நாற்பெரும் தத்துவங்கள்.

மேற்கண்ட வசனங்கள் எனது வசனங்கள் அல்ல. இமாம் அப்துல் வஹ்ஹாப் அஷ் ஷஃறானீ றஹிமஹுல்லாஹ் அவர்கள் தங்களின் ஞானப் பெட்டகம் “அல்யவாகீத் வல் ஜவாஹிர்” என்ற நூல் பாகம் ஒன்று பக்கம் ஐந்தின் இறுதியில் எழுதியுள்ள வசனங்களாகும்.

 

வசனங்களின் பொருள்:

ஒன்று: எச்செயலாயினும் அதைச் செய்பவனும், அதற்கு உரியவனும் – சொந்தக் காரனும் அல்லாஹ் மட்டுமேயாவான்.

இரண்டு: இருப்பவற்றில் அதாவது உள்ளவற்றில் தனது “தாத்” – “வுஜூத்” உள்ளமை கொண்டு இருப்பவன் அவன் மட்டுமே!

மூன்று: அல்லாஹ்தான் உங்களையும், நீங்கள் செய்பவைகளையும் – உங்களின் செயல்களையும் படைத்தான்.

நான்கு: அவன் செய்வது பற்றி அவன் கேட்கப்படமாட்டான். அவர்கள் – படைப்புக்கள் செய்பவை பற்றி அவர்கள் கேட்கப்படுவார்கள்.

 

மேற்கண்ட நான்கு தத்துவங்களும் யாரால் சொல்லப்பட்டனவாயினும் அவை திருக்குர்ஆனையும், நபீ மொழிகளையும் நுணுக்கமாக ஆய்வு செய்து எடுக்கப்பட்ட தத்துவங்களேயாகும்.

 

இதை இன்னுமொரு பாணியில் சொல்வதாயின் திருக்குர்ஆனையும், நபீ மொழிகளையும் கசக்கிப் பிழிந்து வடித்தெடுக்கப்பட்ட சாறு என்றும் சொல்லலாம்.

 

ஆகையால் உலகில் தோன்றிய அறிஞர்களிலும், மகான்களிலும் இவற்றில் ஒன்றையாவது பிழையென்று சொல்பவர் ஒருவர் கூட இருக்கமாட்டார். யாராவதொருவர் அவ்வாறு சொன்னால் எனது பார்வையில் அவர் அறிஞர் அல்லன். அறிஞன் உருவிலுள்ள ஓர் அறிவிலிதான்.

 

இந்த நான்கு அம்சங்களின் விளக்கத்தையும் ஒரே தலைப்பில் எழுதுவதற்கு முடியுமாயினும் வாசிப்பவர்களின் நலன் கருதி கட்டம் கட்டமாக எழுதலாமென்று நினைக்கிறேன்.

 

நான்கு தலைப்புக்களில் முதலாம் தலைப்பு தருகின்ற தத்துவத்தின் படி எழுதுகின்றவன் நான் அல்லன். وَالْقَدْرُ خَيْرُهُ وَشَرُّهُ مِنَ اللهِ تَعَالَى நன்மையும், தீமையும் அவன் செயலேதான். இதுவே நம்பிக்கை. ஒரு விசுவாசியின் நம்பிக்கையும் இவ்வாறே இருக்க வேண்டும். அறிவிலிகள் அறிஞர்கள் போல் நடிப்பதினாலேயே பொது மக்கள் தத்துவத்தை தலை கீழாய்ப் புரிந்து கொண்டனர். பொது மக்களின் வழிகேட்டிற்கும், அவர்களின் அறியாமைக்கும் காரண கர்த்தாக்கள் மௌலவீ வேஷம் போட்ட சில பொய்யர்களேயாவர்.

 

முதற் தத்துவம் (سُبْحَانَ مَنْ لَا فَاعِلَ سِوَاهُ) எச்செயலாயினும் அச்செயலுக்குரியவன் – சொந்தக் காரன் அல்லாஹ்வேதான். படைப்புகளில் எதற்கும், எவருக்கும் எச் செயலுமில்லை. இவ்வாறு நான் எழுதுவதால் அல்லாஹ்தான் சொந்தக் காரனாயினும் செய்வது படைப்பு என்று எவரும் நம்பிவிடவோ, விளங்கிவிடவோ கூடாது. மாறாக செயலுக்குச் சொந்தக் காரனும் அவன்தான் என்றும், செய்பவனும் அவன்தான் என்றுமே விளங்கவும் வேண்டும், நம்பவும் வேண்டும்.

