறு இருப்பது? என்று கேட்கிறார்கள்.

இரண்டு வஸ்த்துக்கள் இருந்தால்தான் ஒன்று மற்றதை விட்டும் பிரிதல் என்ற பேச்சுக்கு இடமுண்டு. ஒரேயொரு வஸ்த்து எவ்வாறு பிரிவது?

وَلَا تَا بَيْنَنَا اَلله என்ற இந்தப் பாடல் அடிக்கே மேற்கண்டவாறு நான் விபரம் எழுதினேன். சுமார் 35 – 40 வருடங்களுக்கு முன் நான் ஓர் இந்திய இறைஞானியைக் கண்டேன். அவ்வேளை என்னுடன் மர்ஹூம் மௌலவீ MSM பாறூக் அவர்களும் இருந்தார்கள். குறித்த ஞானி وَلَا تَا بَيْنَنَا اَلله என்ற வசனத்திற்கு நான் மேலே எழுதிக் காட்டிய பொருளை ஏற்றுக் கொண்டதுடன் அதற்கு இன்னுமொரு விளக்கம் உண்டு என்று கூறி அந்த விளக்கத்தையும் தெளிவாகச் சொன்னார். அதை நான் மறந்து விட்டேன். கேட்டறிய சொன்னவருமில்லை. என்னுடன் கேட்டவருமில்லை. நான் கூறிய விளக்கம் தவிர வேறு விளக்கம் தெரிந்தவர்கள் எமக்கு அறிவித்தால் பெரிய உதவியாக இருக்கும்.

கடந்த பதிவொன்றில் அல் இமாம் அப்துல் கரீம் அல்ஜீலீ றஹிமஹுல்லாஹ் அவர்கள் இறைவனுக்கு நீரையும், படைப்புக்கு ஐஸ் கட்டியையும் உதாரணமாகக் காட்டிப் பாடிய பாடலைக் குறிப்பிட்டிருந்தேன்.

وَمَا الْخَلْقُ فِى التِّمْثَالِ إِلَّا كَثَلْجَةٍ – وَأَنْتَ بِهَا الْمَاءُ الَّذِيْ هُوَ نَابِعُ

இதன் தொடரைக் கடந்த பதிவுகளில் காணலாம்.

இவ்வாறு உதாரணம் கூறி படைப்பும், படைத்தவனும் ஒன்றுதான் என்று கூறிய “இன்ஸான் காமில்” ஆசிரியர் அப்துல் கரீம் அல்ஜீலீ அவர்கள் ஹிஜ்ரீ 767ல் வாழ்ந்தவர்கள்.

இவர்கள் போலவே நீரையும், ஐஸ்கட்டியையும் படைத்தவனுக்கும், படைப்புக்கும் உதாரணமாகக் கூறிய உமர் வலீ அவர்கள் ஹிஜ்ரீ 1162ல் வாழ்ந்தவர்கள். இருவருக்குமிடையில் சுமார் 395 வருடங்கள் வித்தியாசமுள்ளன.

இவர்கள் இருவர் மட்டும்தான் இவ்வாறு உதாரணம் காட்டித் தெளிவு படுத்தினவர்கள் என்று எவரும் நினைத்துவிடக் கூடாது. இன்னும் பல மகான்கள் பல்வேறு உதாரணங்கள் மூலம் படைத்தவனையும், படைப்பையும் விளங்கப்படுத்தியுள்ளார்கள்.

“வஹ்ததுல் வுஜூத்” “குப்ர்” அல்லது “ஷிர்க்” என்று கூறுபவர்களும், அது பிழையென்று நிறுவ கொழும்பில் மாநாடு நடத்த திட்டமிடுபவர்களும் வஹ்ஹாபிகளை விடக் கேவலமானவர்களாவர். அவர்கள் புகாரீ என்ற நூலில் “ழயீப்” பலம் குறைந்த ஹதீதுகளும் உள்ளன என்று ஒவ்வொரு ஹதீதாகத் தூக்கியெறிந்து இறுதியில் புகாரியையே தூக்கியெறிந்துவிடுவார்கள். ஆனால் “வஹ்ததுல் வுஜூத்” கொள்கையை “குப்ர்” என்று கூறும் குறை குருடர்கள் ஞானமகான்களில் ஒவ்வொருவராகத் தூக்கியெறிந்து இறுதியில் ஒரு ஞானியுமில்லை, ஒரு வலீயுமில்லை என்று சொல்லிவிடுவார்கள் போல் தெரிகிறது.

இவர்கள் கொழும்பில் மாநாடு நடத்தினால் என்ன? கொலாலம்பூரில் நடத்தினால் என்ன? இவர்கள் வழங்கிய “பத்வா”வை விடவும் பெரிய மாநாடா நடத்தப் போகின்றார்கள்? “பத்வா”வை விடப் பெரிய ஆயுதம் என்ன இருக்கிறது? அதுவே செயலிழந்து செருப்பு துடைக்கும் கடதாசியாகிவிட்டதே! முதன் முதலாக மாநாடு நடத்திய மகானே இன்று கப்றுக்குள் மண்ணுடன் மண்ணாகிக் கிடக்கிறாரே! அவர் இவருக்கு ஒரு பாடமாக அமையவில்லையா? இவர்கள் “பர்தா” போடவேண்டியவர்களேயாவர்.

قال الشاعر:
إِنَّ قَوْمِيْ تَجَمَّعُوْا – وَبِقَتْلِيْ تَحَدَّثُوْا
لَا أُبَالِيْ بِجَمْعِهِمْ – وَكُلُّ جَمْعٍ مُؤَنَّثٌ

ஹைதறாபாத் “குத்பு” சென்னை வருகை