 

அல்லாஹ்வின் படைப்புக்கள் உயர்திணையாயினும், அஃறிணையாயினும் அவை யாவும், அல்லது அவர்கள் யாவரும் “மளாஹிர்” அவனின் செயல்கள் வெளியாவதற்கான பாத்திரங்களேயாகும். அல்லது பாத்திரங்களேயாவர்.

 

நான் மேலே எழுதிய தத்துவத்தை இன்னுமொரு பாணியில் கூறலாம். அதாவது அல்லாஹ்வுக்கு மட்டுமே சுயமான செயலுண்டு என்றும், படைப்புகளில் எதற்கும், எவருக்கும் சுயமான செயல் இல்லையென்றும் சொல்லலாம். எந்தப் பாணியில் சொன்னாலும் செயலுக்குரியவனும், எதார்த்தத்தில் செய்பவனும் அல்லாஹ்தான் என்றும், படைப்புக்கள் எதுவாயினும் அது அவனின் செயல் வெளியாவதற்கான, அவனுக்கு வேறுபடாத பாத்திரம் என்றும் விளங்கி நம்ப வேண்டும். இவ்வாறு நம்பாதவன் மன்னாதி மன்னனாயினும், மௌலானாவாயினும், முப்தீயாயினும் அவன் “முஃமின்” விசுவாசியல்லன். இது நிச்சயம்.

 

கத்தி வெட்டும், நெருப்பு சுடும் என்பது எல்லோருக்கும் தெரிந்த விடயம்தான். ஆயினும் மௌலவீகளிற் சிலர் தவிர மற்ற மௌலவீமாருக்கும், பொது சனத்துக்கும் அது எவ்வாறு வெட்டுகிறது? எவ்வாறு சுடுகிறது? என்ற விபரம் தெரியாமலேயே காலத்தைக் கழித்துக் கொண்டிருக்கின்றார்கள். குறிப்பாக அகில இலங்கை ஜம்இய்யதுல் உலமாவையும், அதிலும் குறிப்பாக முப்தீ மகான் மௌலவீ ரிஸ்வீ அவர்களையும் சுட்டிக் காட்டுகிறேன். இவர்கள் இறையியல், ஸூபிஸம் தெரிந்தவர்களாயிருந்திருந்தால் எனக்கும், அப்பாவிப் பொது மக்களுக்கும் “முர்தத்” மதம் மாறியவர்கள் என்று தீர்ப்புக் கூறியிருக்கமாட்டார்கள். கூறியிருப்பார்களா? “லாஇலாஹ இல்லல்லாஹ்” எனும் திருக் கலிமாவை மொழிந்த ஸூபிஸ முஸ்லிம்களை “முர்தத்” மதம் மாறியவர்கள் என்று சொல்லியிருக்கமாட்டார்கள். சொல்லியிருப்பார்களா? இவர்களின் நெஞ்சில் சரியான “ஈமான்” நம்பிக்கை இருந்திருந்தால் என்னையும், எனது கருத்தை ஏற்றுக் கொண்டவர்களையும் – இந்நாட்டவர்களையும், வெளிநாட்டவர்களையும் – கொலை செய்ய வேண்டுமென்று “பத்வா” கொடுத்திருக்கமாட்டார்கள். கொடுத்திருப்பார்களா? எங்களைக் கொலை செய்ய வேண்டுமென்று கொலை காரக் கும்பல்களை தூண்டியிருப்பார்களா? தூண்டியிருக்கமாட்டார்கள். உண்மையான “காபிர்”களில் குறவன், நழவன் போன்ற கீழ்சாதிகள் கூட அவ்வாறு செய்திருக்கமாட்டார்கள். செய்வார்களா? இல்லை ஒருபோதும் அவ்வாறு செய்திருக்கமாட்டார்கள். அவர்களுக்கு “ஈமான்” விசுவாசம் இல்லாது போனாலும் மனச் சாட்சியுண்டு.

 

“முர்தத்” என்ற “பத்வா”வை இதுகாலவரை அமுல்படுத்திக் கொண்டிருந்த மௌலவீ ரிஸ்வீ அவர்களும், “பத்வா” குழுவினரும் அல்லாஹ்வின் கடும் தண்டனைக்கும், சோதனைக்கும் உள்ளாகும் காலம் நெருங்கிவிட்டது. இல்லை. தொடங்கிவிட்டதென்றே கூற வேண்டும்.

 

மௌலவீ ரிஸ்வீ அவர்களும் , “பத்வா” குழுவினரும் பின்னால் நான் எழுதுகின்ற விடயத்தை ஏற்றுக் கொண்டார்களாயின் அவர்கள் அனைவரும் இந்த துன்யாவின் நீதித்துறை சட்டத்திலிருந்தும், “ஆகிறா” மறுமையில் அல்லாஹ்வின் தண்டனையிலிருந்தும் தப்பிக் கொள்வார்கள். இன்றேல் ஈருலகிலும் தண்டனைக் குள்ளாகிவிடுவார்கள்.

 

இதற்கு இரண்டு வழிகள்தான் உள்ளன. ஒன்று அவர்கள் “பத்வா”வை எந்தவொரு நிபந்தனையுமின்றி “வாபஸ்” பெற வேண்டும். இதை அவர்கள் செய்தால் ஈருலகத் தண்டனையிலிருந்தும் தப்ப முடியும்.

 

இரண்டு. அவர்கள் என்மூலமோ, அல்லது வேறு ஞானவான்கள் மூலமோ “வஹ்ததுல் வுஜூத்” ஞானம் தொடர்பாக ஐயமறக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும். அதாவது இந்த ஞானம் சரியானதென்று ஏற்றுச் செயல்பட வேண்டும். இரண்டாம் நிபந்தனை அவர்களின் ஈடேற்றத்திற்கு மட்டும் உரியதாகும். அதைச் செயல்படுத்துவது அவர்களின் விருப்பத்தைப் பொறுத்ததாகும்.

 

 

கத்தி சுயமாக வெட்டுவதுமில்லை, அறுப்பதுமில்லை. நெருப்பு சுயமாக சுடுவதுமில்லை. கத்தி சுயமாக வெட்டுமென்றிருந்தால் நபீ இப்றாஹீம் அலைஹிஸ்ஸலாம் அவர்கள் தங்களின் மகன் இஸ்மாயீல் அலைஹிஸ்ஸலாம் அவர்களை அறுத்த நேரத்தில் கத்தி அவர்களின் கழுத்தை அறுத்திருக்க வேண்டும். அது அறுக்கவில்லை.

 

நெருப்பு சுயமாக சுடும் என்றிருந்தால் நபீ இப்றாஹீம் அலைஹிஸ்ஸலாம் அவர்களை அவர்களின் எதிரி நும்றூத் என்பவன் நெருப்புக் கிடங்கில் எறிந்த நேரம் நெருப்பு அவர்களை சுட்டிருக்க வேண்டும். அது சுடவில்லை.

 

இவ்விரு நிகழ்வுகளும் திருக்குர்ஆன் கூறும் நிகழ்வுகளாகும். இந்நிகழ்வுகள் மூலம் கத்திக்கு சுயமாக வெட்டும் சக்தியும், நெருப்புக்கு சுயமாக சுடும் சக்தியும் இல்லையென்பது தெளிவாகும். இவ்வாறுதான் ஏனைய படைப்புகளுக்குரிய சக்திகளுமாகும்.

 

கத்தி என்ற படைப்பில் அல்லாஹ் வெட்டுபவன் என்ற தன்மையில் வெளியானால் மட்டும் கத்தி வெட்டும். இவ்வாறுதான் நெருப்பு சுடுவதுமாகும். நெருப்பு என்ற படைப்பில் அல்லாஹ் சுடுபவன் என்ற தன்மையில் வெளியானால் மட்டுமே அது சுடும்.

 

மேற்கண்ட விபரங்கள் மூலம் سُبْحَانَ مَنْ لَا فَاعِلَ سِوَاهُ செய்பவன் அல்லாஹ் தவிர வேறு யாருமில்லை என்ற தத்துவம் வெளிச்சமாகிவிட்டது.

அடுத்து இரண்டாம் தத்துவம்.